Er zijn natuurlijk wel moeders die het geluk hebben dat de hele zwangerschap één groot geniet festijn is. Lucky bastards! Nee hoor, dat gun ik iedereen. Maar veel vrouwen hebben toch wel last van zwangerschapskwalen. Er bestaat niet voor niets een lijst met meer dan 100 kwalen die je eventueel zou kunnen hebben. Maar wanneer je tegen iemand zegt dat je dat zwanger zijn niet zo leuk vindt, wordt er toch een beetje raar gekeken. Want dat kan toch niet? Een vrouw die het zwanger zijn niet leuk vindt?
“Geniet van je zwangerschap” of “Geniet van je zwangerschapsverlof”
Je moet genieten! Door al die goed bedoelde “geniet” opmerkingen begon ik wel even te twijfelen. Zou ik hier wel klaar voor zijn: het moederschap? Ik zou nu al moeten genieten en het feest is nog niet eens begonnen? Ben ik eigenlijk wel geschikt om een goede moeder te zijn? Het eerste deel van mijn zwangerschap vond ik er niet zo veel aan. Ik had geen energie, was kotsmisselijk en kon bijvoorbeeld niet meer gezellig een glas wijn drinken. Chocolade vond ik echt walgelijk, onvoorstelbaar hier leef ik normaal gesproken op. In een keer heeft iedereen een mening over van alles en nog wat. Je krijgt allerlei opmerkingen over je uiterlijk. Een collega die in een vergadering plots zegt dat je enorme tieten hebt gekregen. Of dat je een lekkere gezonde bolle toet hebt gekregen. En… vrienden, collega’s en wildvreemden die spontaan aan je buik gaan zitten? Daar moet ik dus niets van hebben.
Focus: mini-me in de maak!
Wel was ik heel blij dat ik zwanger was, maar alleen met het doel voor ogen: de kleine mini-me. Toen ik rond de 20 weken was en een baby in mijn buik voelde, vond ik het wonderlijk. Yes, het is echt! Ik heb gewoon een baby in mijn buik. Hier doe ik het voor. Van die bewegingen kon ik wel genieten. En van het shoppen, dat vond ik ook prachtig. Hoewel die schaamteloze lekkende borsten rond die periode in de winkel (hoe zal ik dit netjes zeggen) mij wel verraste. En voor de rest? Alle ogen gericht op die uitgerekende datum. Aftellen.
Genieten van de bekkenpijn, harde buiken en overgeven in een teiltje
Het moeilijkste vond ik nog het accepteren dat je aan het einde van je zwangerschap niet meer kunt doen wat je normaal gesproken doet. Ik ben een doorzetter, iemand die nooit opgeeft. Ik ben altijd bezig, kan moeilijk stilzitten. Soms ook weleens ten koste van mijzelf. En dat gaat dus niet in een zwangerschap. Je lichaam roept je tot de orde en daar zit je dan weer thuis, op de bank of in bed. Te genieten van je bekkenklachten en de harde buiken? Afgewisseld met overgeven in een smerig teiltje, omdat je te langzaam bent om de wc te halen. Om vervolgens weer een slapeloze nacht te hebben van de jeuk. Ja, echt genieten! En dan mag je met zwangerschapsverlof, daar zit je dan. Want ik kon dus echt bijna niets meer, bankstraf. Iedereen die “geniet van je verlof” zei, kon ik wel iets doen. Maar ik lachte vriendelijk en hield mij mond. Toch onzeker?
En later, mis ik toch de buik?
Ik heb nu 2 prachtige meisjes. En het rare is, dat ik mezelf nu weleens betrap op het romantiseren van die zwangerschappen. Dat ik nu weleens denk, het zou toch leuk zijn om weer zo’n mooie bolle buik te hebben. Dat je aan tafel zit en je een voetje voorbij ziet komen. Je hand op je buik legt en je baby reageert. Zou dit het werk zijn van die hormonen dat je alles weer vergeet? Diezelfde hormonen die ervoor zorgde dat:
- Je tijdens (en na) de zwangerschap veranderde in een soort emotioneel weekdier
- Dat ik zeker een jaar niet meer functioneerde zonder een papiertje en een pen?
- Dat ik ongevraagd een nieuwe hobby had: sleutels of telefoon zoeken?
- Ik mijn waardevolle en gekoesterde schoenencollectie de deur uit kon gooien vanwege grotere voeten
- Dat ik na 3 jaar nog steeds bekkenklachten heb
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben dolgelukkig dat ik het geluk heb gehad om zwanger te mogen worden. Want dat is niet vanzelfsprekend. Ik heb ook niet de zwaarste zwangerschappen gehad, want er zijn vrouwen die echt dag in dag uit hondsberoerd zijn. Maar nee, het zwanger zijn vond ik geen feest. En mocht je nu denken “Wat een aansteller of zeur” bedenk dan even waarom je dat denkt? Waarom heb je er een oordeel over? En hoe kun jij beoordelen dat dit zeuren is?
Maar ik ben dus wel de leukste mama (voor mijn meisjes)!
Ik weet nu dat het wel of niet genieten van je zwangerschap niets zegt over het wel of niet geschikt zijn als moeder. Mijn meisjes zijn heel blij (en ik ook). Ik weet ook dat ik geen aansteller ben. En ja, het is het meer dan waard. Ik zou het niet willen missen. Maar betekent dat, dat je er dan niets over mag zeggen? Het heeft alles te maken met het niet durven uitspreken van dit soort dingen, dit is sociaal niet wenselijk. Dus iedereen houdt braaf zijn mond. Maar daardoor ga je wel zo maar aan jezelf twijfelen. Voor iedereen die nu zwanger is en het niet zo lollig vindt: niet gaan twijfelen! Het is tijdelijk en heeft een goed doel! En ja, je mag je gewoon rot voelen en je mag dat ook best uitspreken. Je zult zien dat er dan meer zijn die zich zo voelen of hebben gevoeld.
Lees ook mijn andere artikelen:
