Zwanger? Paniek!

Boy meets girl. Krijgen verkering. Gaan samenwonen. Besluiten een kind te willen. Raken zwanger. Krijgen kindje en zijn happily ever after. Dat is hoe het gaat toch?

Nou nee! In de komende blogs zal ik vertellen over mijn eigen ervaringen in de hobbelige weg naar het moederschap én over andere vrouwen die ik voorbij zie komen in mijn eigen praktijk. Want geloof me, zwanger worden en zijn, bevallen en een kindje hebben is echt niet alleen rozengeur en maneschijn (en toch zou ik voor geen goud meer terug willen naar mijn leven hiervoor, dat dan weer wel).

Laten we beginnen bij het begin. Ik ben een erg bevoorrecht mens. Dat besef ik me steeds meer als ik hoor hoeveel mensen niet zo vanzelfsprekend zwanger worden. Bij ons was het meteen raak. HOERA zou je denken. In plaats daarvan was er bij mij echter blinde paniek. Ja, we wilden dit natuurlijk wel. Alleen had ik (in mijn bijna obsessieve drang tot planning) bedacht dat het zeker wel een half jaar zou duren tot het zou lukken. En dat ik dus ook nog alle tijd zou hebben me voor te bereiden, in te lezen en te wennen aan het idee. NOT.

Ik was over tijd en had pijnlijke borsten. Maar eigenlijk deden we de test vooral omdat er voor 9 maanden later een vakantie met de hele familie gepland stond waarvoor nu toch echt wel de tickets geboekt moesten worden. Even voor de zekerheid, dacht ik. Wellicht overbodig (en achteraf wat naïef) om te benadrukken dat ik er eigenlijk vanuit ging dat er niks aan de hand was. Ik was immers net 2 maanden gestopt met de pil na deze 16 jaar te hebben gebruikt. Mijn lichaam moest eerst weer herstellen, toch?

De test gaf snel en duidelijk 2 streepjes aan. Mijn (toen nog) vriend snapte het niet meteen, maar ik moest huilen, kreeg bijna geen adem meer en werd duizelig. Even for the record, met de toen nog tussen haakjes bedoel ik dat hij intussen mijn man is, niet dat we uit elkaar zijn. Het kan maar duidelijk zijn.

Anyhow, paniek, paniek, paniek. Ineens twijfelde ik. Wil ik dit wel? En echt met hem? Kan ik dit wel? Kan ik nog wel werken, reizen, dansen, drinken, rusten, vriendinnen zien etc, etc. Wat zou mijn omgeving hiervan vinden? Hoe zou mijn lichaam eruit gaan zien? En, nog belangrijker, hoe zie ik eruit ná de bevalling? Van alles ging door mijn hoofd. 3 dagen lang kon ik niet eten, niet slapen en alleen maar huilen.

Ik heb er veel over gepraat met mijn vriend en mijn 2 beste vriendinnen. Dat hielp. Zij konden wat ratio aanbrengen in mijn heftige emoties. Ik kwam tot de conclusie dat mijn grootste angst was om mijn vriend kwijt te raken. Om dat kwijt te raken wat we samen hadden. Ik was zó verliefd op hem en we hadden het zó fijn samen. Mijn vriend heeft mij toen heel rustig en zelfverzekerd ervan overtuigd dat we dit wel aankunnen. Volgens hem kon het alleen maar nóg beter worden.

Wat uiteindelijk in één klap al mijn onzekerheden wegnam was een uitspraak van mijn beste vriendin. Zij vroeg aan mij of ik er ooit spijt van zou kunnen krijgen als ik dit niet aan zou gaan (een duidelijke ja) en vervolgens of ik er ooit spijt van zou kunnen krijgen als ik samen met mijn grote liefde een nieuw mensje op deze wereld zou zetten. Toen moest ik weer huilen, maar dit keer waren het tranen van geluk.