Ik hoorde wel vaker dat zwanger zijn van je tweede zo anders is. Maar ik kan inmiddels beamen dat het een geheel andere ervaring is. Zat ik met Kate vanaf dag één op een roze wolk, nu dendert het leven zo snel door dat je het bijna zou vergeten en het vaak eerder even in de weg zit, door middel van misselijkheid, vermoeidheid of andere ongemakken, dan dat je met de beentjes omhoog geniet van het uitzicht vanaf de hiervoor genoemde wolk.
Hoeveel weken was ik nou?
Met Kate leefde ik in de zwangerschaps-apps. Trots liep ik in de Albert Heijn langs de prei wanneer ik wist dat de baby op dat moment even groot was. Ik was zeer bedreven in de forums en wist precies wat de baby kon, leerde, groeide of ontdekte. Nu heb ik ze gedownload en staan ze digitaal te verstoffen op mijn telefoon. Ook buikfoto’s vergeet ik te nemen, en zeker die Pinterest-achtste taferelen met krijt en verschillende soorten fruit gaan totaal aan mij voorbij.
Geniet ik er dan niet van?
Zeker wel. Het is alleen een wereld van verschil als moeder van een peuter. De eerste drie maanden merkte ik vooral dat het gebrek aan rust een pittige bijkomstigheid is. Daar waar ik de eerste keer af en toe op de bank kon ploffen en ongegeneerd tv kon kijken, was ik nu afhankelijk van Kate en wanneer zij een filmpje wilde kijken en of ze zou slapen die middag. Hoe meer ik verlangde naar een moment van rust hoe meer energie Kate had en dat was op sommige dagen nog best lastig.
Rust pakken?
Ook kan ik mij er als moeder maar moeilijk toe zetten rust te pakken op de vrije dagen. Wanneer ik op mijn vrije woensdag achter de peuter aan ren door Artis en ’s avonds nog gezellig een verjaardag vier van een vriendinnetje, voel ik al dat ik er de volgende dag op werk last van zal hebben. Mijn bekken speelt steeds meer op en ik zou er goed aan doen wat meer te relaxen tussendoor. Maar ja, dat lieve meisje. Hoe moet het dan met onze avonturen? Lastig dus. En ik weet dat ik er uiteindelijk niet aan ontkom ergens te moeten bijtanken, maar ik geniet zo van onze ondernemingen dat ik mijzelf geregeld voorbij loop.
Peuterpuberteit en hormonen
Buiten mijn dagtripjes en en dagelijkse beslommeringen met Kate heb ik ook te maken met een klein meisje waar een hoop op af komt. Ik mag dan misschien half onbewust deze zwangerschap door denderen, Kate heeft een hoop te verwerken. Ze pubert momenteel op volle toeren en weet, zoals het een peuterpuber beaamd, feilloos in te spelen op mijn hormonale status. ‘Ik wil een andere moeder, een lieve!’ schreeuwde ze van de week. En ook de ‘Stomme baby’ hoor ik geregeld langskomen. Mijn geduld wordt op de proef gesteld en ik probeer, al opvoedend, begrip en ruimte te bieden. Het is ook niet niets allemaal. Toch ben ik ook maar een mens. Een moe, hormonaal en baby-makend mens. En soms loopt het even uit hand en eindigen we samen huilend op de bank.
Toch is het ook geweldig genieten. En kan ik heerlijk dagdromen over hoe Kate straks zal reageren op haar broertje of zusje. En hoe ze over een tijd samen door Artis rennen, of met elkaar op de bank een filmpje kijken.
Nog een paar dagen, dan weten we wat het is. Een jongen of een meisje. Ik zal het steeds meer voelen bewegen en straks zal ook Kate het kunnen voelen. Mijn zwangerschap zal steeds meer vorm krijgen en ik zal me meer en meer bewust worden van het kleine leventje in mijn buik.
Een groot avontuur voor mama en de peuter.
Lees ook mijn andere artikel:
