Vanaf het moment dat je voor de eerste keer zwanger bent, is je leven in mijn ogen 1 groot ‘loslaten’ festijn. Waarom?
Het begint eigenlijk al daarvoor.
Je besluit dat je kindjes wilt, oké: maar lukt dit ook? Soms duurt het maanden, soms moet er zelfs hulp bij komen uiteindelijk. Bij ons was het meteen raak! En daar schrok ik best even van. Ik vind dit lastig om toe te geven, omdat ik mij tegelijk natuurlijk heel gezegend voelde. Ik mag niet zeuren over dat ik zo snel zwanger was, maar waarom niet? Met 2 onregelmatige banen, de mijne lichamelijk ook niet al te ‘gezond’ (ik spendeerde op dat moment toch een vrij groot deel van mijn tijd in een vliegtuig) en geen idee hoe mijn cyclus eigenlijk in elkaar stak, kwam dit toch echt een beetje als shock. Ik had, ook naar aanleiding van verhalen van anderen, toch echt wel gerekend op een maandje of 3 tot 6 er tussen… En dan moet je dus loslaten. Het is goed zo, eerder dan verwacht, maar ZO welkom!
En dan begint de zwangerschap.
Ik had echt niks te klagen de eerste paar maanden! Voelde me best goed. Alles voorliep spoedig en ons meisje, want dat zou het worden, deed het geweldig. Ja ik zat best een beetje op een roze wolk! Ik genoot van het idee van dit mini-mensje in mij en haar getrappel. Tot ik pijn begon te ervaren. Een hele nare, stekende pijn boven in mijn buik. Gelukkig bleek dit niet schadelijk voor ons meisje, ook niet voor mij, alleen wel HEEL erg vervelend! En omdat pijn niet te zien is, is dat best lastig. Hoe vaak ik wel niet hoorde dat ik moest genieten en geloof me dat deed ik ook maar soms vond ik dit toch best een lastige opmerking. De pijn werd steeds erger en ik kon er niets tegen doen… Wederom: loslaten…
De bevalling nadert
En dan ineens komt er een moment dat je denkt: O God, het moet er ook nog uit! En kom je bij het puntje ‘geboorteplan’. Mijn gevoel was heel sterk. Oké, ik kan wel bedenken hoe ik het wil en dat ga ik ook visualiseren, maar of dat ook zo loopt… Daarom heb ik vooral aangegeven wat ik echt wel of niet wilde, maar heb ik het verder heel erg open gelaten. Ik denk dat de geboorte nog wel het allergrootste loslaten is. Je overgeven aan je lijf en erop vertrouwen dat het dit kan.
Ik wilde graag bevallen in bad, ik wilde liever geen medicatie, ik wilde mijn dochter meteen op mijn borst en de navelstreng eventjes laten ‘uitkloppen’. Bij mij verliep het eigenlijk precies zoals ik had gehoopt en daarvoor was ik heel erg dankbaar. Dinsdagavond voelde ik de eerste wee en donderdagavond om 18:40 uur hield ik voor het eerst het allermooiste meisje ter wereld in mijn armen…
Vanaf dat moment kwam er nog veel meer loslaten 🙂
Ik ben Anouk, 31 jaar en woon en werk (nu nog) in Amsterdam.
Twee jaar geleden werd ik voor het eerst ‘echt’ moeder, ik zeg echt omdat ik in de 5 jaren daarvoor al een beetje mama was van mijn stiefzoontje. Hij is inmiddels bijna 9.
Op 24 maart 2016 kwam daar mijn dochter Aimée Izabel bij die mij vanaf dat moment ook echt mama maakte. Het allermooiste gevoel in de wereld, lekker cliché hè!? Vorig jaar besloten we voor nog een kindje te gaan en, BIG surprise, ik ben nu zwanger van een eeneiige tweeling!!
Dat brengt ons bij vandaag. Ik ben nu 22 weken zwanger, zit midden in de fase van ‘de grote verhuizing’ (van Amsterdam terug naar Groningen, ik kan soms wel janken, en doe dat dan ook met alle hormonen die in mijn lijf rond gieren 😉 ) probeer zo goed mogelijk om te gaan met onze kleine draak die zelf volop in haar ‘terrible two’s’ zit en ben inmiddels wat meer gewend aan het idee van de twee wondertjes in mijn, heel snel, groeiende buik 🙂 Want bijzonder is het zeker.
