Zwangerschap en een eetstoornis: wat zijn je gedachten?

Het leek wel een fantasie, een lang gekoesterde droom die uitkwam!

Ik kon het eerst niet geloven. Ik ben echt zwanger. Het is echt waar… Ik zie de twee streepjes op de test. Op dat moment begint er voor mij een nieuwe fase in mijn leven en in die van mijn vriend. Ik ben 26 jaar en ik ga moeder worden als ik 27 ben. Wauw! Mijn vriend en ik zijn erg blij, maar ik vind het heel erg spannend en voel me ook wat angstig.

Ik wist niet of ik ooit nog moeder zou worden..

Door tien jaar flinke anorexia en boulimia met alle (fysieke) gevolgen van dien en ruim twee jaar niet meer menstrueren, wist ik niet of ik ooit nog moeder zou worden. Tot ik op 11 oktober 2017 in de vroege ochtend een test deed en deze bleek positief!

Ik zat al een hele tijd op een stabiel gewicht en werd elke maand weer ongesteld. Ik zie het toch echt als een cadeau. Dat mijn lijf nog werkt na jarenlang zwoegen en uitbuiten. Zwanger raken na boulimia is heel anders dan wanneer je geen eetstoornis hebt gehad. Voor iedere vrouw is zwanger worden spannend, maar voor mij voelt het dubbel na deze lijdensweg.

Hoe moest ik dit gaan doen?

Al aan het prille begin van mijn zwangerschap merkte ik dat ik last van hormonale schommelingen had. Ik werd erg emotioneel, snel geprikkeld en chagrijnig om van alles. Ik vond het heel erg lastig. Ook om te dealen met mijn eetstoornis in deze periode. Hoe moest ik dit gaan doen?! Ik was in het begin, vanaf een week of 7, ook gruwelijk misselijk. Niet alleen in de ochtend, maar de gehele dag door. Eigenlijk lukte er nog vrij weinig en lag ik met een emmer tussen mijn benen op bed, misselijk van alles. Hoorde dit er nu bij?! Ineens verloor ik alle controle. Ik vond het heel erg moeilijk en wist nauwelijks wat ik er mee aan moest. Ik moest veel overgeven en werd hierdoor gestresst en chagrijnig.

Ik moest luisteren naar mijn lichaam. Heel moeilijk om de controle wat te laten vieren. Soms ging ik zelfs middenin de nacht uit bed om iets extra’s te eten of drinken. Dit voelde voor mij als “goed” omdat ik extra nodig had tijdens mijn zwangerschap.

Angst speelde een grote rol

In je lijf gebeurt er dan zoveel! Er groeit een baby en die baby eet ook en moet gezond kunnen groeien. Ik zit momenteel, nu ik dit schrijf, in week 23 van de zwangerschap. De weken gaan best snel. Het eerste trimester vond ik lang duren en ook erg zwaar. De angst speelde een grote rol. Zou mijn kindje gezond zijn en worden? Kan ik dit wel? Ik ben nu gelukkig minder misselijk, ik voel me redelijk en hoef niet meer elk uur wat te eten. Ik voel me elke dag wel schuldig over mijn eetstoornis en gerommel met eten, vooral tegenover de baby. Zij kiest daar niet voor.

Zorgen over de gezondheid van mijn kindje

Ja, het blijft een verschil in redeneren. Ik maak me eigenlijk alleen zorgen over de gezondheid van mijn kindje qua angst en eetstoornis. Soms kan ik me wel zorgen maken over hoe mijn lijf eruit ziet, tijdens en na de zwangerschap. Maar dit maakt me eigenlijk vrij weinig uit. Ik ben nooit zo erg gefocust geweest op mijn lichaam. Mijn eetstoornis is voor mij echt een manier van spanning temperen en omgaan met emoties. Als ik me dus zorgen maak over iets (onbenulligs) in mijn zwangerschap, grijp ik direct naar eten. Voel ik mijn kindje niet? Dan maar eten, dan voel ik helemaal niks meer, ook geen angst. Even rust.

En… hoe ik er daarna uitzie? Tja, dat zien we dan wel weer

Toch denk ik wel na over mijn lijf na de bevalling. Zal ik er opgeblazen uitzien of juist helemaal imploderen? Ben ik dan lelijker? Ga ik na de zwangerschap weer last krijgen van eetbuien? Allemaal gedachten die in mijn hoofd spelen. Als ik nu foto’s van mijzelf terugkijk, denk ik steeds vaker: wat zag ik er toen fris en fruitig uit!

Eigenlijk jammer, had ik daarvan maar meer genoten. Ik wil niet oppervlakkig overkomen hoor, begrijp me goed. Het gaat allemaal om onze baby, die hopelijk goed groeit in mijn buik. Ik vind het onwijs bijzonder allemaal. We weten nu al even dat het een meisje is. Ik vind het extra spannend, een dochter. En… hoe ik er daarna uitzie? Tja, dat zien we dan wel weer. Eerst maar eens een gezond kind op de wereld zetten!