Ik ben werkelijk afgemat, bekaf, geradbraakt, moe, op, total loss, uitgeput, afgepeigerd, afgedraaid, afgeleefd, doodmoe, doodop, gesloopt, kapot, maar oh wat ben ik opgelucht!
Mijn eeneiige tweeling Saar en Suus zijn vier jaar geworden en mogen dus naar school!
Een ander mag het vanaf nu het grootste gedeelte van de dag even doen. Wat een opluchting!
Maar het was ook een periode van onzekerheid. Moet ik Saar en Suus bij elkaar of apart in de klas laten plaatsen? Nee, een scheiding van mij is al een lastige. Ik kan ze nu niet ook nog van elkaar scheiden. Hoe ga ik dat de juf uitleggen? Dat een tweeling een soort van onafhankelijk draaiend systeem is wat eigenlijk niemand daarin toelaat. Dat de dames met elkaar praten, zonder een woord te zeggen. Hoe ze de eindeloze discussies en ruzies pedagogisch moet oplossen, hoe je ze moet aanmoedigen dat ze los van elkaar keuzes maken. Ik weet het niet. Kunnen juffen dat? Begrijpen ze dat er een derde partij is? Dat je bij elke beslissing de belangen van Saar, de belangen van Suus, maar ook de belangen van Saar en Suus moet afwegen?
En dan is het zover, de dames mochten naar school. Hand in hand liepen ze over het schoolplein in hun identieke outfit. Het schaamteloze gefluister; kijk de tweeling, gaan ze nu al naar school? Het gestaar, de grappig vragen van de kinderen; zijn jullie een echte tweeling? Al die ongevraagde aandacht die een tweeling over zich afroept. Iets waar ik maar niet aan kan wennen. Saar en Suus evenmin. Er is ook een ander kindje nieuw in de klas, geen moeder of kind dat daar naar omkijkt. Alle aandacht is gericht op “de tweeling”. Ik zie dat de juf de pictogrammen van Saar en Suus op het bord heeft gehangen. Saar heeft vlechtjes en Suus heeft staartjes. Misschien helpt dat en wordt het in plaats van: de tweeling gewoon Saar en Suus. Ik laat de juf achter met de woorden “succes” en schaam mij een beetje voor de opluchting die ik voel.
Dan thuis de twijfel. In een gat val je nooit met 7 kinderen, maar dit is wel ineens heel stil. Ik nestel mij met Jet op de bank en geniet. Zo had het moeten zijn.
Ik ben weer opgeladen. Een ochtend en middag zonder Saar en Suus doet wonderen.
Eindelijk drie uur, ze mogen weer naar huis. Twee lunchtrommels kwijt, twee haarbanden: hoe krijgen ze het voor elkaar? Hoe komt het toch dat ze altijd alles samen willen, behalve als je op een druk schoolplein staat? De een staat al bij de fiets en de ander staat middenin de mensenmassa te wachten tot ik haar kom redden. Ja, qua karakter zijn ze zo verschillend als dag en nacht. In de bakfiets naar huis. Geen ruzie, geen gegil, wat zijn ze stil……. Thuis zitten de dames zwijgzaam aan de tafel, te moe om fruit te eten. We kleuren wat, maar puf hebben de dames niet meer. Naar de speeltuin? Effe fietsen? Nee hoor, geen zin. Zou het dan eindelijk op zijn? De energie van mijn energieke tweeling? We doen nog een poging om de schijf van vijf in de dames te parkeren, maar ze willen eigenlijk alleen maar naar bed.
Eenmaal beneden op de bank komt ineens het besef: we hebben het inderdaad gehaald………
En morgen is er weer zo’n dag!
Lees ook mijn andere artikel:
Annemarie Geerts 41 jaar. Zeven kinderen….
‘Ja, wij hebben zeven kinderen! En ja, daar hebben wij bewust voor gekozen!’ Als moeder van een groot gezin, ben ik altijd bezig met het beantwoorden van de meest idioten vragen. Ja, allemaal van dezelfde man. Nee, het is nu nog niet klaar. Nee, we zijn niet gelovig. En nee het is inderdaad niet van deze tijd, ik weet het.
Waar de ene moeder haar handen al vol heeft aan één kind, kan het gezin voor mij niet groot genoeg zijn. Ik geef je graag een kijkje in mijn leven. Ik heb voor ieder wat wils. Van een irritante puber tot een schattige baby van 10 maanden. Ik heb het allemaal!
Volg mij ook op instagram.com/prinsessenspul of op youtube.com/user/prinsessenspul
