Vol afgrijzen keek ik wanneer een moeder wederom met melkvlekken op het werk verscheen. In soms toch wel bijzondere kledingcombinaties. Had zij nu werkelijk geen aandacht meer voor haarzelf?  Rennend vaak, want sinds zij kinderen had, was zij meestal te laat door wat ik later begreep “de ochtendspits”. En dan werd niet de file op deA4 bedoeld. Vervolgens plofte zij met een zucht neer en keek mij bijna smekend aan of ik koffie wilde gaan halen. Ik had geen idee dat zij er al een halve werkdag op had zitten. Vol gehaast, stress om iedereen op tijd op de opvang en op school te krijgen. Ze was blij dat ze even zat, maar niet lang…

Multitasker

Want wat ik ook niet begreep is dat ze minder werkte, maar ze deed eigenlijk precies hetzelfde. Had zij dan al die jaren ervoor zitten lanterfanten? Nee, als moeder leer je veel effectiever te werken. Dat betekende dat zij binnen no time de essentie uit e-mails haalden, onzin meetings uit de agenda kieperde, meetings die er wel waren veel sneller naar de kern bracht en last but not least, als moeder leer je eigenlijk waar het echt om draait. Je gaat dus beter relativeren. Je maakt je niet onnodig lang druk over dingen, maar gaat vol gas vooruit!

De avondspits

Ik snapte ook nooit waarom die moeders vanaf 16.30 uur op hun horloge begonnen te kijken. Of geïrriteerd werden wanneer er om 16.55 uur nog een paar vragen gesteld werden. Druk hun tas inpakkend en allerlei signalen afgaven dat ze echt weg moesten. Om vervolgens weer rennend naar buiten te gaan. Ik had geen idee, dat zij nu aan hun tweede dag begonnen en vol schuldgevoel wegrende. Gevoelsmatig in de split, tussen werk en gezin. Maar daar was niet al te veel tijd voor, zij moesten zich gaan haasten en maakten zich zorgen of ze wel op tijd zouden komen op de opvang. Kijkend op de navigatie wanneer ze er zou zijn. Zich zorgen makend of ze weer een waarschuwing of boete zou krijgen. Ondertussen bedenkend of ze alles in huis hebben voor het eten. En dat was dan waarschijnlijk haar enige me-time van die dag. Heerlijk ontspannen dus.

Het eeuwige schuldgevoel.

Later begreep ik ook pas wat het was om schuldgevoel te hebben. Naar je kinderen omdat je er eigenlijk ook niet 100% voor hun bent. Niet alle uitjes mee kan op school. Niet kan gaan meelezen in de klas, pannenkoeken bakken, sportdag begeleiden of naar hun zelfgemaakte museum kunnen gaan kijken. “Mama moet werken” en de teleurgestelde gezichtjes te aanschouwen. Aan de andere kant naar je werk, vaak minder werken, laat die promotie maar even voor wat het is, ik ben blij dat ik mijzelf staande kan houden in deze tropenjaren.

Alweer ziek?

Ik snapte ook nooit waarom al die kinderen (of zij zelf) altijd ziek waren. Zou dat echt zo zijn? Dan kreeg je weer een appje of een mail met het verzoek om het even over te nemen. Of die meeting te verplaatsen. Serieus, alweer? Ik had geen idee, dat die eerste jaren bepaald werden door alle ziektes op de opvang en op school. En ik had ook geen idee dat die moeders zich iedere keer weer bezwaard voelden, waarschijnlijk omdat zij het zelf eerder ook weleens in twijfel hadden getrokken.

Party pooper

Ik lachte er weleens om dat zo’n moeder weer ingekakt op een borrel zat. Om vervolgens om 22.30 uur op haar horloge te kijken en naar huis te gaan. Of gewoon helemaal bedankte voor de uitnodiging “omdat dat feestje wel erg laat begon”.

Moe!

Het werk was voor haar de ene keer een ontsnapping aan de ergste nacht ooit, en de andere dag had het werk haar weg gerukt uit de beste slaap ooit. Eigenlijk was ze nooit uitgerust of lekker fit. Ik stopte dan ook maar met vragen hoe het met haar ging. Ik wist het antwoord al, moe!

Last but not least, ik wist niet dat een moeder geen idee heeft hoe goed ze het eigenlijk doet. Dat ze het moederschap regelt naast het werk en dat ze op werk ook nog presteert. Dat ze eigenlijk alleen maar bezig is met bedenken hoe ze het beter kan én moet doen. Zo zonde, als ik het eerder had geweten, had ik haar het kunnen vertellen wanneer ze er even doorheen zat.