Wanneer verlanglijstjes niet meer werken..

De kids vinden het prachtig op Koh Lanta, maar misschien niet om de redenen die je zou verwachten. Natuurlijk vinden ze het strand en het zwembad fantastisch, maar wat hen vooral aanspreekt, is de gekleurde plastic ‘rommel’ die hier op de verschillende markten wordt verkocht. Dit sprak op Bali al erg tot de verbeelding en het gebeurde dan ook niet zelden dat één van de twee meisjes al lonkend naar lief zei: “Dit vind ik mooi, mag ik centje?”.

Omdat we niet iedere keer de ‘discussie’ aan wilden gaan waarom iets wel of niet kan worden gekocht, hebben we het concept verlanglijstje geïntroduceerd. En dit kan ik iedereen aanraden. De ladies lopen nu langs kraampjes en wijzen links en rechts onzin aan, wat allemaal op het verlanglijstje belandt. Ideaal, de meisjes geven toe aan hun innerlijke peuter en we hoeven geen winkels te mijden. Het zorgt alleen af en toe wel voor gekke situaties.

Zo liep lief in Christchurch toevallig een hippiewinkel met drugs parafernalia binnen, terwijl onze peuters verschillende waterpijpen aanwezen, waarbij ze luidkeels riepen, “die wil ik en die wil ik”, “papa, mag dat op mijn verlanglijstje?” Altijd een mooi moment om landgenoten tegen te komen. En nou komt het een beetje stereotype over dat net al die Hollanders in dat wiet t-shirt-winkeltje stonden, maar ze hadden daar ook hele lekkere koffie. En een hoed die lief wilde kopen.

Terug naar de souvenirs op Koh Lanta. We lopen daar dus op zo’n markt met plastic rommel, als S op een bak met felgekleurde piemels afrent (wat is dat toch met toeristen meuk in de vorm van piemels?). Ze vist de grootste en meest fluorescerende eruit en zegt: “Ik vind deze mooi, die wil ik hebben.” Ze kijkt me aan, denkt even na en gaat stralend verder (met de zeepplasser nog in haar knuistje): “Deze zet ik op mijn verlanglijstje”.

Dat we het verlanglijstje-concept toch echt nog een keertje opnieuw moeten uitleggen, wordt later duidelijk, wanneer er een Chinees jongetje op belandt. De meiden ontmoeten Jojo in het zwembad. Niemand verstaat elkaar, maar het jongetje voert een hele show op met drukke bewegingen en onderwaterduiken. Dit bevalt prima en de meiden kijken hun ogen uit. Bovendien heeft hij een onderwaterzonnebril (duikbril) en dat maakt hem de meest interessante jongen in het bad. De volgende dag vindt er een nieuwe ontmoeting plaats bij het zwembad. Onze jongste peuter heeft er duidelijk een nachtje over geslapen en weet het zeker…: “Deze vind ik leuk, deze neem ik mee naar Amsterdam”.

De meiden worden over een dikke week drie jaar en met een waterpijp, fluorescerende zeeppiemel en klein Chinees jongetje op de verlanglijst, vrees ik dat ze deze verjaardag niet alles krijgen wat ze zouden willen. Of zal ik hun wensen doorgeven aan de rest van de familie? Dan kopen wij gewoon wat plastic rommelsouvenirs hier op de lokale markt.