Waarom is het loslaten van je kinderen zo moeilijk?

En dan zit de zomervakantie er weer op! 6 heerlijke weken hebben we gehad. Waarin niets hoefde en alles mocht. Wat was het fijn, ontspannen en relaxed. En wat het mede zo relaxed maakte, is dat de kindjes inmiddels oud genoeg zijn om regelmatig los te laten. En dan bedoel ik letterlijk loslaten.

Zo gingen ze in de ochtend het bestelde brood ophalen, struinden ze zonder ons de camping regelmatig over, gingen alleen naar de toiletgebouwen, water halen en speelden in de speelruimte als ze even genoeg hadden van het zwembad. En konden wij heerlijk onderuitgezakt ontspannen met een boek en zelfs in slaap vallen. Dat zijn wel echt de voordelen van het hebben van grotere kinderen, vind ik.

Zo niet jaloers op….

En was ik niet jaloers op die ouders die ik ’s-nachts hoorde vloeken omdat hun kind al de halve nacht lag te krijsen, of een moeder zag rennen met een baby op haar arm, aan haar andere arm een tas en nog net haar peuter in zijn nekvel kon pakken omdat die anders het zwembad ingesprongen zou zijn zonder zwembandjes aan! Of die ouders die in de middag verplicht naar hun tent moeten omdat de kleine een middagslaapje moet doen. BEEN THERE, DONE THAT!

En dan weer het loslaten op de eerste schooldag

Maar waarom is het dan zo f#%!!k&#! moeilijk om ze ook los te laten wanneer ze weer naar school gaan?! Mijntje en Pepijn zijn 6 en 8 jaar en afgelopen maandag gestart in groep 4 en groep 6.

Eén nog in de onderbouw en de oudste alweer in de bovenbouw. Ze doen het beiden goed op school en gaan ook graag. Niets dus om mij zorgen over te maken toch?

Buikpijn

Maar dan zit ik afgelopen maandag toch heel gespannen op de fiets merk ik, als mijn partner en ik ze naar school brengen. En krijg ik buikpijn als ik onze jongste onzeker bij papa aan de hand het klaslokaal in zie lopen. En vind ik het heel moeilijk om hem daar achter te laten. Het liefste zou ik nog even de klas in rennen en hem 100 kusjes willen geven, maar dat doe ik natuurlijk niet. Want mijn gespannen houding voelt hij haarfijn aan en daar gaat hij zich niet beter door voelen, dus is gewoon weggaan uiteraard de beste keuze. Dat weet ik ook wel, dus doe ik dat ook, maar ik vind het lastig en mis hem nu al!

Tranen

Nou, dan denk je, dat hebben we maar weer gehad, totdat ik onze dochter naar de klas bracht. Een beetje onzeker, maar met een lach op haar gezicht loopt ze het lokaal binnen. So far so good! Ze start (helaas) in een nieuwe klas (omdat ze alle groepen 1 t/m 6 door elkaar gegooid hebben!) en kijkt om zich heen, op zoek naar bekende gezichten. Die zijn er een paar, maar die kindjes hebben al een plekje gevonden naast een ander kind. Mijntje verstart en kijkt gespannen om zich heen. Zo blijft ze daar een tijdje staan. Ik krijg een steek in mijn hart en tranen lopen over mijn wangen. Wat heb ik met haar te doen. Mijn grote meid, ineens weer zo klein en kwetsbaar! Ook nu moet ik mij inhouden om niet de klas in te gaan en samen met haar een plekje te gaan zoeken. Maar ook nu doe ik het niet. Ze moet dit zelf doen, dat weet ik, dat is beter voor haar zelfvertrouwen en hoort nu eenmaal ook bij het leven, maar oh man, wat doet dit pijn haar zo te zien! Mijn partner zegt dat het het beste is als we gaan en dat het wel goed komt. Maar toch blijf ik daar nog even staan. Ik heb het gevoel dat ik haar in de steek laat als ik nu weg loop, terwijl zij daar nog staat op zoek naar een plekje. Na even gaat ze dan naast een jongetje zitten dat ik niet ken. Ik wacht net zo lang totdat ze mij ziet en geef haar dan een handkus. Ik pers er een lach uit om maar niet te laten merken dat ik het moeilijk heb. Dan druip ik af en voel ik mijn tranen opnieuw prikken achter mijn ogen.

Go&%!!d#v!d waarom is loslaten zo moeilijk! Zal het ooit wennen?

Lieve groet, Joyce