Van carrièretijger naar twinmom: deel 1.

Nooit heb ik echt gehunkerd naar het moederschap. Als klein meisje speelde ik liever met barbies dan met poppen. Mijn barbies waren over het algemeen stoere zelfstandige vrouwen met een leuke baan, modieuze kleding en een hip kapsel. Voor dit laatste heb ik een aantal barbies een mooie LOB of BOB aangemeten, waarbij achteraf gezien gelijk kon worden geconstateerd dat ik vooral geen kapster moest worden. Wanneer mijn vriendinnetjes er op stonden dat we met de baby poppen zouden spelen, was ik liever de coole tante of oppas dan het moedertje.

Dit idee heeft zich gedurende mijn tiener en twintigers periode ook voortgezet. Echter toen mijn echtgenoot en ik graag wilden verhuizen hebben we toch een toekomstgericht huis gekocht in een kindvriendelijke buitenwijk in plaats van een hip appartement midden in het centrum van de grote stad. Achteraf gezien een goede beslissing.

Work hard, play harder!

De afgelopen 10 jaar heb ik voornamelijk besteed aan werken, studeren en plezier maken. Ik had voor mezelf 5 doelen gesteld voordat ik wilde beginnen aan kinderen: een nieuwe auto, minimaal één reis naar Amerika, een eengezinswoning, een baan als teamleider en getrouwd zijn. Toen deze 5 doelen waren gerealiseerd, heb ik deze opgeschaald. Ik wilde namelijk een grotere auto, meerdere reizen naar Amerika en een baan als manager. De sky is the limit! Maar wat ik vooral wilde was een onbezorgd leven en heel veel plezier maken. “Work hard, play harder” was mijn levensmoto.

Kinderen?

Toen kwam de beruchte 30 in het zicht en mijn man was deze inmiddels al een paar jaar gepasseerd. Iedereen om ons heen had al minstens 3 keer gevraagd waar de kinderen bleven en mensen leken het zelfs een beetje gek of zielig te gaan vinden. De eerste vriendinnen kregen kindjes en ook ik ging er steeds meer aan denken. Ik zag in het begin beren op de weg en was vooral heel bang dat ik niet over moedergevoelens zou beschikken. Daarnaast had ik er moeite mee om een stap terug te doen in mijn carrière en vooral het beperken van mijn vrijheid was een groot schrikbeeld. In het jaar dat ik 30 zou worden, besloten we er toch voor te gaan. We zouden die spreekwoordelijke beren 1 voor 1 het bos in sturen en samen konden we alles aan.

Twee knipperende lampjes

Op 31 december 2015 was mijn pilstrip op en het leek ons dan ook heerlijk symbolisch om op die datum te stoppen met anticonceptie. De 5^e maand was ik zwanger. En 4 weken na de ontdekking, deze controlfreak wist natuurlijk precies wanneer de eisprong plaatsvond, mocht ik naar de verloskundige. Die 4 weken wachten waren spannend, maar het voelde vooral nog erg onwerkelijk. Ik bedacht me dat als ik eenmaal de echo zou zien, dit vast het “verliefde gevoel” zou geven waar de meeste vrouwen zo hartstochtelijk over praten. De verloskundige zette het apparaat op mijn buik en DIRECT waren er 2 witte knipperende lampjes zichtbaar ter grootte van een pinda. Ik was in verwachting van 2 pinda’s!

Hysterische ugly cry

Terwijl de verloskundige nog even verder in mijn buik rondkeek of er niet nog meer pindaatjes rondzwommen en of alles goed was, barstte ik inmiddels in huilen uit (lees, de hysterische ugly cry). Ik wilde he-le-maal geen tweeling. Een tweeling krijgen zou desastreuze gevolgen hebben voor mijn carrière en vooral voor mijn vrije onbezorgde leventje. Niet 1 wezentje waar ik de verantwoording voor moest gaan dragen, maar zelfs 2!

In de auto naar huis belde ik mijn moeder, vader, broer en directeur. Mijn moeder bood direct haar hulp aan, mijn vader bleef zijn rustige zelf, mijn broer barstte in lachen uit en mijn directeur verzekerde me dat het allemaal wel goed zou komen. Mijn man was ook in shock maar herstelde zich sneller dan ik. “Het komt goed” was zijn reactie.

Twee weken lang zat ik in de rats. Ik kon er niet van slapen en had niet alleen 2 kindjes maar ook een dikke vette knoop in mijn buik. Want iedereen zei dan wel dat het goed zou komen, maar ik kon daar maar moeilijk in geloven. Als ik al twijfelde over mijn moedergevoelens voor 1 kindje, hoe moest dat dan in hemelsnaam met 2 kinderen?

Ik openbaarde al snel mijn zwangerschap (de buik groeide immers net zo snel mee) en besprak mijn twijfels met mijn familie en vrienden. Langzamerhand kwam er rust in mijn hoofd en lijf en begon ik er in te geloven: “Dit gaat mij en ons misschien toch wel lukken???”