The struggles met mijn lijf en sporten

Al sinds ik mij kan heugen ben ik bezig met “opletten wat ik eet” wat hand in hand gaat met “alles eten wat in mijn bereik ligt.” De popcorn is al op, voordat de film begint en de zakjes snoep zijn al verteerd voordat de werkweek is gearriveerd.

Waarschijnlijk mag ik niet heel hard klagen met een broekmaat 38 – 40 en een shirtje maat M. Men zal mij waarschijnlijk omschrijven als een vrouw met “normaal postuur”.

Maar in mijn hoofd werkt het wat anders.

Ik kan de ene dag in de spiegel kijken en denken: “In mijn blootje gaat het best” en de andere dag denken “Girl, eet een salade want ook deze broek zit weer strak!”

Mijn streefgewicht versoepelde met de jaren

Voordat ik zwanger werd, was ik al iets zwaarder dan gewenst. In de loop der jaren heb ik mijn streefgewicht steeds een beetje versoepeld. Van 56 naar 58 naar 60 kilo. Toen ik zwanger werd woog ik dus 62 kilo. Als ik nu terug kijk naar de foto’s denk ik.. Wat een middeltje. Waarom altijd zo onzeker?

Tijdens mijn zwangerschap heb ik heerlijk gesmuld van al het lekkers wat me wel of niet werd aangeboden onder het mom van “Ik word toch dik, let’ s enjoy!” Uiteindelijk liep de weegschaal behoorlijk snel op en in week 34 of 35 woog ik 27 kilo zwaarder en tikte de 90 kilo aan. Ondanks de geleidelijke toename schrok ik zo erg van de 90 dat ik daarna niet meer op de weegschaal heb gestaan. Ik denk dat ik uiteindelijk 30 kilo ben aangekomen.

“Doutzen, move over, want wat ik heb bereikt, is jou niet eens gelukt.”

Ik had een enorme buik en droeg ook nog eens naar voren. Ik denk dat ik in de laatste weken liggend dichter bij het plafond kwam dan staand. Ook hield ik veel vocht vast. Na een week ziekenhuis met vochtafdrijvers en weinig trek in eten, kon ik in ieder geval naar huis in mijn eigen joggingbroek (die rekte mee). Ik kon niet wachten om op de weegschaal te gaan staan en was uitzinnig toen er 22 kilo af was. In een week tijd! Man, wat voelde ik me slank! Ik heb serieus gezegd.. “Doutzen, move over, want wat ik heb bereikt, is jou niet eens gelukt.” (Hormonen! Wees een beetje lief voor me! Haha)

Ik voelde mij de weken na mijn zwangerschap heel slank. 8 weken na de bevalling vond de kraamborrel plaats en kocht ik een nieuw jurkje. Iedereen mocht zien hoe snel mijn transformatie had plaatsgevonden en hoe ik ala wonder woman al 25 kilo kwijt was. Als ik nu de foto’s terug kijk, vraag ik me af waarom niemand tegen mij heeft gezegd dat een spijkerbroek met een leuke blouse flatteuzer was geweest. Want ondanks die 25 kilo.. was mijn lijf nog behoorlijk vormeloos. En terecht ook he? Het had een mega prestatie geleverd. Het heeft 37 weken voeding en onderdak gegeven aan 2 kerngezonde jongens! En daar ben ik mijn lijf eeuwig dankbaar voor.

De blijdschap van de transformatie sloeg na een aantal maanden weer om.

“Wat doet dat nieuwe rolletje boven mijn broek” en “Sjonge, die vetjes op mijn benen zitten er ook nog steeds” .

Je zal je misschien nu afvragen, waarom doe je je snoepkast niet op slot en ga je gewoon naar de sportschool als je er zo last van heb? Dat is juist mijn manco. Ik heb op alle gebieden voldoende doorzettingsvermogen, maar als het gaat om lijnen en sporten dus gewoon niet!

Ik ben een levensgenieter, misschien zelfs een Bourgondiër.

Gezelligheid is voor mij onlosmakelijk verbonden met goed en lekker veel eten. Alle feest- en verjaardagen worden gevierd met het eten van allerlei lekkers. Ik ben zo’n type dat überhaupt alles viert. We vieren weekend, dus we eten chipjes. We vieren dat de sprong (oei ik groei) voorbij is, dus we drinken een Prosecco. We vieren dat we vakantie hebben, dus we gaan los.

Sporten daarentegen, haat ik!

Ik vind het zonde van mijn tijd en geloof er ook niet in dat het zo gezond als men beweert. Soms zeggen mensen: “Na het sporten voelde ik me zooooo goed”. Ik herken dat gewoon niet. Ik voel me nooit beter na het sporten.

Momenteel sleep ik me wekelijks een keer naar de sportschool, sta daar vol zelfmedelijden in een klasje mijn oefeningen te doen en ben diepgelukkig als ik weer thuis op de bank kan zitten.

Geen geboren sporter

Ik ben ook motorisch gestoord. Ik kan best lekker dansen, maar als het op commando en volgens een bepaald stramien moet, werken mijn ledematen niet meer mee. Fitnessinstructeurs komen serieus zuchtend op mij aflopen als ze wederom een ledemaat of lichaamsstand moeten corrigeren. (Billen naar beneden, billen aanspannen, rechte rug, benen verder uit elkaar, buik inhouden, verder naar voren leunen e.t.c.…. )

Kan je je mijn weerzin tegen sport voorstellen? Iedere week iets moeten doen waar je niet goed in ben en überhaupt eigenlijk liever niet wil.

Netflix it is!

Op dit moment fitness ik 1 keer in de week, ben ik net begonnen met het tellen van calorieën op een calorieën app en heb ik een abonnementje genomen op de Newborn Fit mama. Maar diep in mijn hart doe ik liever aan Netflix bingewatching onder het genot van een zak stroopwafels of paprika chips.