Ik ben bevallen en ik voel mij fantastisch. De zwangerschap hadden ze van mij mogen houden, maar dit voelt als het allermooiste cadeautje dat er is.
Verliefd op mijn baby: is dat normaal?
Vanaf de geboorte, het moment dat ze op mijn borst werd gelegd ben ik verliefd op mijn baby. De tranen liepen over mijn wangen. Niet van de pijn, maar van geluk. Ik voelde “Jij hoort bij mij”. Uren heb ik naar haar liggen turen. Ik wilde haar kusjes geven en knuffelen. Ik voel mij met de dag sterker worden. Ik ben intens gelukkig en zit op een meer dan roze wolk. Ik kan mij niet voorstellen gelukkiger te kunnen zijn.
Vaak lees je de minder goede verhalen en je bent vooraf vaak gewaarschuwd voor de zwaarte van de kraamtijd. Ik weet ook dat 70% van de newborn mama’s dit roze wolk gevoel niet direct heeft. Dat dat juist heel normaal is.
Ben je wel helemaal normaal met je roze wolk?
Dus ik behoor bij de gelukkige abnormale groep in deze context. Want normaal wordt bepaald door de grootste groep. Dat zijn de “roze wolkers” dus niet. Natuurlijk voel ik mij ook weleens onzeker wanneer ik weer loop te prutsen met een spuitluier of een glibberig lijfje in het bad. En ja, het is niet altijd feest. Als ik heel eerlijk ben, ben ik ook doodmoe. Maar mijn geluksgevoel overstijgt dit gelukkig. Dat is geen keuze, ik heb geluk. Dat weet ik.
De keerzijde: eenzaam in je gevoel
Maar er is wel een keerzijde. Andere moeders kijken mij soms vreemd aan wanneer ik dit vertel. Ze voelen zich bedreigd door mijn positiviteit of denken dat ik hun worstelende gevoelens juist niet serieus neem. Dat ik vind dat zij zich aanstellen. Maar dat is absoluut niet zo. In deze tijden van eeuwige competitie maakt dit het soms moeilijk om uitbundig blij te zijn. Jammer. Ik hoor hen nu ook al denken: “Als dat het enige is waar je mee kan zitten..” Dat realiseer ik mij ook en ik prijs mezelf ook gelukkig. Maar dat maakt wel dat ik voorzichter word in mijn blijdschap. Dat ik het gevoel heb dat ik deze blijdschap niet eens met mijn vriendinnetjes of zussen kan delen. Maar goed…Als dat het maar is… Ik hoop dat ik nog even mag blijven zitten op mijn roze wolk.
Maar ik wil dit wel graag hier delen. Waarom? Omdat dit dus ook kan. En omdat ongeveer 30% van de mama’s dit ook heeft. Zodat zij ook online herkenning vinden in ervaringsverhalen. Zodat zij zich dus niet gaan afvragen of ze wel helemaal normaal zijn. En omdat niet alleen de nare verhalen gedeeld hoeven worden.
Jalou
