Rollercoaster: van de hemel naar de hel en terug? Deel 1

Het was donderdag 28 september, droomde ik of was ons dochtertje Léonie nu gisteren écht geboren?! Ja hoor, zoveel verschillende emoties die overheersten…. We beseften het allemaal nog niet goed totdat de kinderarts ’s morgens mijn kamer op het verloskwartier binnenkwam en zei dat Léonie toch beter naar de dienst Neonatologie van het UZA in Edegem werd gebracht. Waar ze haar met de juiste middelen en apparatuur nog beter konden helpen. Vooral haar ademhaling had nog wat ondersteuning nodig. Dokters, verplegers en een professor van het UZA kwamen dan ook even later bij Léonie aan in Turnhout. Een vertrek kon niet lang meer duren, dachten we…

Jammer genoeg werden minuten al snel 2 lange uren…

Wat later kwam de professor van het UZA uitleggen dat bij de laatste controlefoto een klaplong was opgetreden bij Léonie en dat ze hiervoor een drain hadden moeten plaatsen tussen haar borstkas en longen om de overtollige lucht weg te zuigen. Wetende dat ze op dit moment maar 1,450 kg woog, waren we allemaal al heel opgelucht dat dit opgelost was en dat haar uiteindelijke overplaatsing rond 11 uur kon doorgaan. Ikzelf kon jammer genoeg op dat moment nog niet mee aangezien mijn toestand nog te kritiek was volgens de gynaecoloog.

Léonie werd overgeplaatst, maar ik kon niet mee.

De zwangerschapsvergiftiging was duidelijk nog lang niet uit mijn lichaam… Daar lag ik dan, doodziek in een ziekenhuisbed, mijn dochter bijna 50 km van mij verwijderd nadat ze 7 maanden zo knus in mijn buik zat… Ik kan het nog steeds niet goed geloven wat er toen allemaal aan het gebeuren was. We konden gelukkig 24/24 uur bellen om te horen hoe het met haar ging. Wat we toen nog niet wisten, was dat dit telefoontje het eerste van velen zouden worden.

Ook ik werd gelukkig overgeplaatst

De volgende dag werd ik rond de middag dan toch ook overgeplaatst naar het UZA. Léonie had een goede nacht gehad, maar de dokters wilden toch dat ik zo dicht mogelijk bij haar was voor het geval er iets zou misgaan en ikzelf natuurlijk ook. Ik had mijn eigen baby’tje nog niet eens goed kunnen aanraken terwijl ze al 48 uur ter wereld was, waanzin als ik er zo over nadenk. Ik probeerde tijdens het rusten door (zeer moeilijk, aangezien mijn gedachten constant bij haar waren) zoveel mogelijk met mijn ziekenhuisbed of de rolstoel naar haar couveuse te gaan om haar te zien. We vergeleken haar altijd met een klein kuikentje dat aan het broeien was, zo mini was ze.

Eindelijk “kangoeroën”

De volgende dagen ging het beter en beter met ons kleine meisje. De klaplong leek goed te herstellen, ze begon beetje bij beetje zelfstandig te ademen. We mochten haar zelfs al een keertje op ons lichaam leggen, wat andere ouders van prematuurtjes ook wel kennen als “kangoeroën.” EIN-DE-LIJK. Na 5 dagen kon ik haar in mijn armen nemen, een heel emotioneel moment dat ik uiteraard nooit meer zal vergeten.

En terug dichter bij huis

Alles ging dus de goede richting uit en daarom kregen we enkele dagen later het geweldige nieuws te horen dat Léonie die vrijdag terug naar Turnhout zou mogen om daar nog een paar weekjes aan te sterken. Om daarna eindelijk met ons naar huis te gaan! We waren zó blij! Dit was voor ons als ouders ook veel makkelijker aangezien we haar daar veel sneller kunnen bezoeken!

Aangekomen in Turnhout gingen we verder met kangoeroën wat zowel voor ons als Léonie de band alleen maar kon versterken. Léonie was terug dichterbij huis en enkele vrienden en familie stonden ook te popelen om haar eens te komen bezoeken. Wat kon er nog beter zijn dan dit? Toch had ik ‘s avonds weer een minder goed gevoel, ik was ergens ongerust maar dit was niet nodig. Het zouden de emoties van de voorbije 2 weken wel zijn…