Rollercoaster: van de hemel naar de hel en terug? Deel 2

Zaterdag en zondag waren mijn vriend en ik een hele dag bij Léonie in het ziekenhuis. Ze zag er goed uit en alles leek net zoals in het UZA goed te gaan.

Tot dat ene moment…

Léonie was onrustig en haar saturatie was onder 90 gezakt, waardoor ook haar mooie kleurtje snel veranderde in een bleke, eerder grauwe kleur. Eventjes bij de mama liggen bracht geen oplossing en de onrust ging over in ongecontroleerd en paniekerig gehuil. Ze was voor de eerste keer dat wij zagen echt ontroostbaar en had zichtbaar enorm veel last, ze schreeuwde letterlijk om hulp.

De kinderarts werd meteen opgebeld en die vroeg al snel om een foto. Deze was onverbiddelijk: Leonie had opnieuw een klaplong opgelopen aan dezelfde long. Onze wereld stortte in en mijn ongeruste moedergevoel van vrijdag was dus blijkbaar toch niet voor niets geweest. Léonie moest in allerijl terug naar het UZA.

Loeiende sirenes en blauwe lichten, een ware nachtmerrie herbegon…

Gevoelens om deze situatie te omschrijven moeten misschien nog wel uitgevonden worden. Het moet zo ongeveer een mix geweest zijn van ongeloof, woede, bezorgdheid, verdriet, pijn, onzekerheid en nog zo veel meer. Een emotionele rollercoaster was voor ons dan ook nog nooit duidelijker dan op dat moment: hoe positiever alles evolueert en hoe beter het gaat, hoe dieper je blijkbaar achteraf kan vallen wanneer er slecht nieuws is.

Dit had niemand verwacht..

Na wat achteraf een heel vage rit bleek, komen we opnieuw aan in het UZA, waar dokters en  verpleegkundigen verbaasd zijn om ons terug te zien. Dit had niemand verwacht, want dit hadden ze ook nooit eerder gezien. Léonie is ondertussen stabiel en heeft voor de tweede keer haar intrek genomen op de dienst neonatologie. Tegen middernacht zijn ook wij terug thuis. Als emotionele wrakken kruipen we onder de wol. Hopen dat vanaf nu alles écht alleen maar beter kan gaan…

Lees ook mijn andere artikelen: