Waarschijnlijk word ik na dit artikel behoorlijk afgebrand maar ik kies er toch voor om dit op te schrijven. Omdat ik geloof dat er meer vrouwen zijn zoals ik. Een vooral heel gelukkige moeder van haar 1 maand oude zoontje, maar ook met het gevoel dat ik zelf niets meer te bepalen heb. De dagen vliegen voorbij. Ik ga van de ene naar de andere voeding, luiers verschonen, wassen, eten maken. Ik kan zelf niet eens meer bepalen wanneer ik slaap! En dat is niet echt praktisch voor een slechte slaper als ik. Op commando slapen werkt niet, waardoor ik iedere keer net in een diepe slaap val vlak voor de volgende voeding. Maar gelukkig heb ik inmiddels zo’n slaaptekort dat het nu wel steeds beter lukt.
Gevangen in het moederschap
Oeh, dit klinkt wel heel erg negatief. Natuurlijk ben ik super dankbaar voor mijn kindje en vind ik hem de liefste van de hele wereld. Maar het gaat nu even over mij. Ik ben een vrijgevochten, zelfstandig persoon. Gewend om alles onder controle te hebben, te doen waar ik zin in heb, een avondmens en ook van de impulsieve acties. Deze karaktertrekken komen volgens mij niet overeen met de ideale moedereigenschappen…. Ik voel mij soms echt gevangen, benauwend. Ik kan vrij weinig meer bepalen en kom bijna de deur niet uit. Ik zit in een gedwongen schema, die ik zelf niet heb bepaald. Lastig vind ik het. Dit betekent overigens niet dat ik hierdoor minder van mijn kindje houd, absoluut niet. En geloof mij, ik kan mij geen leven meer zonder hem voorstellen. Maar ik vind het gewoon heel moeilijk om mijn leven zo te leven nu. En dat brengt mij ook een beetje bij het volgende punt.
Eenzaam?
Ha, dit klinkt bijna depressief. Dat ben ik niet. Maar de eerste maand evaluerend, vind ik het best eenzaam zo die eerste weken. Natuurlijk niet echt, want ik heb mijn baby. Maar het is meer het gemis van “echte” gesprekken. De hele dag babypraat is leuk, lief en schattig. Maar ik kan dus nergens mijn gevoel echt kwijt. Ik bespreek het niet met mijn partner, bang dat hij mij veroordeelt, mij een “slechte moeder” vindt. En eigenlijk ook niet met mijn vriendinnen, die ik naar mijn idee veel te weinig spreek maar ik weet even niet wanneer ik hen moet spreken. Zij zijn overdag allemaal aan het werk en ’s avonds ben ik totall loss. Ik heb zelf gelukkig niet het idee dat ik een slechte moeder ben: ik ga voor hem door het vuur, doe alles volgens de boekjes (nouja probeer ik dan) en houd van hem tot de maan en terug. Alleen ik hoop dat ik niet al mijn eigenschappen aan zal moeten passen en durf er niet met anderen over te praten. Bang dat zij mij wel veroordelen. Hopelijk wordt het beter op termijn. Vast wel.
Lang leve impulsieve acties en dan bedoel ik geen spuitluier op het moment dat ik na een uur voorbereiding eindelijk gereed ben om weg te gaan!
Is er iemand die dit herkent?
Lees ook Eat, Sleep, Poop- Repeat.
