Ik was best moe, maar kom op zeg….. Ik ben nog jong even de schouders eronder en gaan! Het eerste wijntje smaakte me al totaal niet en viel me behoorlijk zwaar. De volgende ochtend had ik een kater van… maar twee wijntjes! Meestal kon ik bij wijze van spreken een fles wijn leeg drinken zonder problemen. En ja, ik was al drie dagen overtijd….. Toch stelde ik een zwangerschapstest nog twee dagen uit, want de teleurstelling is altijd weer zo groot.
Bingo!
Dinsdag 4 december 2016 trok ik dan toch maar weer m’n stoute schoenen aan en kocht de goedkoopste zwangerschapstest. Je raadt het al. Deze test was positief en we konden ons geluk niet op!!!
Al snel begint de misselijkheid en regelmatig hing ik boven de wc….. Pffff, hoe lang zou dit duren..? Met 12 weken kiezen wij voor de combinatietest en komt men tot de ontdekking dat er een vergrote kans is op een kindje met een syndroom. We worden doorverwezen naar het AMC voor de NIPT test.
Weer spanning, echt genieten kan ik niet. Ik ben er constant mee bezig. Als we na vijf weken nog niks gehoord hebben, besluit ik zelf maar eens te bellen. De uitslag is bekend en het is goed!! Er valt een mega last van onze schouders af. Nu kan het genieten echt beginnen.
Bij 20 weken was de misselijkheid verleden tijd maar toen kreeg ik opeens veel last van harde buiken. De deskundigen vertelden mij dat het erbij hoort maar mijn gevoel zegt toch dat het niet helemaal normaal is. Oké, ik werk in de horeca, best een zwaar beroep, maar harde buiken die zo vaak komen en lang aanblijven? Toch besluit ik maar door te zetten, wel vraag ik of ik minder lange dagen kan maken op het werk. De lange diensten breken me op.
Van het een naar het ander
Na een aantal weken voel ik me nog steeds niet goed en de verloskundige adviseert mij om urine te laten checken bij de huisarts. Er is al snel te zien dat er een ontsteking is en er wordt antibiotica voorgeschreven. Hierna zal ik mij dan toch echt beter moeten gaan voelen.
Maar nee, bij 25 weken begint m’n buik steeds meer pijn te doen, zelfs een onderbroek is al te veel.. Ik besluit de huisartsenpost te bellen. De pijn wordt alleen maar heftiger en de huisartsenpost stuurt me door naar het ziekenhuis en daar brengen ze me naar de verloskamers????
Ik ga toch niet bevallen? Waarom zet men mij in een verloskamer met een verlosbed, naast een klein wiegje??? Er schiet van alles door m’n hoofd en ik heb pijn, heel veel pijn…….. Ik breng de nacht door onder invloed van morfine en pas de volgende ochtend gaan ze onderzoeken doen. Zelf heb ik al het gevoel dat er iets met m’n darmen is.
Blindedarmonsteking
Pas na 10 keer op de bel te drukken, besluit men actie te ondernemen en is het al snel duidelijk….. Het is een blindedarmontsteking….. Waarom nu? Midden in m’n zwangerschap??? Maar goed, weg met dat rare ding, snel herstellen en genieten!! De operatie verloopt goed en de volgende dag mag ik al naar huis.
Helaas. Er volgen weer 2 opnames. Het zit het nog steeds niet goed.. Elke keer kom ik weer in de verloskamers terecht en iedere keer geeft het me weer een vreselijk gevoel.. Voor verlossen is het immers het nog veel te vroeg !!!!
Gebroken vliezen
Op zaterdagochtend 13 Mei, na de 100ste keer inwendig onderzoek te hebben gehad, breekt er iets in m’n buik.. Angstig kijk ik m’n moeder aan, dit is foute boel.. Er knapt een abces en tegelijkertijd breken m’n vliezen.. Tranen, angst en boosheid, waarom ben ik elke keer weer naar huis gestuurd??? Ik wist toch dat er iets niet goed zat.
Binnen een uur lig ik in een ambulance bij het ziekenhuis in Alkmaar. Klaar voor vertrek naar het ziekenhuis in Zwolle. In m’n ene arm een infuus met weeën remmers en aan m’n andere arm een infuus met medicatie om m’n kindje, dat nog maar 27 weken in m’n buik zit, zo rijp mogelijk te maken voor z’n veel te vroege komst.
Er gaat maar één ding door m’n hoofd… In deze ambulance ga ik niet bevallen.. En zeker niet zonder mijn partner die achter ons aan rijdt.
Lees ook mijn andere artikelen:
Hallo, ik ben Lotte, samenwonend met mijn lieve vriend. Samen hebben wij een zoon Jim.
Onze zoon is met 27 weken geboren en was op dat moment erg ziek.
Ik werk in de horeca als gastvrouw. Op dit moment ben ik nog thuis om voor onze zoon te zorgen, die op dit moment een half jaar oud is. Helaas is er weinig informatie te vinden over hoe je nu verder gaat als je na een lange periode je kind mag meenemen uit het ziekenhuis. Het is een mooi maar vooral heel spannend moment. Ik blog hier over mijn ervaringen.
