Pre-eclampsie is a bitch!

Tijdens mijn (tweeling) zwangerschap hield ik al snel veel vocht vast. In week 20 kon ik mijn pumps gedag zeggen. In week 25 mijn laarsjes opbergen en vanaf week 30 ook mijn sneakers opruimen. Ik had nog 1 paar schoenen die helemaal bestaan uit elastiek (Van Michael Kors, nog in de tijd gekocht dat ik geen kids had :-P) en deze hebben nog mee-gerekt tot week 35. Daarna werden het UGGS van mijn moeder (van te voren gezegd dat ik die absoluut niet zou aantrekken) en op een hele slechte dag slippers van mijn man (maat 43).

Pre eclampsie

Ik begon mijn zwangerschap met een behoorlijk lage bloeddruk en op het einde was deze op het randje, maar nog net te laag om uit te gaan van een zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie). De marge tussen mijn start bloeddruk en die van de laatste weken was wel heel groot. De gynaecoloog vroeg me of ik last had van duizelingen, sterretjes zag of een strak gevoel in mijn bovenbuik had. Van sterretjes had ik geen last en een strak gevoel om mijn bovenbuik kon ik niet echt waarnemen. Alles stond immers mega strak!

Na de keizersnede

De nacht na mijn keizersnede was de verschrikkelijkste nacht van mijn leven. Ik raakte in de war en was heel angstig. Ik lag op zaal, mijn man was thuis (kon niet blijven slapen) mijn buik was leeg, maar mijn kindjes waren niet bij me. Deze lagen op de kinderafdeling. Iedere keer als ik een baby hoorde huilen, raakte ik geëmotioneerd en vroeg ik me af of dit mijn kindjes waren en waarom ze niet naast me lagen.

Daarnaast had ik een heel eng gevoel. Ik durfde hierdoor niet te gaan slapen. Zodra de slaap grip op me kreeg voelde ik me afglijden in een diep donker dal en daar schrok ik zó van, dat ik daardoor weer klaar wakker was. Ik appte mijn moeder midden in de nacht dat ik wel begreep dat het niet kon, maar dat ik het idee had dat ik dood aan het gaan was.

Verward

Ik belde de zuster en vertelde dat ik verward was. Ze gaf aan dat dit bij een operatie hoort en wilde alweer weglopen toen ik vroeg om wat te eten. Ik had sinds de lunch niets meer gegeten en misschien was ik daarom wel zo naar.

De volgende ochtend om 7 uur werd ik geholpen door de verpleging. Ze vroeg of ik even op de stoel wilde zitten. Dit wilde ik heel graag, want dan kon ik mezelf ook gelijk even wassen. Boy was I wrong! Eenmaal op de stoel draaide de kamer om me heen en kon ik niets anders dan misselijk in de stoel hangen met mijn ogen dicht en hopen dat de zuster zo terug zou komen. Ik voelde me ontzettend ziek.

Een hoopje ellende

In de tussentijd kwam mijn man binnen en schrok wat hij daar aan trof. Een hoopje ellende, wat bijna niet op zijn komst reageerde en lijkwit zag. Hij belde direct mijn ouders en alarmeerde de arts. De arts deed wat testen, waaronder mijn reflexen en ik weet nog dat ik dacht: “Doe niet zo dom Marijke, je onderbeen moet omhoog als de arts op je knie tikt!”.

De verpleging legde me terug in bed en de arts vertelde dat ik pre-eclampsie oftewel zwangerschapsvergiftiging (in de volksmond) had. Ik weet nog dat ik dacht… “Blablabla, wat ben je zwaar op de hand! Ik wil gewoon mijn kinderen zien!” Toen ik dat laatste uitsprak zei ze.. “Dat probeer ik je te vertellen, je kan je kinderen nu niet zien”. “We zijn bang dat je epileptische insulten zult krijgen en daarom mag je de afdeling niet af!” Ik keek haar vol ongeloof aan en de moed zonk me naar de schoenen. De hele nacht had ik me zo verheugd op het zien en vasthouden van mijn kindjes, dat dit bericht als een mokerslag aan kwam. Ik ben zo hard in huilen uitgebarsten dat de verpleegkundige in overleg met de kinderarts Ferrand is gaan halen. Jaimz moest nog 24 uur aan de monitor blijven. Ik was al opgelucht en dankbaar dat ik tenminste één kindje mocht vasthouden.

Ik kreeg verschillende medicijnen in mijn infuus, maar ik kan me alleen het middel Magnesium herinneren. De eerste dagen zijn voorbij gevlogen in een roes, waarbij ik niet helder was en alles een beetje over me heen heb laten komen.

Barstende hoofdpijn

De derde dag na mijn bevalling kreeg ik kraamvisite. Deze waren natuurlijk erg enthousiast en druk aanwezig. Ik kreeg het ineens verschrikkelijk warm en barstende hoofdpijn! Bij controle bleek mijn bloeddruk torenhoog! Echt gevaarlijk hoog! Van de arts kreeg ik een bloeddrukverlagend middel met dusdanige hoge dosering, dat deze van de spoedeisende hulp moest komen. De bloeddruk moest naar beneden en snel! Na het innemen van dat medicijn kreeg ik het heel erg koud en voelde de druk van mijn hoofd glijden. Ik was hierna behoorlijk van de wereld.

Ondertussen was ik zo opgezwollen en vol met vocht als een Michelin poppetje. Ik smeekte de arts om plastabletten (Ik kom zelf uit de zorg en weet een beetje hoe of wat). Ik vertelde haar dat ik normaal een stringetje maat S draag (oke, dat was wat.. overdreven 😛 ) en nu nog uit mijn mans XL boxershort knapte. Ik huilde van ongemak, maar kreeg niet waar ik om had gevraagd.

Op maandag was mijn eigen gynaecoloog terug van vakantie, schrok van mijn voorkomen en schreef me direct plastabletten voor. Ik had er alle vertrouwen in dat het nu goed zou komen en verheugde me erop dat ik naar huis kon.

Bloeddruk bleef hoog

Helaas bleef mijn bloeddruk belachelijk hoog en liet het ziekenhuis me niet vertrekken. “We kunnen het risico niet lopen” werd me verteld. Eerst moest mijn bloeddruk naar acceptabele waarden.

Op dinsdag haalde ik de gynaecoloog naar mijn kamer. Ik vond het allemaal veel te lang duren en werd zo langzamerhand gek in het ziekenhuis. Ik lag in een klein bedompt kamertje, mijn man moest ‘s avonds steeds weer naar huis en ik werd lijp van al het verplegend personeel, artsen, schoonmaaksters en voedingsassistenten die mijn kamer in en uitliepen. Ik voelde me een patiënt met een hersenaandoening. Elke prikkel was er een te veel. Ik kon ze niet verdagen noch verwerken. Televisie, licht en zelfs menselijk contact kon ik niet handelen. Ik voelde me alleen maar zieker worden. De gynaecoloog gaf toe dat mijn beeld inderdaad buiten haar expertise lag en zou daarom een internist inschakelen.

Deze schreef een cocktail aan bloeddruk verlagende pillen voor. Desondanks daalde de bloeddruk woensdag weer niet voldoende en werd het paardenmiddel van eerder voorgeschreven. Dit was wederom effectief. Met een tas vol pillen, stoned van de medicijnen, twee armen vol kinderen en een flinke kater van de pre eclampsie mocht ik op donderdag eindelijk naar huis.