Pre-eclampsie en bevallen met 33 weken

De zwangerschap ging niet over rozen. Mijn astma speelde erg op en ik kreeg extra medicatie om het onder controle te houden. Tot de 25ste week ging het redelijk en daarna ben ik bij de gynaecoloog gekomen omdat de baby toch niet lekker groeide. Ik voelde me ook steeds minder goed, maar we dachten dat dat bij de zwangerschap hoorde. Moeheid, pijn in maag door zure oprispingen, hoofdpijn. Dat soort klachten. Vanaf de 29ste week voelde ik me zo beroerd dat het advies was om direct te stoppen met werken. Voor de baby was dat ook beter. Aangezien ze wat aan de kleine kant was kon ze nu met rust wat extra gaan groeien. Tenminste, dat was de bedoeling. Op de woensdag dat ik precies 30 weken zwanger was, ging ik op controle bij de gynaecoloog. Mijn beste vriendin was met mij mee, gelukkig.

Mijn bloeddruk was wat aan de hoge kant.

Ze legde me uit wat de symptomen kunnen zijn van pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging). Ik gaf aan dat ik van die symptomen last had. Hoofdpijn, sterretjes zien, bovenbuikpijn en een band gevoel rond je middenrif. Ze stuurde me gelijk door naar een consult bij de verloskamers. Tussendoor is er ook bloed geprikt en urine ingeleverd. De uitslag was niet goed. Eiwit gehalte in de urine was te hoog en de waarden in mijn bloed waren niet goed. In de tussentijd was Lars ook in het ziekenhuis aangekomen en mijn ouders ook. Ik kreeg de diagnose pre-eclampsie en moest blijven. Lars ging samen met mijn moeder thuis wat spullen voor mij halen, aangezien ik gelijk aan allerlei draden en slangen werd gehangen. Thuis had ik gelukkig al een deel ziekenhuistas voor mezelf ingepakt. 

7 weken in het ziekenhuis?

Eenmaal aangesloten aan de apparatuur werd ik naar een andere kamer op de kraamafdeling gebracht. Toen Lars en mijn moeder terug waren, werd een grove plan van aanpak gemaakt. De bedoeling was dat de kleine meid met 37 weken gehaald zou worden en het liefst op de natuurlijke manier, mits zij en ik dat aankonden. Dat zou betekenen dat ik 7 weken in het ziekenhuis zou moeten blijven. De eerste nacht ging het al niet lekker. Ik had een te hoge bloeddruk en deze wilde niet zakken. Toch maar starten met bloeddruk medicatie en dat leek goed te gaan. Na een kleine week ging deze toch weer te vaak omhoog en werd de dosis verhoogd. Dat werkte nog niet helemaal dus er werd nog een medicatie bijgevoegd. Elke dag werd er ook een ctg gemaakt om te kijken hoe de baby het deed.

De 2e week in het ziekenhuis.

In de tweede week, toen de medicatie werd opgeschroefd, werd er 2x per dag een ctg gemaakt. Ook werd de groei en de doorbloeding van de baby in de gaten gehouden. Deze gingen steeds een stapje achteruit. Er werd gestart met longrijpers uit voorzorg. Het plan werd bijgesteld van 37 weken naar 34 weken. Op de ctg was steeds beter te zien dat de kleine meid het niet naar haar zin had en dat steeds beter liet blijken. Op 16 mei kreeg ik last van ‘menstruatiepijn’ wat op kwam en weer weg ging. Het was nog zo minimaal dat de ctg het niet kon meten. In de vroege ochtend van 17 mei werd ik wakker. Tijdens het toilet bezoek zag ik dat ik bloed verloor. De verpleegster legde mij gelijk weer aan de ctg en de arts werd gebeld. Ook werd er die ochtend een echo gemaakt en werd en goed gekeken naar de placenta. Het hartje van de baby klopte goed en er was, gelukkig, niks bijzonders te zien op de echo. De krampen bleven wel aanhouden. De arts was van mening dat mijn lichaam zelf de bevalling op gang aan het helpen was en dat ze, zolang het goed ging, de natuur zijn gang wilde laten gaan. Het rommelde de rest van de dag en ik hield me rustig. De ochtend van 18 mei startte zoals alle andere ochtenden. Bloeddruk meten, medicatie innemen, ontbijten en tijdens het ontbijt aan de ctg. Alleen deze ctg liet heel duidelijk zien dat de kleine meid het nogal zwaar had tijdens de harde buiken. Haar hartslag dipte iets en daarna bleef het erg vlak. Ik had al in de nacht een paar keer aangegeven dat ze zich wel erg rustig hield. Ik moest langer aan de ctg blijven zodat ze haar in de gaten konden houden en de artsen gingen in druk overleg, want dit was niet goed. Ook mocht ik niks meer eten en drinken. 

De verpleegster gaf aan dat het mogelijk was dat ze haar gingen halen. 

Lars en mijn ouders had ik op de hoogte gebracht en zij kwamen met vliegende vaart deze kant op. Ook mijn schoonouders waren op de hoogte gebracht. Om 10:30 uur kwam de arts met de mededeling dat ze haar gingen halen door middel van een keizersnede. Aangezien er haast achter zat, werden Lars en ik door de verpleging klaar gemaakt zodat we, als we opgeroepen werden, zo door konden naar de OK. Om 11:15 uur was het zover. Ik vond het zo verschrikkelijk spannend. Twee weken lang was het wachten, wachten en nog eens wachten en nu was het zover. Ze gingen haar halen. Ook besloot mijn infuus er nog even gauw mee te kappen, heb ik weer. 

Op naar de OK.

Dus na het prikken van een nieuwe, gingen we naar de OK toe. Na wat uitleg te hebben gehad over hoe het gaat lopen werd de ruggenprik gegeven. Daar was ik stiekem een beetje bang voor. Maar die viel mij 100% mee. Je kleine teen stoten tegen de tafelpoot doet meer pijn. Het is een raar gevoel om het ‘leven’ uit je onderlijf te voelen glijden. Na alles gereed te hebben gemaakt, beginnen ze. Lars zit bij mijn hoofd en praat lieve woordjes tegen mij en stelt mij gerust. Zijn hand ligt op mijn hoofd en dat voelt fijn.

En daar is ze!

Na wat geduw en getrek wordt de blauwe doek weg gehaald en zien we onze Giulliëtta geboren worden. Wat is ze mooi! Ze begint keihard te huilen, wat een heel goed teken is. Lars en ik beginnen ook te huilen, wat is ze mooi. De verpleegster neemt haar mee en Lars gaat ook mee. Een OK assistente komt bij me zitten en troost mij. Wat een lieve vrouw was dat. Het doek gaat weer omhoog en ik word gehecht. Wat duurt dat lang. Nadat ik ben gehecht en alles in orde is, word ik weer in mijn ‘eigen’ bed overgeplaatst en naar de recovery gereden. De ruggenprik werkt nog en ik heb nog geen pijn. Alles gaat als een waas langs mij heen.

De ruggenprik begint uit te werken.

Het begint erg pijn te doen. Ik druk op het belletje en de verpleegster komt de hoek om. Ik geef aan dat ik heel veel pijn heb en pijnstilling wil. Ik krijg iets toegediend en dat werkt. Het bed voelt wel verdacht warm. De verpleegster controleert mijn buik, het bed en het vloeien en kijkt verontrustend. Het bloeden wil niet stoppen en ik voel me niet goed worden. Er wordt iemand bijgehaald en er wordt druk overlegd. De medicatie die het vloeien moet tegenhouden en mijn baarmoeder moet laten slinken werkt niet optimaal. De dosering wordt verhoogd. Na wat langer aan alle toeters en bellen te hebben gelegen gaat het een stuk beter en mag ik worden opgehaald. Lars haalt mij op samen met de verpleegster die Giulliëtta had opgevangen tijdens de keizersnede. Het was fijn om bekende gezichten te zien. Giulliëtta doet het goed en haar Apgar scores zijn heel hoog voor een prematuur. Ik word met bed en al naar haar gebracht. Ze ligt aan allerlei slangetjes en aan de beademing. Wat is ze mooi. Ik begin te huilen. Alles wat ik voelde de afgelopen 2 weken komt er uit. Lars troost me en haalt de verpleegster. Ze brengen mij naar mijn kamer waar mijn ouders en schoonouders wachten. Nadat iedereen gedag heeft gezegd, gaan ze naar huis zodat ik rusten. Lars zorgt dat ik niks tekort kom en gaat dan thuis zijn spullen halen voor de nacht. 

S’avonds gaan we bij ons meisje kijken. Ik zeg niks en kan alleen maar met grote ogen naar haar kijken. Wat is ze mooi. Zo perfect. 

Giulliëtta Giovanna Martha, 18-05-18 11:57

Het gaat nu goed met ons allebei. Ik herstel goed van de keizersnede en mocht de donderdag na de bevalling naar huis. Giulliëtta moet nog wat langer blijven, maar ook zij maakt het goed. Ze wordt elke dag een beetje sterker.