Als je zelf weleens 10 uur in een vliegtuig hebt gezeten naast iemand die eigenlijk 2 stoelen nodig had, dan herken je het ontwijkgedrag van andere mensen. Medepassagiers die vurig hopen dat jij niet bij hen in de buurt zit. Dit gedrag wordt uitsluitend vertoond wanneer echt hele dikke mensen boarden (maar dan echt), bij Engelse bachelor of hen parties… en bij mensen met kind(eren).
Terwijl wij onze weg zoeken naar stoelen 35E t/m 35h op de intercontinentale vlucht naar Jakarta, hoor ik mensen zuchten. Sommige zakken ‘onzichtbaar’ weg in hun stoel en volgens mij hoor ik zelfs een man binnensmonds ‘nee’ mompelen. Ik snap het wel hoor, we hebben 16 uur voor de boeg en onze ‘bagage’ bestaat uit een tweeling van 2,5 jaar. Daar zit natuurlijk niemand op te wachten en wijzelf eigenlijk in de laatste plaats. Maar we willen dolgraag reizen met hen en vliegen hoort daar nou eenmaal bij.
De ‘lucky ones’, als ik moet gokken rijen 25 t/m 45 (geen idee hoever geluid draagt in een vliegtuig) krijgen echt waar voor hun geld als Sterre om 23.00 wakker schrikt en even niet kan plaatsen waar ze is. Ze schreeuwt keihard “neeeee”, waarna ze in een hartverscheurend snikken uitbarst. Dit is in eerste instantie natuurlijk ontzettend zielig en kan op sympathie van iedereen rekenen. Na anderhalf uur liggen de zaken uiteraard anders.
In diezelfde tijd ga ik in vogelvlucht door alle stadia van het ouderschap. Van troostende, sussende, begrijpende mom (de eerste 15 min) tot beschermende mom (vele vuile blikken trotserend) tot gillend gek (omdat je niet weet hoe lang het gaat duren), door naar mijn favoriet, de mom, die met schuldgevoel (hoezo moesten we zo nodig reizen, hier doen we toch niemand een plezier mee?). Uiteindelijk besluit ik haar de ruimte te geven, of te negeren, tis maar net hoe je het benadert. Een oorverdovende stilte valt en ik hoor rij 25 t/m 45 opgelucht ademhalen. Uitgeput valt ze op mijn schoot in slaap.
Geinig hoe dat werkt, de eerste 5 uur die hartstikke goed gaan (inclusief lekker inslapen op onze fantastisch Jetkids Bedbox gadget) zijn uiteraard te wijten aan uitstekende voorbereiding en goed ouderschap. De daaropvolgende uren waarin Sterre het hele vliegtuig terroriseert zijn pure pech en liggen volledig aan externe factoren, toch?
Compleet naar de getver arriveren we op Bali, onze eerste stop. Helemaal klaar voor de grote avonturen met onze kleine meisjes. De zon schijnt en ons lift naar Seminyak staat klaar met een bord met onze naam erop. De meisjes dansen door de menigte terwijl Balinezen bewonderend over hun blonde haartjes strijken. “Ik hou van Bali” zegt Pippa. “Ik ook” zeg ik en de nachtvlucht lijkt weken geleden.
Lees ook mijn andere artikelen:
Hi, ik ben Cathelijne. Wij gaan 3,5 maand lang reizen met twee peuters in de peuterpubertijd, een goed idee?
‘The jury is still out’, geen idee. Maar dat is wel wat we doen.
We beginnen in Bali en eindigen in Sri Lanka. Dit is een eerlijke blog over hoe leuk, bijzonder, speciaal, vermoeiend en op sommige tijden ronduit vreselijk het is om met onze twee bijzonder energieke meisjes te reizen. Je kunt mij ook volgen op wanderlovewithkids.nl
