Nooit meer zwanger.... - Zwangerschapsloket

Hier ben ik weer! In mijn laatste blog schreef ik over de bevalling van Siem en Vive, voor mij was dit een mooie manier om de hectische en spannende bevalling een plaatsje te geven.

Naar huis met 2 gevulde Maxi Cosi’s

Inmiddels zijn Siem en Vive 1 maand oud. Ja echt, de tijd vliegt voorbij en ik merk dat ik daar enigszins moeite mee heb. Na de bevalling zijn wij nog 3 dagen in het ziekenhuis verbleven. Toen kwam daar het moment dat wij naar huis mochten. Ik vond het ontzettend spannend, vooral met Vive, zij was nog veel misselijk en spuugde best vaak en dat in combinatie met haar lage gewicht.

Bepakt en bezakt vertrokken we met 2 gevulde Maxi Cosi’s naar huis. In het ziekenhuis was er al een hoop bekijks, vele mensen feliciteerde ons en een hoop mensen konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen.

De kraamhulp

Eenmaal thuis was het wachten op de kraamhulp. Ook weer zo’n spannend moment, wat voor type zou het zijn? Ik hoopte heel erg dat onze vorige hulp voor de deur zou staan, maar helaas dit was niet het geval. Dat zou ook veel te mooi geweest zijn! Ik besluit ook om hier er nu maar niet teveel woorden aan vuil te maken. Maar helaas hadden we dit keer niet echt geluk met de kraamhulp…. De tijd tussen de voedingen werd vergeten als ik lag te slapen, maar ook als ik wakker was hield ze de tijd niet in de gaten met het gevolg dat ik zelf al snel begon met verschonen en flesjes maken. Iets wat met een tweeling wat meer tijd in beslag neemt. Dat vond ik toch wel het ergste aangezien Vive echt om de 3 uur een voeding moest krijgen in verband met haar lage gewicht! Er waren nog een hoop andere dingen waar ik mijn twijfels over had, maar hier laat ik het voor nu maar bij. We hadden pech of meteen na dag 2 moeten bellen. Maar deze softy vond dat toch ook weer zielig!

Na onze kraamweek kon het echte leventje gaan beginnen!

Mijn man had een week vakantie genomen zodat we samen konden proberen om alles op de rit te krijgen. De nachten waren erg zwaar, en met twee a drie uurtjes slaap op een nacht had je het ook wel gehad… En in die paar uurtjes lag er vaak ook nog een klein baby’tje op onze buik. Maar goed, dit hoort er allemaal bij! We kregen wel het gevoel dat Vive s’nachts niet de behoefte had aan iedere 3 uur een voeding. Ze was vaak erg uit haar doen in de nacht, terwijl ze overdag super zoet was! Toen hebben we besloten om gewoon te kijken wanneer ze zelf zouden komen voor een voeding en dit leek zijn vruchten af te werpen. Onze nachtrust werd daar iets beter mee, maar ook die van Siem en Vive werd beter.

En dan het grote moment

Na mijn man zijn vakantie ging het gebeuren, ik alleen met 3 kinderen. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat niet spannend vond. Ik was super nerveus! Gelukkig ging de 1e dag alleen erg goed. Een goede boost voor mijn zelfvertrouwen! Mijn vader kwam tegen Romee haar middagdutje even helpen en dat was heel erg prettig. Een klein beetje vals spelen mag best met een tweeling…

Inmiddels zijn we al een tijdje verder en ik moet zeggen, het gaat eigenlijk best wel goed. Het is ook wel ontzettend zwaar en aanpoten, maar we mogen absoluut niet klagen met onze kindjes. Romee doet het fantastisch als grote zus. Ze geeft de tweeling heel veel liefde en dat maakt mij erg trots. En Siem en Vive doen het ook super goed. Ze hebben af en toe extra liefde nodig zoals elk klein baby’tje daar naar verlangt. Dus dan nemen we de tijd om lekker te knuffelen! Dus vooral ook genieten, ondanks het zware gedeelte.

De impact van een tweeling

Dat een tweeling zwaar is, had ik wel verwacht. Maar ik had niet verwacht dat ik het mentaal misschien nog wel het moeilijkste zou vinden. Ik ben een erg nuchter type, maar ik heb moeite om me goed te voelen bij dingen die ik af en toe doe. Zo ben ik al een keer alleen met Romee naar de kapper geweest en liet ik de tweeling thuis bij mijn vader. Zo ben ik inmiddels ook een ochtendje naar de Efteling geweest met Romee en zijn we naar lammetjesdag geweest. Op die momenten vind ik het heel erg prettig en fijn om Romee 1 op 1 aandacht te kunnen geven. Maar diep van binnen voel ik mij ontzettend schuldig dat ik Siem en Vive al “zo vaak” alleen heb gelaten… Er bekruipt me dan het gevoel dat ik een slechte moeder ben… Hopelijk vind ik hier toch gauw een goede balans in, zodat ik echt optimaal van ons mooie gezin kan genieten, want dit is toch echt de laatste keer dat we dit zo allemaal meemaken.

Voorgoed afscheid van zwanger zijn

En daarmee kom ik gelijk bij mijn volgende issue. Het feit dat dit mijn laatste zwangerschap was, vind ik erg lastig. Ik had gedacht door het zware aspect van zwanger zijn van een tweeling en de complicaties in de laatste weken, dat ik het makkelijker af zou kunnen sluiten. Maar niets is minder waar. Het feit dat we nooit meer voor een kindje zouden gaan, nooit meer een eerste echo, nooit meer zwanger, nooit meer bevallen (ja, ik vind bevallen oprecht leuk en het meest bijzondere ooit) maakt me ergens ook verdrietig. Een heel dubbel gevoel, mijn verstand weet dat het goed is zo. En ook diep in mijn hart is het zo perfect. Ik zou niet eens meer aan durven om zwanger te worden. Je zou maar weer een tweeling krijgen… Maar toch ondanks dat ik dolgelukkig ben en weet dat het zo goed is, blijf ik het heel lastig vinden om dit alles af te sluiten. Misschien heeft het nog wat meer tijd nodig en denk ik er over een half jaar helemaal anders over. Voor nu ga ik genieten van mijn lieve man en mijn mooie kindjes. Ons gezin, waar ik mega trots op ben!