We gingen er dus voor! Met zijn tweetjes, hij en ik, een kindje maken. Wat spannend!! En wat romantisch!! Ik was in mijn hoofd meteen bezig met wat het zou worden, hoe het zou gaan heten, hoe het kamertje er uit zou gaan zien enzovoort…. Mijn lang gekoesterde wens zou werkelijkheid worden!
De eerste maanden was ik nog niet zo bezig met het hoe en wat het beste was tijdens het maakproces. Gewoon regelmatig klussen en het gezellig hebben met elkaar. Maar na een half jaar begon ik me toch af te vragen of we het wel goed deden. En daar is mijn Google gekte begonnen…
Met eerst een voorzichtige vraag aan meneer Google: Hoe lang duurt het gemiddeld voordat je zwanger bent? Tot aan, in welke houding bereiken de zaadcellen het makkelijkst hun doel? En, Waarom duurt het zo lang, ben ik onvruchtbaar? Alsof meneer Google dat kan ruiken.
Een jaar proberen
Na een klein jaar ‘proberen’ zonder resultaat besloten we naar de huisarts te gaan. Een aantal maanden en een aantal testen en onderzoeken verder, kwamen de artsen tot de conclusie: Onverklaarbaar onvruchtbaar. Niks aan de hand dus met ons! Het moet kunnen op de ‘normale’ manier. “Maar uhh meneer de gynaecoloog vertelt u ons:…. Wanneer dan precies? En wat moeten we anders doen dan wat we al deden?”
Iedere maand weer die onzekerheid. Het niet ongesteld willen worden. Gefocust op alles wat er in je lichaam gebeurd en hopen dat de (zelfde) pijntjes die je voelt deze keer komen van een beginnende zwangerschap. Mensen om je heen bij wie het wel (snel) is gelukt. Overal dikke buiken.
Onzeker, gaat dit ooit lukken?
En ik, steeds onzekerder over het feit of het ooit nog zou lukken. Wat voelde ik me af en toe eenzaam…. Stoppen met alcohol drinken, allerlei vitamines slikken, gezond eten, sporten. Ik deed er inmiddels zo veel mogelijk aan om het doel te bereiken.
Weer een half jaar later en met nog steeds een lege baarmoeder, weer een gesprek. We mogen het traject in! YESS, eindelijk gaan we geholpen worden. Want dat we hulp nodig hebben, dat is inmiddels zeker.
De start van IUI
Precies 2 jaar later na de beslissing om voor een kleine te gaan, begin ik aan mijn eerste hormoonkuur als voorbereiding voor het IUI traject.
Dit is de eerste behandelmethode van de ellenlange hobbelige weg die sommige vrouwen moeten afleggen om hun doel te bereiken.
De hormonen sloegen zeker aan. Maar naast eitjes werd er ook een cyste gevonden in mijn eierstok. Die zo groot was dat de 1e behandeling niet door kon gaan en ik eerst een MRI-scan moest. TEGENSLAG!
Weer een maand, een positieve uitslag van de cyste en een hormoonkuur verder, mochten we dan eindelijk voor de eerste echte IUI! Helaas met een negatief resultaat maar wel weer een klein stapje dichterbij een zwangerschap. Ik ben inmiddels ook een volleerd gynaecoloog, althans zo voelt het wel!
Er volgden nog 2 behandelingen en toen ging bij mij het kaarsje even uit. Het emmertje was vol. Ik wilde net de handdoek in de ring gooien totdat….
Benieuwd wat?? Dat lees je in mijn volgende blog.
Heb je het begin gemist? Lees dan ook Joehoe, ik heb rammelende eierstokken.
Hallo, ik ben Jolijn. 34 jaar en 31 weken zwanger van ons eerste kindje.
Het zwanger worden ging niet over rozen, evenals het zwanger zijn.
Evengoed geniet ik enorm van het feit dat het is gelukt, het leven in mijn buik en het moment dat ons kleintje ons een gezinnetje maakt.
