Mijn droom: mama worden

Ik, nu 27 jaar, wist altijd al zeker dat ik op mijn 24^e mama zou zijn. Echt onzin natuurlijk, want je weet nooit hoe dingen lopen. Die verwachtingen heb ik dan ook flink bij moeten stellen. Niet de juiste man, leefomgeving niet op orde, en mijn huidige vriend (Erik) die er nog niet aan toe was. Allemaal ruis op mijn pad naar de “mama droom.”

Ik wist het zeker, maar Erik…

Ik wist het zeker, dit is de man met wie ik een toekomst op wilde bouwen. Dit is de man waarvan ik zeker weet dat hij een goede vader zal zijn en dan natuurlijk het liefst van mijn kindjes. Al die jaren liet ik heel duidelijk merken aan Erik dat ik een kindje met hem wilde, zelfs in ons kleine appartementje. En hij? Hij was iedere vraag, opmerking of hint aan het afweren alsof hij de zwarte band in judo had.

We woonden in een klein appartementje toen ik al sterke gevoelens had om zwanger te willen worden. Dezelfde mening deelden we absoluut niet want Erik had juist sterke gevoelens om een nieuwe auto te kopen… zucht. In zijn verdediging; hij reed ook wel echt in een koekblik. Hij wilde –heel wijs- “alles op een rijtje”  hebben. Eerst een huis kopen, daarna een auto, nog op vakantie en vooral veel genieten met z’n tweetjes. Ondertussen was ik -als eigenwijs en impulsief stuk mormel- ervan overtuigd dat we daar gewoon een kindje konden krijgen. Achteraf natuurlijk mega blij dat hij het in eerste instantie tegen heeft gehouden, dat was namelijk niet zo praktisch in een appartement op 1 hoog met ook nog een gevaarlijke trap en zonder lift.

Een stapje dichterbij: huizenjacht

En toen begon ons avontuur. Op zoek naar een koophuis en goede gesprekken over de toekomst. Ik nam al 10 jaar de pil en had al zoveel gelezen dat je echt eerst een jaar moest ‘ontpillen’ voordat je zwanger kon worden. Overal las en hoorde ik verschillende verhalen waar ik mega onzeker van werd. Dus mijn onzekerheden gedeeld met Erik en hem laten weten dat ik absoluut nu al wilde stoppen met de pil. Als hij er dan eenmaal klaar voor was, dat mijn lichaam dat dan ook meteen zou zijn. Met een klein benauwd gevoel stemde hij ermee in. Ik denk persoonlijk dat hij ook wel door had dat het moment van een huis kopen hem de nekslag gaf.

Zonder dat hij het echt door had (ik wilde het namelijk echt niet laten merken) was ik er heel veel mee bezig. Heel internet afgestruind over zwanger worden, stoppen met de pil, ovulatie testen etc.

Mijn cyclus bleek van geen kanten te kloppen waardoor er nog meer angst ontstond bij mij. Iedere maand zat ik te hopen op een regelmatige cyclus, maar misschien juist omdat ik me zo druk maakte bleef mijn cyclus onregelmatig. De testen vlogen om onze oren want iedere keer als ik niet ongesteld werd dacht ik; zou het nu dan zover zijn?

Kleine draak in de maak

En toen opeens was het moment daar….We gaven op 15 september 2017 onze housewarming in ons nieuwe huis. Mijn vader en zijn vrouw bleven bij ons slapen. In de ochtend met onze kater hoofdjes hebben we de tent afgebroken in de tuin. De vrouw van mijn vader zei nog (als grapje): “Daph, jij mag niet tillen want jij bent zwanger.” Wij allemaal lachen want ‘wat een klets!’ Toen alles was opgeruimd zijn ze naar huis gegaan. Erik had echt een mega kater en besloot weer in bed te gaan liggen.

En wat dacht ik? Wat ik zowat iedere dag dacht de afgelopen weken: ‘Oh ik ga gewoon de zesde test deze week doen, wat maakt het allemaal uit’. Dus ik op weg naar de badkamer, test gedaan en zelf al bedacht om hem snel weer in de prullenbak te gooien zoals alle andere 50 testen daarvoor.
En toen keek ik na een paar minuten eens op de test ….  Ik dacht even helemaal niks, echt niks. Ik zag 2 streepjes en staarde daarna een beetje voor me uit. Zonder besef met de test in mijn badjas lopend naar de slaapkamer, zeg ik tegen Erik; lieverd, volgens mij moet ik iets vertellen. Waarop hij antwoordde; je bent zwanger he?

Ik; Ja…
Erik; Dan moeten we maar eens even gaan sparen…
En daar lagen we dan, in bed, met een kater, totale stilte en geen idee wat ons te wachten stond.
Nieuw huis.
Kleine draak op komst.
En voor wie het zich afvraagt; Erik zijn auto is er nog steeds niet.

Wat ik jullie wil meegeven; houd vooral vol als je partner alles aan het ontwijken is, een huis kopen geeft jou extra gewicht in dit argument (uiteindelijk letterlijk), en hoop vooral dat je geluk hebt. Je kan jezelf helemaal gek maken door alle verhalen op het internet. Het enige wat je kan doen is hopen dat het jou gegund is om een godsgeschenk ter wereld te brengen en respect te hebben voor iedereen bij wie dit minder spoedig verloopt. Ik duim voor jullie.