Met een camper op pad met je kids! Hoe leuk is dat?

Na 1,5 maand onderweg besluiten we ons gezin een stapje extra te testen en onszelf 22 dagen (!) op te sluiten in een ‘huis op wielen’, zoals de kids het liefkozend noemen. Na ruimte en privacy is het blijkbaar ook vakantie om sanitaire en hygiënische omstandigheden in de ban te doen. Ik kijk er niet echt naar uit om een ‘rondje’ van een paar duizend kilometer te rijden met een aftandse camper, maar het schijnt de manier te zijn om het zuidereiland te zien. Lief en de meiden zijn reuze enthousiast en freedom camping klinkt stoer genoeg om me te overtuigen.

We gaan direct ‘all-in’ en lief stuurt het bakbeest van 7 meter (!) de bergen in richting Akaroa. We maken alle beginnersfouten in het eerste half uur van onze reis. Pin vergeten op de ijskast, leidt tot rollende flessen wijn (we gaan toch de wildernis in) en glijdende boterkuipjes door de camper. ‘Verkeerd laden’, betekent dat bij iedere keer remmen alle kasten leeg vallen. Ook hebben we last van een zwiepende oude tv, een hoog kantelpunt en chronische zelfoverschatting bij het optrekken.

Maar uiteindelijk schieten we dan toch met de vlam in de pijp over route 75 naar Akaroa. We parkeren naast de vuurtoren die uitkijkt over de baai en klappen onze gehuurde camping meuk uit. We eten Griekse salade (want de gas BBQ doet het niet) en drinken wijn bij de ondergaande zon, terwijl de meiden dolenthousiast zijn over de ‘boomhut’ waar ze in mogen slapen. Dit bevalt me prima!

Dat hele freedom of off-road kamperen geeft ook een nieuwe dimensie aan ons huwelijk. Nog nooit eerder hebben we de sanitaire toestand van ons gezin zo grondig besproken. Zonder echt te weten wat we doen, schatten we in de 2 dagen die volgen in of we het nog wel redden met de wateraanvoer en elektriciteit. Maar ons favoriete onderwerp blijft of we het wel redden zonder dat het toilet overloopt.

Freedom campen is heerlijk, maar uiteindelijk raakt de watertank leeg en nou ja, die andere dus vol. Op dag drie besluiten we ‘s morgens vroeg te vertrekken richting Lake Tekapo. Uiteraard zijn we weer het één en ander kwijt en als ik onder de camper kijk (het zou zo maar kunnen), zie ik vochtplekken. Lief kijkt nog eens kritisch en belt met de verhuurmaatschappij, die ons doorverwijst naar het plaatselijke garagebedrijf.

We grappen nog tegen elkaar, “kom we leveren hem in, deze is vol”. Maar vijf uur later staan we echt weer in Christchurch en ruimen we voor de tweede keer in drie dagen een camper in. Met het verschil, dat we nu ook een camper uit staan te ruimen. Het was niet onze schuld, de camper was gewoon echt brak, maar helaas kost het ons wel een dag en eindigen we in het veel minder pittoreske Geraldine. Op een camping met stroom en douches, dat dan weer wel.

Helemaal opgeladen (nou ja, de camper dan; holiday parken zijn niet heel goed voor mijn humeur) rijden we toch door naar Lake Tekapo. En met we bedoel ik, dat ik rijd! Nou is dit voor anderen misschien niet zo’n big deal, maar ik vond het reuze spannend. Alles gaat goed en we komen aan bij de Church of the Good Shepard.

Een NZ landmark dat heel hoog op mijn favorietenlijstje stond.Je kent ze wel, die prachtige Pinterest foto’s met dit kerkje in het middelpunt van een stralende sterrenhemel. Okay, het is geen nacht, dus die sterren krijg ik niet, maar die vijf bussen met Chinezen hadden van mij ook niet gehoeven. Iedereen lijkt zich tegelijk in het kerkje te willen wurmen, wat eerlijk gezegd niet kan tippen aan een gemiddeld kerkje in Europa. Ik vergeet steeds dat ‘oud’ niet overal ter wereld hetzelfde betekent.

We brengen 1 januari door in een heerlijk waterpark vlak bij het Lake. De meisjes zijn door het dolle heen en de middag in de verschillende pools is heerlijk. Met uitzicht op Lake Tekapo bovendien! Dat is maar goed ook, want het is prachtig, maar we gaan hier niet staan. Het Lake is super gehyped en vol met campings, iets wat we vanavond willen vermijden. We rijden door naar het kleinere ‘zusje’ Lake Alexandrina.

Daar krijgen we de kolder in de kop en draaien de camper echt een beetje off-road naar het meer toe. ’s Avonds eten we aan het meer en zwemmen de meisjes met de eendjes (dat is helaas geen eufemisme voor slapen, want het is hier veel te lang licht). We krijgen onze prachtige sterrenhemel, met een volle maan. We slapen in totale stilte en genieten van ons ‘eigen’ Lake. Dit is vrijheid op z’n best, with not a care in the world. Nou ja, behalve dan hoe we hier in godsnaam morgen weer uit die kuil komen.