Nouja, soms dan. De woensdagmiddag: gezellig spelen met de kids, feestjes (regelen of brengen naar) of sportlessen bezoeken. Ik had vroeger altijd een ideaalbeeld van een huis vol kids, druk spelend op de woensdagmiddag. Kopje thee, koekje erbij, heel gezellig en vredig allemaal. Totdat mijn 2 meisjes dus deze leeftijd hadden bereikt. Mijn engeltjes zijn 4 en 6 (en engeltjes als ze slapen). Nu blijkt dat ik soms (of regelmatig) voor taxi of politieagente aan het spelen ben of als onbetaalde (en ondergewaardeerde) assistent van mijn kinderen fungeer. Genaamd mama of als het iets te lang duurt (= langer dan 5 seconden) MAAAMMAAAAA!!! En dat niet 1 keer per uur maar het liefst om de 5 minuten (of vaker). Ik ben niet gezegend met geduld (mijn man ook niet) en mijn kids nog veel minder. Ik kan het hen dus niet helemaal kwalijk nemen. Dat belooft een mooie opvoedtaak de komende jaren.

Maar goed, de woensdagmiddag. Vaak super leuk, maar soms… Eerlijkheid gebiedt te zeggen, dit is vaak wanneer mijn incasseringsvermogen net ietsje minder is door gebroken nachten. Vorige week was zo’n middag.

Eerst racen naar de ene school om de kleinste af te halen. Om vervolgens naar de andere school te rennen voor nummer 2. De (af)keurende blikken van de schoolpleinmoeders ontwijken en hup naar huis. Snel lunchen want de kleinste heeft een feestje. Eten is een soort cursus onderhandelen aangezien de jongste niets, maar dan ook echt niets, wil eten. Behalve snoep dan. En dat krijgt ze natuurlijk niet de hele dag. Dus ik trek weer al het gebruikelijke uit de kast om haar 1 boterham te laten eten. Eerst vriendelijk, dan iets dwingender om vervolgens, toch wel een beetje boos, alle chantage trucjes weer toe te passen. Iets met wel of niet naar een feestje gaan en je eten opeten. Slecht!! Ik weet het. Maar ik voel mij soms een beetje machteloos en maak mij toch wel zorgen of ze genoeg binnenkrijgt.

Helaas werken ook die chantage trucjes niet (meer). Dat boeit haar dus gewoon niet. “Dan ga ik toch niet” om vervolgens met haar eigenwijze snoetje te lachen. Hmm, nou dan blijven we gewoon net zo lang hier aan tafel zitten. Zo herkenbaar helaas, dat deed ik vroeger ook. Urenlang heb ik aan tafel gezeten. Totdat we een hond kregen 🙂

Zodra ik het een beetje negeer, begint ze haar boterham toch op te eten. YEAH!!! Lesje voor mij (en wie weet heb jij er ook iets aan): je standpunt maken en daarna negeren. Dit werkt vaak beter dan allerlei andere trucjes! Negatieve aandacht is namelijk ook aandacht voor mijn kleine engel.

Op de uitnodiging stond dat de meisjes verkleed mochten komen als prinses. Leuk! Tenminste dat zou je denken, zeker als je vier bent. Niets is minder waar. Ik probeer haar te laten kiezen tussen drie jurken. Maar nee:

“Ik trek geen prinsessenjurk aan”

Ik weet ondertussen dat zo’n stellige mening bij haar niet zo snel ombuigt. Ik probeer haar nog te overtuigen met de opmerking dat de rest wel verkleed zal komen en of ze dat dan niet erg vindt. Dat ze als enige geen jurk aan heeft. Eigenlijk weet ik het antwoord al. Dit interesseert haar niets. Dat vind ik wel mooi. Ze is totaal niet gevoelig voor groepsdruk. En nee hoor, ze trekt hem dus ook niet aan. Choose your battles! Ik heb geen zin om hier een heel drama van te maken. Ik keek eens goed naar de jurken en ik zou daar ook niet in willen lopen. Dus hop, in de auto en naar het feestje. Wie zelf kinderen heeft van deze leeftijd weet dat “hop in de auto” niet geheel de realiteit weergeeft. Doe je jas aan! Waar zijn je schoenen? Oh je moet nog naar de wc.. en zo ben je al snel 10 minuten verder.

Ik had een beetje een dubbel gevoel over dat feestje. De laatste keer dat ik haar daar opgehaald heb, stonk zij verschrikkelijk naar de rook. Haar niet laten gaan vond ik ook nogal wat. Ben ik nu een overbezorgde moeder? Ik denk terug aan mijn eigen jeugd. Toen er nog overal gerookt mocht worden en ik ieder weekend op de sportvelden in de clubhuizen heb vertoefd. Dan zal ze deze ene keer ook wel overleven? Maar toch zit het mij niet helemaal lekker. Ik zet haar af en voordat ik erg in heb, zeg ik dat ik het zou waarderen dat er binnen bij de kinderen niet gerookt wordt. Ik loop naar de auto en ben eigenlijk best trots op mezelf. Hoewel ik mij daarna afvraag of ze ooit nog uitgenodigd wordt daar..

Daarna snel een vriendinnetje ophalen voor nummer 2. Super leuk, ze komt spelen. Dit gaat verrassend goed. Schilderen, buiten spelen, op haar kamer spelen. Wanneer ik boven kom en de ravage aanschouw, slik ik en draai mij weer snel om. Opruimen doe ik nog maar 1x per dag op woensdag. Samen met de veroorzaker. Daar wordt iedereen een stuk relaxter van. Het is toch ook mooi om hutten te bouwen van alle matrassen en dekens die je kunt vinden?

Wanneer ik aan het einde van de middag de kleinste ga ophalen, stapt ze triomfantelijk naar buiten. Met een zakje snoep. Het eerste wat ze zegt; “Ik was lekker niet verkleed en ben niet uitgelachen!” Ik lach en geef haar een kus.

Thuis aangekomen vergeet ik heel even dat zakje snoep. Ik loop vijf minuten (echt maar 5) later de kamer in en ze zitten samen tussen wel 10 lege Haribo zakjes en snicker omhulsels. OH noooooo. Waarom?? Hoe kan ik zo stom zijn om dit te vergeten? (En waarom stopt iemand zo ontzettend veel snoep in een zakje?). Met de vermoorde onschuld komt er uit die hamsterwangen “Lief he mama, we hebben het gedeeld!”

Tsja, dat is ook lief. Om hen daarna weer een keertje uit te leggen dat zo veel snoep echt ontzettend slecht is. En bedenk mij dat de komende uren hyper gezellig worden en dat het avondeten ook weer battlelen wordt.

Herken je dit? Of vind je mij nu misschien een ontaarde moeder? Ik vind van niet hoor. Ik vind ze super lief en kan hard om ze lachen. Ook al moet ik dat vaak verbergen omdat er anders niets van de opvoeding terecht komt. Het zijn mijn ondeugende engeltjes. Met karakter, daar houd ik van. Ik zou ze voor geen goud willen missen. Maar een paar uur soms is prima 🙂

Lees ook mijn andere artikelen:

Mam, wat gaan we eten?

Van één naar twee: hoezee!

Cato