Oke, we gaan voor een baby! Na 4,5 jaar samen vonden we het samen wel kunnen. Dus hup, naar de huisarts om de Mirena spiraal eruit te halen. Na veel oefenen, menstruaties en teleurstellingen zijn we bijna een jaar verder en nog geen zwangerschap?!  We hebben alles geprobeerd: van zelftesten, temperaturen en ovulatietesten. Alles!

Naar de huisarts dan maar… Deze snapt het gelukkig direct en stuurt ons door. Maar voordat je dan een afspraak hebt…  dat vraagt dus weer geduld. Iets dat we de komende jaren nog veel nodig zullen hebben.

Medische circus

Het medische circus start ondertussen al wel. Er wordt een bloedtest bij mij en een spermatest bij mijn partner afgenomen. Bij mij is alles prima maar helaas bij vriendlief niet. 90% van de toch al erg weinig aanwezige visjes doet helemaal niets. En de rest eigenlijk ook niet veel. Zeg maar dat we het met 2% van de 100% moeten doen. Dan hoef je geen rekenwonder te zijn om te weten dat dit dus een zeer lage kans is om raak te schieten.

Voelt hij zich geschaad in zijn mannelijkheid? Nee, gelukkig niet! “Ik geloof niet dat het zin heeft om nu mijn ballen toe te spreken.”

IUI

Daar gaan we, verder het traject in. De afspraak bij de fertiliteitsarts: leuke vent.. geen gezeur.  Lekker duidelijk. Dit is het en dit gaan we doen! 1.000 vragenformulieren en een hoop uitleg verder. Nog een goede inwendige echo en we gaan beginnen met IUI (Intra-Uteriene Inseminatie). Weer allerlei bloedtesten. Die zijn gelukkig prima. Alleen die vervelende visjes niet, nog slechter zelfs dan de vorige onderzoeken.

Ik ga drie keer per dag zelf hormonen spuiten. Daarmee heeft de fertiliteitarts mijn cyclus onder controle en kunnen ze de groei van de eitjes (follikels) beheren. Dat wil zeggen, heeeeel vaak naar het ziekenhuis voor een inwendige echo om te zien hoever de eitjes al gegroeid zijn (Echografische follikelmeting). Ik krijg wel heel lief een paar echo’s van de eitjes mee… Ik heb er liever één met een baby erop.. 😉

Is de follikel groot genoeg, dan wordt een eisprong teweeg gebracht door weer een ander hormoon in te spuiten. 40 uur na deze injectie worden de vers geoogste (“gewassen”) spermacellen via een dun buisje in de baarmoederholte gespoten in de hoop dat er een bevruchting plaats gaat vinden. Wanneer je 2 weken na de IUI geen menstruatie hebt, mag je een zwangerschapstest doen. Wij hebben dit helaas nooit mogen doen. Ik kreeg als bonus tussentijds nog wel een allergische reactie op een hormoon waardoor ik heb moeten wisselen. Je kunt begrijpen dat dit een traject is vol teleurstellingen, medisch gedoe, geduld en heel, heel veel hormonen.

ICSI

Na zes keer bovenstaand proces te hebben doorlopen, hebben we er allemaal weinig vertrouwen meer in. De fertiliteitsarts ook niet, dus we gaan verder naar een andere methode. IVF is op dat moment al uitgesloten door de slechte kwaliteit van het sperma, dus we gaan voor ICSI.

Oftewel, weer drie keer per dag hormonen spuiten (andere hormonen dan bij de IUI). Tot de follikels groot genoeg zijn. Weer heeeel veel echo`s. Vervolgens halen ze de eitjes er door middel van een punctie uit. Helaas bleek op een echo dat ik veel te veel eitjes had. Overstimulatie, ik ben volgens de artsen hartstikke ziek, maar ik voel me gelukkig prima. Dus hop, weer hormonen spuiten om het weer helemaal rustig te laten worden. We hadden een weekendje weg naar Parijs geboekt, dus we gingen met een koelbox vol hormonen op pad naar Parijs. We gingen dus echt niet thuis zitten wachten!

Volgende poging dan maar, nu met de helft aan hormonen. Het gaat super goed en de eitjes zijn ook prima. Door middel van een punctie zijn de eitjes er weer uit gehaald. Met een speciaal koffertje waarin de eitjes bewaard moesten worden, zijn we met een rotgang naar het ziekenhuis in Tilburg gereden.

Daar moeten er weer spermacellen geproduceerd worden. Ze brengen dan kunstmatig een goede spermacel in een eicel: de kunstmatige bevruchting! Op dag 5 na de bevruchting plaatsen ze het embryo terug. Er komt dan een verpleegkundige aanlopen met een glaasje waarop een embryo ligt. Je kunt dit met het blote oog niet zien. Bizar is het wel, want dat gaat je baby hopelijk worden. Het is heel onwerkelijk allemaal. Onze namen en geboortedata worden op deze dag wel honderd keer gecheckt. Gelukkig maar! Het zou je toch gebeuren dat er een baby komt die in de verste verte niet op jullie lijkt.

De zwangerschapstest

En we wachten af.. Twee hele lange weken.. Maar, zonder menstruatie. We doen een test: positief! ” Nee joh, dat kan niet”… Nog maar een test… Weer positief…

“Nee, dit kan echt niet!” Nog maar één… weer positief! Geen menstruatie betekent een standaard bloedtest in het ziekenhuis! De telefoon gaat: “Gefeliciteerd, je bent zwanger!!”

“Ja ja, grapjas, doe maar wel gewoon een echo!”

After 3 years, bun in the oven!! Ogelofelijk. Negen maanden later een prachtig babymeisje dat inmiddels 4 jaar is!!

Is heel het IUI en ICSI proces om te doen: Ja, voor mij is dit volmondig ja!

Zou je het nog een keer doen? Nee, één kindje is genoeg. Dit hele traject, de zwangerschap en de periode erna zijn heel heftig geweest.

Sandra, 35 jaar.

Lees ook de ervaringen van Jolijn