"Kan iemand niet gewoon even aan z'n gezicht likken ofzo?"

De waterpokken ‘heersen’ op de kinderopvang. Super leuk natuurlijk, not. Even afkloppen- die van ons heeft het nog niet gehad, maar bij ieder vlekje denk ik nu ‘oh shit, zijn het pokken?’ Waterpokken an sich zijn onschuldig. Iedereen krijgt ze wel een keer. En als je ze niet krijgt, heb je gewoon enorm veel mazzel.

Ik heb ze als kleuter gehad en heb daar een mooi ‘putje’ van ergens op m’n gezicht. Waterpokken kunnen namelijk best vervelende littekens achterlaten, zeker als je er veel aan krabbelt bijvoorbeeld. Maar goed, die van ons is nog waterpokkenvrij en voorlopig wil ik dat eigenlijk zo houden.

Toch zijn er ook een hoop moeders die erom staan te springen; veelal vrouwen die zwanger zijn en niet zo heel erg enthousiast worden van de waterpokken bij een pasgeboren baby. Dat kan ik me helemaal voorstellen. Maar ik moest ook enorm lachen toen iemand opperde of haar kind niet even aan het gezicht van een kindje met waterpokken kon likken. Ik gok zomaar dat ze al meer dan genoeg contact maken met elkaar en dat ze écht de waterpokken wel krijgen als je ze lang genoeg met elkaar in één ruimte houdt 😉

Ik snap overigens wel waarom men zo huiverig is bij jonge baby’s: wanneer een baby jonger dan 3 maanden is én je als moeder zijnde nooit de waterpokken hebt gehad, krijgt je kindje hier geen antistoffen tegen via de placenta, gedurende de zwangerschap. Dan kan het best een risico zijn als je pasgeboren baby ineens de waterpokken krijgt! Gelukkig heeft 95% van de vrouwen wél de waterpokken al een keer gehad en zal het zo’n vaart niet lopen. Het is vooral gewoon heel lastig als je meerdere kinderen hebt en ze ineens als verrassing de waterpokken meenemen. Een mooie tekening was ook leuk geweest.

Hier hoop ik dat de waterpokken nog even wegblijven. Niet omdat ik er bang voor ben of iets in die richting (en er komt ook echt geen tweede kindje dus daar maak ik me helemaal geen zorgen om) maar met het concentratievermogen van een doperwt en daarnaast zo koppig zijn als een ezel, vraag ik me af of ik hem op dat moment duidelijk kan maken dat hij vooral níet eraan moet krabbelen en dat het wel weer overgaat. Ik heb de stille hoop dat dat toch een stuk makkelijker is als er een wat zinvoller gesprek mee te voeren is. Begrijp me niet verkeerd; hij is wijs zat en hij snapt heus wel dat sommige dingen beter zijn om níet te doen. Alleen dat ook daadwerkelijk in de praktijk brengen… Nou ja, typisch peutergedrag denk ik zomaar.

Over een jaar of twee sluit ik me dus wel aan bij wat die moeder zei. Dan mag hij wel even bij een kindje met waterpokken aan ’t gezicht likken ofzo 😉