Waar de ene moeder haar handen al vol heeft aan één kind, kan het gezin voor mij niet groot genoeg zijn! Maar dat is niet altijd zo geweest. Kinderen, dat was iets voor een ander. Ik vond het gewoon niet leuk. Ik was ook geen poppenmoeder. Mijn enige jeugdherinnering is de Barbie van mijn zusje die onthoofd in de wc belandde. Ik had maar 1 doel in mijn jonge jaren. En dat was baas worden over heel veel mensen. Ik heb het net niet gehaald…..
Afstuderen met een zwangere buik!
Vlak voor mijn afstuderen bleek ik zwanger van Jim. Met dikke buik ronde ik mijn HEAO opleiding af. Tijd om bij mijn zwangerschap stil te staan had ik niet. Op vrijdag had ik mijn laatste recht tentamen en zondag ben ik bevallen. Het was een bevalling die vooraf volledig gepland was met muziek, kaarsen en een bij yoga geoefende weeëndans zodat we samen een eventuele eindeloos durende bevalling door konden komen. Het eindigde in een vliegensvlugge bevalling van 6 uur waar ik op een stoel tegen de muur, met een opgetrokken been, alleen maar tegen mijn man kon schreeuwen dat hij minstens een meter bij mij vandaan moest blijven. Afijn, mijn diploma heb ik opgehaald met Jim op mijn armen.
Snel een gezin stichten en dan alsnog carrière maken…
Eenmaal moeder, was mijn HEAO mentaliteit nog steeds aanwezig. Het idee was om nu “snel “een gezin te stichten en dan als de jongste op school zat aan het werk te gaan. Jim was 1,5 toen ik beviel van Sam. Een zwangerschap volgens het boekje en de bevalling verliep zelfs nog vlotter dan de eerste keer. Mijn carrière plannen waren foetsie. Het leven met twee kleuters beviel mij prima. De keuze voor nummer drie was daardoor eigenlijk vlot genomen. Julia zorgde voor een nieuw geboorterecord van 4 uur. Ik had om 18.00 uur nog aan de boerenkool gezeten bij mijn ouders thuis. De verloskundige kon Julia nog net opvangen. Inmiddels was ik mijn hart verloren aan deze drie. Ik was fulltime moeder en mijn dag bestond uit luiers, fruithapjes en speeltuinen.
Van drie naar vier kinderen
De overstap van drie naar vier kinderen was een lastige. Daar komen argumenten bij kijken als ruimte in huis en plekken in de auto. Ik merkte ook dat de omgeving zich er mee ging bemoeien. Als ik soms aangaf, best nog een vierde te willen, nou dan vlogen de redenen om dat vooral niet te doen me om de oren.
Niet dat ik daar heel gevoelig voor ben, maar toch. Zelfs mijn oma zei dat dat tegenwoordig toch niet meer hoefde? Nee, het hoeft inderdaad ook niet. Daar kies je voor! Of niet dus. En ik koos voor nummer vier. Dat werd Guus.
Guus mijn knuffeltje. Ondanks het grut wat rondliep een fijne zwangerschap en een super vlotte bevalling. Guus zijn bevalling verliep niet geheel vlekkeloos. Na een bevalling van 5 uur (dat dan weer wel) werd Guus geboren en bleek dat de bloedvaten over de vliezen heen liepen. Vasa previa ook wel genoemd. Een levensgevaarlijke complicatie die niet alleen gevaarlijk is voor kind maar ook voor de moeder. De schrik zat er voor het eerst echt in.
Er volgde vier heerlijke jaren met Guus thuis en de grotere kinderen op de basisschool. En ja hoor, na Guus zijn eerste wendag op de basisschool was bij mij al duidelijk dat ik echt nog niet deze fase af ging sluiten. We besloten te gaan voor onze aller allerlaatste zwangerschap. Dat is hem dus niet geworden…..
Van vier naar… zes kinderen!
Als ik op mocht voor een echo dan kruiste ik altijd mijn vingers en hoopte dat het vooral gezond zou zijn. Maar ook heel belangrijk: geen tweeling! Dat is dus niet gelukt. Dat was een duidelijke: “Zeg maar nee ,dan krijg je er twee!” Er volgde een zorgeloze zwangerschap met als enigste complicatie een been dat de afvoer van het bloed niet helemaal meer trok. Maar als ik flink doorliep merkte ik er niks van….(met deze interpretatie is mijn man het niet helemaal eens). Omdat de dames het twin tot twin syndroom kregen, zijn Saar en Suus met 36 weken gehaald. Saar een sterrenkijker en Suus in een stuit.
4 jaar van schaamte, twijfel, frustratie en onmacht.
Na wat kleine opstartproblemen verlieten we het ziekenhuis en stonden we aan het begin van vier jaar schaamte, twijfel, frustratie, en vooral heel veel onmacht. Ik probeer het wel eens uit te leggen aan eenling ouders en die knikken dan heel braaf. Maar echt begrijpen doen ze het niet. Mensen vinden tweelingen eigenlijk altijd schattig. Die mening is vast gevormd toen ze keken naar die schattige plaatjes van tweelingen als ze net geboren zijn. Schattig naast elkaar in een aftandse bloempot of op een schattig schapenvelletje. Ja zo kan ik het ook. Of de altijd leuke: “ach…. een tweeling, dat had ik ook zo graag gewild” …… Wat moet ik daar nou weer mee? Probeer je het gewoon nog een keer? Misschien lukt het de volgende keer? Nee, sorry een tweeling is niet iets wat je iemand toewenst. Ik ben van mening dat een mens niet is gemaakt voor het opvoeden van twee kinderen in dezelfde levensfase.
En nummer zeven als cadeautje!
Dat is dus ook precies de reden dat we ervoor hebben gekozen om toch nog voor nummer zeven te gaan. Alle risico’s op nog een keer een tweeling namen we voor lief. Het was een kwestie van ogen dicht en de sprong wagen. Het werd Jet. Mijn cadeautje. Haar zwangerschap en bevalling was verre van dat. Mijn been besloot niet alleen de bloedafvoer te stoppen maar ook de bloed toevoer. Uiteindelijk ging mevrouw ook nog in een stuit liggen en werd het een ziekenhuisbevalling. Kort en heftig. Twee woorden die het geheel goed samenvatten. Maar daarna begon het grote genieten. Gewoon een kind in bad zonder dat een ander huilend ligt te wachten tot die aan de beurt is. Een kind borstvoeding geven, naar bed brengen, verschonen alles is een peulenschil vergeleken met een tweeling.
Want hoe leg je mensen uit dat: een tweeling met waterpokken een volledige crash van je zorgvuldig opgezette planning oplevert? Ooit wel eens twee peuters van ruim 20 kilo meegesleurd? Vertelt echt niet lekker aan de koffietafel hoor, dat onze tweeling in de peuterpubertijd ervoor zorgde dat ik er bijna aan onderdoor ging. En heeft ooit iemand gefietst met een tweeling die leert fietsen zonder zijwieltjes? Dat is dus helemaal niet schattig…….
Na aanraden van mijn consultatiebureau arts begon ik mijn verhaal te delen. Ik begon met het maken van de YouTube filmpjes op mijn kanaal en artikelen te schrijven over Saar en Suus. Het is voor mij een manier om mensen meer inzage te geven in het dagelijkse leven van een groot gezin met een tweeling. En echt, een dreinende tweeling op film is vaak gewoon lachwekkend. Ongedwongen knuffels, valpartijen met de fiets en eindeloze ruzies. Alles mag. En na het monteren van al die beelden achter elkaar zijn ze toch wel heel schattig!
Mijn leven is nu lekker overzichtelijk, lekker simpel. Werk, sport, sociaal leven, voor mij persoonlijk hoeft dat allemaal even niet. Ik ben tevreden met dit leven. Ik ben de oppermoeder met een personeelsbestand van 7. En daar ben ik trots op! En: je kunt het maar één keer doen, dat opvoeden. Dus ik doe het goed. En voor mij en mijn kinderen is dit denk ik het beste.”
De komende tijd blog ik hier over mijn ervaringen. Lees je mee:
Annemarie Geerts 41 jaar. Zeven kinderen….
‘Ja, wij hebben zeven kinderen! En ja, daar hebben wij bewust voor gekozen!’ Als moeder van een groot gezin, ben ik altijd bezig met het beantwoorden van de meest idiote vragen. Ja, allemaal van dezelfde man. Nee, het is nu nog niet klaar. Nee, we zijn niet gelovig. En nee het is inderdaad niet van deze tijd, ik weet het.
Waar de ene moeder haar handen al vol heeft aan één kind, kan het gezin voor mij niet groot genoeg zijn. Ik geef je graag een kijkje in mijn leven. Ik heb voor ieder wat wils. Van een irritante puber tot een schattige baby van 10 maanden. Ik heb het allemaal!
Volg mij ook op instagram.com/prinsessenspul of op youtube.com/user/prinsessenspul
