“Ik weet het even niet meer”

Ze ploft neer op de stoel voor me; 39 weken zwanger, tonnetje rond en bloedchagrijnig. Op mijn vraag hoe het met haar gaat, krijg ik een antwoord met 3 letters. Vul het woord zelf maar in… Ze is er klaar mee, ze is nieuwsgierig, ze is moe, ze is bang om ver over de uitgerekende datum te lopen. Daarnaast is ze niet te genieten en dat vindt haar omgeving alles behalve leuk. Ze wordt helemaal gek van alle appjes en vragen van vrienden en familie; “ben je al bezig?” en “is de kleine er nu nog niet?”

“Ik ben er helemaal klaar mee”

“Reinier, ik wil dat hij komt. Ik ben er klaar voor en klaar mee.” Dat ze al 6 maanden mijn naam verkeerd uitspreekt, maakt me niets uit. Ik luister en laat haar lekker even klagen. Ik voel aan haar buik, geef haar een compliment en luister naar het hartje van haar zoon. We spreken af voor de week erop en ik zeg bij het afscheid dat ik hoop dat die afspraak niet meer nodig zal zijn. “Reinier, ik hoop het ook niet. Laat mij maar bevallen, alles is klaar!”

Of toch niet?

En gelukkig, 2 dagen later word ik middenin de nacht gebeld door haar man. De weeën zijn begonnen en eigenlijk zijn ze al best pittig. Ik rij snel naar ze toe en inderdaad, het lijkt snel te gaan! Ze kijkt me met grote ogen aan, niet van angst of pijn, maar van verbazing… “Reinier, hoe kan dit nou? Ik was er nog helemaal niet klaar voor!” Mijn gezicht spreekt vast boekdelen, want tussen de weeën door moet ze stiekem lachen. “Zo raar, een paar dagen geleden zit ik steen en been te klagen dat hij er nog niet is en dat ik het zo zat ben en nu zeg ik dat ik er eigenlijk niet klaar voor ben!” “Ik begrijp mezelf niet meer ondertussen.” “Rustig maar”, zeg ik. “Concentreer je eerst maar op het volbrengen van deze marathon”.

Het gaat toch gebeuren

Haar hoofd zegt misschien nee, maar haar lichaam zegt iets heel anders. Binnen een paar uur heeft ze een mooie zoon op de wereld gezet, op eigen kracht! Nadat ik beneden met de kraamverzorgster een welverdiend kopje koffie heb gedronken en een beschuit met muisjes heb gegeten, ga ik op weg naar mijn eigen huis. Eenmaal in mijn warme bed laat ik alles nog eens de revue passeren. Het brein van een zwangere vrouw houdt me nog even bezig!

Zwangerschapshersenen

Eigenlijk is het maar een raar fenomeen, die “zwangerschapshersenen.” Tijdens de zwangerschap laat het geheugen de zwangere vaak in de steek, het zorgt voor stemmingswisselingen en het geeft heel veel emoties die voorheen veel minder aanwezig waren! Zoals bij veel dingen tijdens de zwangerschap is ook dit weer toe te schrijven aan de hormonen die hoogtij vieren. En niet alleen tijdens de zwangerschap, ook in de maanden daarna kun je merken dat de hormonen nog niet helemaal verdwenen zijn. Het heeft geen zin om je ertegen te verzetten, laat het maar gebeuren. Ooit, en geef dat echt even de tijd, hebben je hersenen zich hersteld. En eigenlijk is het best een goed excuus dat je in de meeste gevallen van vergeetachtigheid of onredelijkheid kunt zeggen dat het niet aan jou ligt maar aan je hormonen!