Hyperemesis Gravidarum: tientallen keren per dag overgeven tot aan de bevalling!

Omdat er niet heel veel te vinden is over ‘Hypermesis gravidarum’ vind ik het belangrijk om mijn ervaring hiermee te delen. Zowel de zwangerschap als het herstel daarna zijn heftig, ik ben nu een paar weken na de bevalling nog niet de oude.

Laat ik voorop stellen dat ik ontzettend dankbaar ben dat ik twee zwangerschappen heb mogen voldragen en dat allebei onze kinderen gezond zijn. Wanneer ik naar hun kijk weet ik dat ik alles zo nog een keer zou doen.

_______

Hawaii, december 2015,

Kokhalzend hang ik boven de wc terwijl alles wat ik die ochtend gegeten heb weer naar boven komt. Na wat op adem te zijn gekomen, sta ik op terwijl ik vrolijk in mijzelf denk: “Kijk mij eens zwanger zijn met mijn ochtendmisselijkheid.”

Little did I know.

Het weekend voor ons vertrek om zes weken te gaan eilandhoppen op Hawaii hadden we een positieve zwangerschapstest in handen: ons geluk kon niet op. Nadat we een week van onze vakantie aan het genieten waren begon het overgeven – dat ik eerst nog bestempelde als schattige ‘ochtendmisselijkheid’.

Die ochtendmisselijkheid ging al snel over naar de hele dag misselijk zijn. Het paar keer per dag overgeven liep op naar tientallen keren per dag: Ik had er door het tekort aan eten en vocht nog nooit zo afgetraind uitgezien in bikini.

Onze zes weken vakantie bestond voornamelijk uit Yaël die mijn haren vasthield terwijl ik ergens lag over te geven in een prachtig natuurgebied. Nu moet ik toegeven: het kotst fijner op een tropisch eiland dan in de winter in Nederland.

Eenmaal thuis van onze vakantie kregen we een echo waaruit bleek dat ons kindje het geweldig deed en goed groeide. En tja, volgens de verloskundige zou dat overgeven rond de 16 weken wel over moeten zijn.

Het ging niet over.

Tot aan de bevalling heb ik mijzelf tientallen keren per dag leeggekotst en daardoor kwamen er wat complicaties.

Vanaf week 24 kreeg ik door het overgeven zware bloedingen aan mijn baarmoeder waardoor ze bang waren dat onze dochter eerder geboren zou worden. Gesprekken met artsen en ziekenhuisopnames volgden. Er brak een spannende periode aan tot we gelukkig de 37 weken mijlpaal bereikten en ik een gezond, voldragen meisje op de wereld mocht zetten.

Na mijn bevalling kreeg ik vooral te horen hoe slank ik uit de zwangerschap was gekomen en dat ik zo veel geluk had met mijn platte buik.

Fastforward naar februari 2018:

Ik ben zwanger van ons tweede kindje en de verloskundige spreekt mij vermanend toe dat ik nu echt iets binnen moet gaan houden: “Al is het maar één blaadje sla, je kindje komt anders echt heel veel te kort hoor.”

Yaël, die naast mij zit, gaat steeds bozer kijken naarmate het gesprek vordert.

Voorjaar 2018: Hyperemesis Gravidarum

Ik ben 16 weken zwanger, we krijgen een jongetje dit keer. Ik ben zelf inmiddels vele kilo’s afgevallen, de oorzaak volgens de arts: ‘Hypermesis gravidarum’. Kort samengevat komt het er op neer dat mijn lijf denkt dat het vergiftigd wordt door de hormonen die vrijkomen vanuit de placenta. Mijn lijf probeert, net zoals bij een voedselvergiftiging, zo snel mogelijk hiervan af te komen door middel van heel veel overgeven.

Ondanks de medicatie die ik krijg, blijf ik zo extreem overgeven dat de ‘oude vertrouwde’ bloedingen nu ook weer om de hoek zijn komen kijken.

Hoewel ik er redelijk nuchter in sta omdat ik dit ook bij mijn vorige zwangerschap heb meegemaakt kijkt de behandelend arts mij ernstig aan en zegt: “Mocht dit doorzetten gaan we er alles aan doen om jou er goed doorheen te krijgen maar voor jullie kindje kunnen we met deze termijn niets doen.”

Bam. Weg nuchterheid, hallo onzekere weken.

Ziekenhuis-tripjes, onderzoeken, complicaties aan mijn organen door het vele overgeven en gesprekken met ernstig kijkende dokters blijven elkaar afwisselen terwijl ik me een tikkende tijdbom voel.

De weken vliegen voorbij, de bloedingen gaan door, Yaël blijft mijn haren vasthouden tijdens de zoveelste overgeefmarathon en ons prachtige mannetje doet het super. Ondanks dat mijn buik klein blijft, groeit onze zoon goed.

‘Mamaiszwanger’-act.

Onze dochter is gelukkig te jong om te beseffen wat er gaande is en vindt het vooral hilarisch om mama na te doen wanneer ze een bak of een wc ziet: Als een professionele actrice begint ze dan ook telkens aan haar ‘mamaiszwanger’-act.

Dankzij de steun van mijn partner en andere lieve mensen om ons heen blijft de zwangerschap mentaal te doen en weer mogen we de ‘safe-zone’ van 37 weken bereiken.

Doordat mijn lichaam volgens de artsen te verzwakt is om zelf effectieve weeën te krijgen, word ik aan de weeënopwekkers gegooid om mijn lijf te helpen. Na een prima bevalling mogen wij onze prachtige, gezonde zoon in onze armen houden.

Terwijl ik mij aan het omkleden ben om naar huis te kunnen gaan komen er twee verpleegkundigen binnenlopen die mij enthousiast vertellen dat ze nog nooit hebben gezien dat de buik van een pasbevallen vrouw zo snel weer plat is, wat een geluk zeg!

Little do they know.