Tot 12 jaar heb je de tijd om je kinderen de liefde voor het lezen bij te brengen. Eenmaal in de pubertijd stellen scholen het lezen van literatuur verplicht en beperkt je puber zich enkel en alleen nog tot het kopiëren van uittreksels en lezen van hun berichten op Instagram en de ondertiteling van Netflix. Dus in een poging het naderende noodlot zo lang mogelijk uit te stellen, lees ik iedere avond trouw de klassiekers onder de kinderboeken.
Kikker
Na de talloze verhaaltjes van Jip en Janneke, was het tijd voor de wat onnozele maar pedagogisch zeer verantwoorde verhaaltjes van Kikker, geschreven door Max Veldhuis. Nou geloven mijn dochters van vier zo ongeveer alles wat ik ze vertel. Het is de leeftijd dat je nog gerust je dronken man in een gordijn kan hijsen en met papieren kroontje aan je kinderen kan voorstellen als prinses Elza.
Kinderboekenmuseum
Dat blindelings vertrouwen van de kindertijd moet je koesteren. Dus toen de nieuwe tentoonstelling van Kikker in het kinderboekenmuseum geopend werd, besloot ik om samen met mijn kinderen hun kinderboekenheld te ontmoeten. Het was even zoeken, maar na een kwartier door de zeikregen op een van de guurste hoeken, van het toch al overdreven winderige Den Haag, was daar dan eindelijk Het kinderboekenmuseum. In een grijs gebouw ergens op de eerste etage bleek een knus boekenwinkeltje het startpunt te zijn van ons avontuur.
Groot feest!
Eenmaal door de deuren van het boekenwinkeltje lopen we via een trap naar de eerste verdieping. Nog nauwelijks boven verdwijnt mijn tweeling via een onverzadigbare rups richting de glijbaan van Nijntje. Waarna ze springend over ijsschotsen en langs een enorme olifant verdwijnen in een doolhof van Dikkie Dik. Uit het niets duiken ze op in de Kikker tentoonstelling waar ze schatgraven met Beer, schaatsen met Eend, taarten maken met Varkentje en klussen met Rat. Via Pim en Pom verdwijnen ze in een gangenstelsel waar ze uiteindelijk, na wat gegooi met pannenkoeken, met veel gejoel zich opnieuw in het feestgedruis storten. En dat tezamen met nog 200 kinderen.
Gelukkig is er maar eén uitgang, waar ik mij vanwege totaal gebrek aan overzicht met nog een dozijn ouders opstel. Serveer op die plek slappe koffie, halfbakken friet, ranja per 5 liter en voorverpakte koeken en je waant jezelf in een educatieve ballenbak.
De Slurper
Na wat graai en dreigwerk weet ik uiteindelijk mijn tweeling te vangen en maken we ons op voor het tweede gedeelte van het museum. Op de begane grond gaat mijn negenjarige zoon gewapend met een Slurper op avontuur in het literair luilekkerland dat Papiria heet. Mijn tweeling installeer ik in de knutselhoek waar ze zoetjes een uur lang zich vermaken met papier, scharen, lijm, potloden en een door mamma thuis verboden nietmachine.
Met de belofte dat we onze Slurper mogen inleveren aan het einde van de rit, en daar een heus pasje voor terug krijgen, laten ze de knutseltafel achter en eindigen we weer in het boekenwinkeltje. En inderdaad de Slurper wordt verzwolgen door een machine en spuugt een benijdenswaardig pasje uit. Zonder koffie, maar met drie intens tevreden kindertjes sta ik drie uur later buiten. Waar het gelukkig opgehouden is met regenen. En dat scheelt dan toch.
Wil je zien hoe het was in het kinderboekenmuseum? Kijk dan naar dit korte filmpje op ons YouTube kanaal
Lees ook mijn andere artikelen:
Annemarie Geerts 41 jaar. Zeven kinderen….
‘Ja, wij hebben zeven kinderen! En ja, daar hebben wij bewust voor gekozen!’ Als moeder van een groot gezin, ben ik altijd bezig met het beantwoorden van de meest idioten vragen. Ja, allemaal van dezelfde man. Nee, het is nu nog niet klaar. Nee, we zijn niet gelovig. En nee het is inderdaad niet van deze tijd, ik weet het.
Waar de ene moeder haar handen al vol heeft aan één kind, kan het gezin voor mij niet groot genoeg zijn. Ik geef je graag een kijkje in mijn leven. Ik heb voor ieder wat wils. Van een irritante puber tot een schattige baby van 10 maanden. Ik heb het allemaal!
Volg mij ook op instagram.com/prinsessenspul of op youtube.com/user/prinsessenspul
