Aanstaande vrijdag worden mijn jongens 1 jaar!!!
We gaan dit goed vieren. En niet alleen om hun leven te vieren, maar vooral om het feit dat WIJ HET EERSTE JAAR HEBBEN OVERLEEFD! Met een knipoog he? Want natuurlijk wisten we wel dat we dit gingen overleven. Maar er zijn momenten geweest waarbij ik het echt even niet meer zag zitten. Nog nooit zijn er zoveel tranen gevloeid als het afgelopen jaar.
Als ik erop terugkijk is het jaar voorbij gevlogen (Cliché 1) Vooral vanaf de 6e maand. Want vanaf dat moment ben ik elke dag een beetje meer gaan genieten. Op de periodes van sprongetjes na, want die zijn nog steeds behoorlijk pittig!
De eerste 4 maanden kunnen me gestolen worden. Deze stonden in het teken van heel veel spugen door de reflux, 24/7 huilen door het ongemak en honger, buikkrampjes en allerlei andere onzekerheden waar jonge ouders mee te maken krijgen. Keer twee dus… Want zo is het wel.
Na 4 maanden kwamen de boys iets beter in hun velletje te zitten (letterlijk en figuurlijk) en werd mijn gemoedstoestand ook beter. Na 7 maanden hebben de jongens door middel van de theorie van dr. Estivill leren doorslapen. Vanaf dat moment voelde ik me langzamerhand weer een beetje mezelf worden. Alles is een fase! (Cliché 2) Overigens de meest verschrikkelijke uitspraak als je er middenin zit. Want dan kan je die fase totaal niet overzien en wil je diegene die dit zegt het liefst….. *censuur*.
Het wennen aan de nieuwe rollen als vader en moeder, de struggles in ons ooit zo stabiele relatie, de hormonenachtbaan, de slapeloze nachten, het herstellen van de Pre-eclampsie en het ontzwangeren in het algemeen vond ik RETE-pittig. Het is iets waar ik nooit meer naar terug verlang.
Maar goed, we zijn zo ver gekomen en ik zou nu echt niet anders meer willen! (Cliché 3) Het uber moedergevoel, het tomeloze houden van, het intens verliefd zijn op je kinderen is he-le-maal aanwezig! Jep… ook dat keer twee! Lucky mom!
Afgelopen jaar hebben we minstens 3710 luiers verschoond, zeker 640 wassen gedraaid, ongeveer 700 euro aan luiers besteed (gevoelsmatig nog veel meer), misschien wel 200 euro aan luierdoekjes uitgegeven en zeker 1200 euro melkpoeder gekocht.
De jongens zijn van 2 magere frummels (+/- 2500 gram) uitgegroeid tot 2 heerlijke, goedlachse, grappige, lieve, mooie kerels van ruim 10 kilo met grote blauwe ogen en een volle kop asblond haar. Dezelfde kleur waar ik uren voor bij de kapper moet zitten… oneerlijk toch? (Terwijl ik dit typ denk ik aan Cliché 4: “Je eigen baby is het allermooist, ook al is dit niet zo”).
Ze hebben beide 2 ondertanden en de boventanden zijn in aantocht… Tenminste dat denken we (al maanden). Ze staan, kruipen, lopen rond de tafel, kunnen samen heerlijk spelen en kijken graag Bumba. Ze eten werkelijk alles en (vr)eten het liefst de hele dag. Ze zijn gek op de hond. Zoeken elkaar altijd op en lachen zich rot samen. Ze geven kusjes, trekken samen de hele speelgoedmand leeg, brabbelen gezellig en slapen van ‘s avonds 19 tot de volgende dag 6.30 uur (WHOEHOE!) Het volgen van deze ontwikkelingen en het beleven van de mijlpalen is het mooiste wat er bestaat! (Cliché 5).
Alles waarvan ik zei dat ik het niet zou doen, heb ik het afgelopen jaar toch gedaan (Cliché 6). Ik wilde geen babyspammer zijn (Lees: Je social media volgooien met baby foto’s)… Iedereen die mij op Instagram volgt lacht me nu hard uit, want boy… do i SPAM?! Ik wilde geen vrouw worden die 90% van haar tijd over haar kinderen zou praten. Ik probeer hier echt hard aan te denken, maar hierbij mijn excuses aan mijn (kinderloze) vriendinnetjes want volgens mij heb ik hard gefaald op dit gebied. Ik wilde niet bij elke ontwikkeling als een malloot springend juichen en zo trots zijn alsof alleen mijn kind het kan en niet alle andere kinderen op de hele wereld (en soms nog eerder dan die van mij). Oeps.. ook niet gelukt. Maar verder ben ik wel aardig mezelf gebleven…..Denk ik… Hoop ik….
Toch bekijk ik het eerste jaar weemoedig terug. Want waarschijnlijk zullen we nooit meer een kindje (durven) krijgen. Stel je voor, het wordt weer een tweeling! Deze rollercoaster was dan mijn enige baby-tijd-ervaring in het leven. Het voelt daarom toch best dubbel, maar overwegend heb ik vooral heel veel zin in de verjaardag en het tweede levensjaar. Het wordt alleen nog maar leuker! (Cliché 7).
Bekijk ook mijn andere artikelen:
Hai, ik ben Marijke, 31 jaar, getrouwd en sinds januari 2017 twinmom van Jaimz & Ferrand.
Daarnaast werk ik als Stafadviseur Strategie in de ouderenzorg en ben ik hobbyfotograaf. Ik heb een hond, kat en een veel te druk sociaal leven. Ik sport en ben behoorlijk actief op social media: www.instagram.com/Twins_JFK17
Ik blog hier over mijn hectische avonturen als twinmom!
