Mijn kleine trots mag voor het eerst een prikje gaan halen op het consultatiebureau. En ik? Ik ben dus een beetje zenuwachtig. Je moet weten dat ik voor mijn zwangerschap zo goed als nooit huilde. Ik was eigenlijk wel een chickel al zeg ik het zelf. Maar sinds die hormonen ben ik nogal snel geëmotioneerd. Een nieuwe wereld gaat voor mij open. Tranen, tissues en snotneuzen. Bij ontroerende dingen (ik ben vaak overigens de enige die het ontroerend vind) en wanneer mijn kleintje bijvoorbeeld pijn heeft..
Huilen is niet aan mij besteed
Dat huilen van mijzelf, dat vind ik dus maar niets. Ik huil niet zo graag en zeker niet in het openbaar. Ja, ja ik weet dat het goed is af en toe een goede huilbui. Maar dan wel graag alleen please. Maar sinds die hormonen heb ik het dus niet onder controle. Ik ben dus niet zo zeer zenuwachtig voor dat prikje, hoewel ik dat natuurlijk wel zielig vind. Maar meer voor mijn onbedwingbare tranen, omdat ik het dus zielig vind.
Anyway, op naar het consultatiebureau. Hoogzomerse temperaturen, geen airco en gelukkig op de eerste verdieping van een gebouw met een mega steile smalle trap. Handig wel met je Maxi- Cosi. Ook leuk wanneer je nog een peuter hebt. Wie heeft dat bedacht?
Ik zit volledig bezweet te wachten en te wachten. Niet de tranen maar de zweetdruppels veeg ik van mijn hoofd. Mijn baby moet ik direct bij aankomst al uitkleden om te laten wegen en meten, ongeacht hoe vol de wachtkamer zit. Gelukkig is het warm nu. Een paar weken geleden was het minder feest, je baby drie kwartier in alleen een luier laten wachten. Tip dus: neem altijd een dekentje mee.
NIET HUILEN!!
En daar ga ik dan. Met baby en peuter naar binnen. Ik houd een inwendige peptalk. NIET HUILEN, onzin, houd je eens even groot voor je kids. Ondertussen breekt het zweet mij uit van de hitte. Ik zie de naald en houd mijn baby vast, ze voelt haarfijn dat er iets is en grote tranen biggelen al over haar wangen. En huspakee, lekkende borsten, gelukkig heb ik van die charmante schijven in mijn beha gestopt. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. Maar helaas, daar biggelt ook een traan over mijn wang. De prik is snel voorbij en het huilen van mijn baby ook. Het viel reuze mee. Ik veeg mijn tranen en zweetdruppels snel weg en zeg “warm he hier binnen!” De dame van het consultatiebureau knikt lachend. Ze ziet dit natuurlijk hele dagen.
Gaat dit ooit nog over? Huilen bij de slechtste filmfragmenten, bij iedere mijlpaal of wanneer ik bijvoorbeeld mijn oudste dochter voor het eerst in de carnavalsoptocht van school voorbij zie komen. Why??
Lees ook mijn andere artikelen:
