Mijn laatste blog stamt alweer uit half oktober, maar wat is de tijd gevlogen zeg. Ondertussen ben ik namelijk moeder geworden van een prachtige zoon! Uiteraard ben ik (een klein beetje) bevooroordeeld, maar hij is de knapste en liefste jongen die er maar is en we zijn zo blij met hem. Een handenbindertje is het wel zo’n baby, dus ik heb eigenlijk nu pas een beetje tijd om weer eens te schrijven en het leek mij leuk om mijn bevallingsverhaal met jullie te delen.
Hoge bloeddruk: zwangerschapsvergiftiging of niet?
Mijn bevallingsverhaal begint eigenlijk op 18 oktober al, op dat moment ben ik 37 weken en 4 dagen zwanger en heb ik een standaardcontrole bij de verloskundige. De hele zwangerschap heb ik een mooie lage bloeddruk van 100 over 65 gehad ongeveer, maar nu is deze omhoog geschoten naar 130 over 90, nog net op de ‘gezonde’ waarden. De volgende dag moet ik daarom nog een keer komen meten, nu is hij wel goed maar voor mijn doen alsnog hoog. Mocht ik klachten krijgen als hoofdpijn, duizeligheid etc dan moet ik bellen en extra onderzocht worden. Diezelfde avond heb ik last van hele erge hoofdpijn dus ik bel de verloskundige en word meteen doorverwezen naar het ziekenhuis voor een check-up. Daar blijkt mijn bloeddruk 140 over 95, maar mijn urinewaarden en bloedwaarden zijn goed, dus er is geen indicatie voor zwangerschapsvergiftiging en ik mag weer naar huis. Maandag ga ik weer voor een extra controle naar de verloskundige en daar is mijn bloeddruk weer 145 over 95 en nu echt niet meer gezond, dus ik word weer doorgestuurd naar het ziekenhuis. Mijn waardes zijn echter weer goed, dus ik mag wederom naar huis. Wel kom ik nu onder controle van het ziekenhuis te staan. De volgende dag heb ik weer heel erg last van hoofdpijn en nadat ik het ziekenhuis toch maar weer heb gebeld, moet ik weer terug voor controle. Daar wordt besloten dat ik nu maar moet blijven, aangezien mijn bloeddruk weer hoger was, en ik de volgende dag een ballonnetje geplaatst krijg waarna ik op donderdag word ingeleid!
Aangezien ik tegen mijn man had gezegd dat hij niet mee hoefde, heb ik hem nu maar even gebeld of hij de vluchtkoffer en nog wat extra kleding wilde brengen, want hier had ik toch niet op gerekend. Helaas mag hij niet blijven slapen de komende 2 nachten, alleen de nacht na de bevalling, maar gelukkig blijft hij wel tot s’avonds laat en is hij er de volgende dag ook de hele dag.
Ballonnetje plaatsen.
Op woensdag krijg ik dan een ballonkatheter geplaatst om alvast wat ontsluiting te creëren. Dit plaatsen vond ik echt heel erg meevallen en deed mij totaal geen zeer. Het enige gekke is dat je dus een soort slangetje tussen je benen hebt hangen de hele dag. Verder merk ik nog helemaal niks aan mijn lijf en spenderen mijn man en ik de dag rustig in het ziekenhuis. Het is een heel gek idee dat dit de laatste dag is dat we met z’n tweeën zijn, mits het ballonnetje goed zijn werk heeft gedaan!
De inleiding.
Donderdag 25 oktober word ik al vroeg wakker (6 uur) zodat ik nog even lekker kan douchen. Deze dame begint met lekker fris gewassen haren een make-upje op aan haar bevalling haha! Rond 7:00 uur word ik naar de verloskamer gebracht waar ik eerst voor een half uur aan de ctg geplaatst word. Daarna wordt het ballonnetje eruit gehaald, gelukkig heb ik nu al 2-3 centimeter ontsluiting. Een klinisch verloskundige zal mijn bevalling begeleiden, ze breekt mijn vliezen en de weeënopwekkers worden aangesloten. De eerste 2 uur zijn dan nog heel relaxed eigenlijk, ik zit vrolijk te whatsappen, foto’s te maken en series te kijken met mijn man die ondertussen ook is gearriveerd.
De weeënopwekkers doen wel hun werk, want ik voel wel wat krampen, maar het is nog prima te behappen. Rond half elf echter word het allemaal ineens iets minder gezellig en vooral pijnlijker, de weeën zijn een stuk sterker en volgen elkaar in rap tempo op. De verloskundige komt voelen en ik blijk nu 4cm ontsluiting te hebben. Met de gedachte van 1cm per uur en dat ik dus nog 6 uur moet laat ik me informeren over pijnbestrijding want ik vind het nu echt niet meer leuk. Als ik nog geen half uur daarna om een ruggenprik vraag en ze nog een keer voelt heb ik echter al 7cm ontsluiting dus die ruggenprik mag ik niet meer. Ik ben in een heuse weeënstorm beland en ik weet echt niet meer waar ik het zoeken moet. Er wordt nog wel eventjes een pompje met pijnstilling aangesloten, waardoor de scherpe randjes er een beetje afgehaald worden en ik tussen de weeën door een beetje slaperig word. Hierdoor is het gelukkig iets beter te behappen.
10 centimeter ontsluiting: persen maar!
Niet veel later krijg ik al persdrang en blijk ik al 10cm ontsluiting te hebben, dus ik mag gaan persen om 12:12u. Eerlijk gezegd vind ik dit dus nog pijnlijker dan die hele weeënstorm. De baby zijn hartslag daalt helaas ook flink tijdens iedere perswee, dus al snel wordt er een gynaecoloog met een vacuümpomp bijgehaald. Hierdoor raakte ik wel een beetje in paniek, de pomp schoot er nog 3 keer af ook, maar om 12:30u wordt onze zoon Sem geboren na een zwangerschap van 38 weken en 4 dagen! Hij is op dit moment al 52cm, weegt 3915 gram en is prachtig.
Ingeknipt en uitgescheurd: naar de OK.
Met Sem gaat alles goed gelukkig, maar helaas ben ik er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Direct na de bevalling wordt er nog een gynaecoloog bij gehaald, want ik ben niet alleen ingeknipt, maar ook nog eens verder uitgescheurd, dus ik moet naar de operatiekamer om gehecht te worden. De placenta word met het nodige duwen op mijn buik ook direct geboren en nog geen 10 minuten na de bevalling word ik naar de OK gereden. Ik vond het echt vreselijk om Sem gelijk achter te moeten laten, maar gelukkig heeft hij al die tijd gebuideld bij mijn man. Ik kreeg wel alsnog mijn ruggenprik en ze zijn 2 uur bezig geweest om me te hechten, maar hier heb ik gelukkig niet zoveel van meegekregen, want ik heb ook nog een soort roesje gehad. Het enige wat ik me nog heel goed kan herinneren is dat ik heel erg dorst had, maar niks mocht drinken. Op de uitslaapkamer kom ik gelukkig snel weer bij en komen papa en Sem me al vlug weer halen, waarna we teruggaan naar de verloskamer. Hier kan ik eindelijk goed mijn mooie baby bekijken en met hem knuffelen. Na een tijdje worden we naar een andere kamer gebracht waar we die nacht mogen blijven.
Naar huis
De volgende dag word mijn katheter eruit gehaald en moet ik zelfstandig plassen en douchen voor we naar huis mogen. Mijn ijzerwaarden zijn helaas te laag en dat is te merken ook, want bij de eerste poging kom ik niet verder dan het bed naast me. Aangezien ik wel echt naar huis wil, probeer ik het 1,5u later nog een keer en nu lukt het gelukkig wel. We mogen als gezin naar huis! Als we thuiskomen wacht de kraamzorg ons al op en kan de kraamperiode beginnen!
Lees ook mijn andere artikelen:
Ik ben Emma, 30 jaar oud en 3 jaar samen met mijn (very soon to be) man. Eind januari is bij mij PCOS geconstateerd en de eerste afspraak bij de fertiliteitsarts was al gemaakt, maar geheel onverwacht hadden we eind februari een positieve zwangerschapstest in handen! Momenteel ben ik dan ook in blijde verwachting van ons eerste kindje, een zoontje. Verder doe ik redelijk fanatiek aan crossfit en probeer ik dit tijdens m’n zwangerschap zolang mogelijk vol te houden. Je kan mij en m’n zwangerschap volgens op instagram; @emmasarahvg
