Maart vorig jaar… OMG joepie!! Ik was zwanger! Uitgerekend voor eind november, de 21ste om exact te zijn… Duizend vragen gingen door mijn hoofd. Was dit wel echt? Zouden we dit wel kunnen? Zou het een jongen zijn? Of een meisje? Wat was dat allemaal spannend!
De eerste doktersbezoeken waren zenuwslopend, maar altijd ging alles goed! Tot begin september… Bij een geplande controle van ons meisje (oh ja, het zou een meisje worden, zo fijn!) bleek dat mijn bloeddruk toch heel wat verhoogd was, maar geen reden tot paniek. Ik mocht gewoon naar huis en mijn job als leerkracht blijven uitvoeren. Dit bleek toch zwaarder dan verwacht…
Na 2 weken ging ik toch maar terug naar de dokter voor nieuwe controles. Op 25 september werd ik meteen naar het ziekenhuis gestuurd. Wat we toen nog niet wisten, is dat we aan een zeer lange reeks ziekenhuisbezoeken zouden beginnen, waarvan dit nog maar dag 1 was…
Ik bracht een eerste nacht door op het verloskwartier. Mijn armen en handen vol met draadjes en infusen… Ook werd er nog een tweede spuit voor de longrijping van ons ongeboren baby’tje toegediend. Ik was tenslotte nog maar 32 weken zwanger en ons meisje was in principe nog niet klaar om de wereld nu al te zien…
De volgende ochtend ging het jammer genoeg alleen maar slechter met mij. Alles verliep trager, ik kreeg last van een wazig zicht, zag lichtflitsen voor mijn ogen en geraakte nog amper uit mijn ziekenhuisbed. Paniek! De toen nog voor mij onbekende termen ‘zwangerschapsvergiftiging’ en ‘HELLP-syndroom’ kwamen al snel ter sprake en voor ik het zelf allemaal goed en wel besefte, lag ik in het operatiekwartier waar Léonie even later met een spoedkeizersnede ter wereld kwam.
Niet te geloven?! Opeens, woensdag 27 september, waren wij mama en papa, véél vroeger dan iedereen had durven denken. Een heel raar gevoel, want op dat moment voelden we ons helemaal nog geen ouders. Het was vooral de onzekerheid over de toestand van ons kleine meisje Léonie die overheerste. Bovendien had ik mijn dochtertje 2 seconden vanop afstand gezien en nog niet eens kunnen aanraken… Zij bleek gelukkig een goede start gemaakt te hebben, ook al was het een minimensje van 1,450 kg en 41 cm ‘groot’.
Wat er de uren daarna allemaal is gebeurd, is nog een vage herinnering voor zowel mijn vriend als mij. In alle euforie belden we onze ouders, meter en peter, naaste vrienden en familieleden op. Iedereen was zeer enthousiast, ook al wisten zij ook dat Léonie eigenlijk nog 2 maanden in mijn buik had moeten zitten. Hun bezoekjes later op de avond waren dan ook van zeer korte duur, aangezien mijn gynaecoloog dit ten strengste had afgeraden en mijn toestand nog steeds als kritiek bestempelde. Ik heb dan maar een poging gedaan om in slaap te vallen, in de hoop dat de volgende dag alles in orde zou zijn met Léonie en mezelf. Niets bleek minder waar…
Lees ook mijn andere artikelen:
Van de hemel naar de hel en terug? Deel 1
Hallo, ik ben Eline, 28 jaar en samenwonend met mijn vriend Tom. Sinds 27 september 2017 ben ik trotse mama van een heel lief dochtertje Léonie. Ze is met 32 weken geboren en heeft heel lang op de dienst Neonatologie in het Universitair Ziekenhuis Antwerpen (UZA) gelegen.
Ik ben leerkracht Frans/Nederlands en in mijn vrije tijd probeer ik met vriendinnen af te spreken en ben ik actief op sociale media, waar jullie het bijzondere verhaal van Léonie en mijzelf kunnen volgen: www.instagram.com/littleleonie_
Ik blog hier over mijn ervaringen als kersverse mama van een echt vechtertje.
