Een peuter en een tweeling van 2 maanden: druk, druk, druk!

Eindelijk heb ik weer even een momentje gevonden om een blogje te schrijven die ik met jullie allemaal wil delen. Siem ligt lekker in de box te slapen en Vive slaapt bij mij in de draagdoek, ondertussen is Romee heerlijk aan het kleien. Eigenlijk zijn deze momentjes al best wel zeldzaam…

De nacontrole

Inmiddels ben ik op controle geweest bij de gynaecoloog. Heel bijzonder om daar weer te zijn en te praten over de bevalling. Uit het gesprek blijkt maar weer hoe spannend Vive het gemaakt heeft… De bevalling zelf heeft niet alleen bij het OK personeel een onuitwisbare indruk gemaakt, maar ook bij de verloskamers en gynaecologen. Mijn naam zal vergeten worden ter zijner tijd maar de bevalling zullen ze nooit meer vergeten. Erg gek om te horen van een gynaecoloog die dagelijks met bevallingen te maken heeft…. Ik ben blij dat ik aan de gynaecoloog mijn dankbaarheid kon uitspreken, want nog steeds kijk ik ondanks de hectiek met een heel mooi en fijn gevoel terug op de bevalling. En dat komt toch echt door de manier waarop het team heeft gehandeld tijdens de bevalling. Ik geef bij vertrek 2 doosjes Merci en een kaartje, 1 voor hem en 1 voor de gynaecoloog in opleiding! Daarna ga ik nog even langs bij de verloskamers om het geboortekaartje af te geven. Ook daar blijkt maar weer hoeveel indruk de bevalling heeft gemaakt, want daar zijn ze het ook niet vergeten. Met gemengde gevoelens verlaat ik daarna het ziekenhuis, trots en blij met 2 prachtige kindjes in de kinderwagen, maar ergens met een buikpijn gevoel omdat dit nooit meer zal gaan gebeuren en dat voelt nog heel erg definitief. Dat valt me nog niet mee… Tsja we geven de hormonen maar de schuld!

Siem en Vive zijn inmiddels bijna 2 maanden oud

En dat vind ik mij een partijtje heftig! De tijd gaat zo enorm snel. Siem is al een hele kerel aan het worden. Vive daarentegen is echt nog een klein poppetje, maar ook zij is wel heel erg goed gegroeid! Beiden zijn ze door de kinderarts goedgekeurd en hoeven wij dus niet meer terug naar het ziekenhuis. Ik vond dat toch weer een dingetje hoor, deze emo truus hier vind het afsluiten van heel de ziekenhuisperiode rondom de zwangerschap en bevalling van Siem en Vive zo tegenvallen. Van mijn nuchterheid is momenteel niks overgebleven!

Een tikkeltje drukker, chaotischer, rommeliger en vermoeiender

Ondertussen gaat het leventje hier allemaal door alsof het nooit anders is geweest. Alleen dan een tikkeltje drukker, chaotischer, rommeliger, en vooral vermoeiender haha…

Mijn dagen alleen met 3 kids ervaar ik als erg heftig en druk. Ik kijk enorm uit naar de weekenden en de momenten dat manlief weer thuis komt uit zijn werk! En als het dan zondagavond is, heb ik nog elke keer wel een beetje een naar gevoel dat ik er weer “alleen” voor sta. Echter kan ik zo veel mensen bellen of appen om me te komen helpen, dus eigenlijk hoef ik me er helemaal niet druk om te maken. Maar het liefst doe ik het allemaal echt zelf, met zo min mogelijk hulp, het voelt anders toch een beetje als een zwakte en falen!

Onze nachten zijn nog erg wisselend. De ene nacht gaat het echt al best goed en kunnen we wat uurtjes slaap pakken, heel soms slapen ze zelfs al een soort van door. Maar helaas doen ze dit niet tegelijk, dus dat is wel een tikkeltje jammer. Maar echt, ik vind dat we niet mogen klagen met onze kindjes en nachten…

Zware momenten

Na een mindere nacht met misschien net 2 uurtjes slaap was ik er even helemaal klaar mee. En op die zware momenten spookt er wel eens de gedachte in mijn hoofd, waarom we er niet maar 1 kindje bij hebben gekregen…. Die gedachte vind ik vreselijk en nadat ik zoiets denk voel ik mijzelf binnen enkele minuten alleen maar rotter en schuldig en rollen de tranen weer over mijn wangen. Ik zou onze kindjes voor geen goud kunnen missen, ze horen helemaal bij ons gezin en ik houd onvoorwaardelijk van ze! Gelukkig kwam mijn lieve schoonzus mij die dag helpen in huis, na haar vraag hoe het met me ging barstte ik weer in tranen uit, gelukkig lucht even een potje janken goed op. Maar van mij mogen die hormonen toch gauw vertrekken…

Maar niet alleen kommer en kwel!

Het is niet alleen maar narigheid hoor, maar ik vind wel dat ik eerlijk moet zijn en mag toegeven dat het ontzettend zwaar is. Maar tegenover het zware gedeelte staan ook heel erg veel mooie en fijne momenten. Samen met manlief en Romee naar de Efteling was bijvoorbeeld heel erg fijn, even geen flesjes en luiers. Maar even alle aandacht voor haar, en die aandacht verdient ze meer dan wie dan ook.  Als je dan dat gelukkige snoetje ziet, dan zijn wij dat ook! Het vrijgezellenfeest van mijn lieve vriendinnetje was ook een heerlijk moment, even geen mama zijn ( en begrijp me niet verkeerd, want het is het mooiste wat er is) maar heerlijk genieten in Amsterdam tot in de vroege uurtjes, dat deed de volgende ochtend wel eventjes zeer!

En nu Vive zo tevreden bij mij slaapt in de draagzak is ook zo’n fijn geniet momentje. Ook kan ik enorm genieten van de manier waarop Romee omgaat met haar broertje en zusje. S’ochtends begroet ze ze altijd even lief en ook s’avonds gaat ze niet naar bed voor ze hen allebei een kusje heeft kunnen geven. Laatst is ze zelf op nachtelijk avontuur bij hen in hun kamer geweest, doordat haar tutje in hun kamer lag viel ze door de mand.. Erg schattig dat ze ook middenin de nacht bij ze wil gaan kijken, maar het is toch echt niet de bedoeling haha. Ook wanneer je een klein lachje op de gezichtjes ziet, maakt mijn hart weer een sprongetje. En als ik dan zowel van de kinderarts als het cb hoor dat ze het zo ontzettend goed doen, dan zit ik als een idioot van trots te glunderen. Inmiddels zijn ze allebei 2 prikjes rijker en zijn ze uit maatje 44 gegroeid! Het zijn kleine toppertjes, alledrie even mooi, lief en uniek! En eindelijk komt er steeds vaker mooi weer aan, en de extra vrije dagen van manlief, dus wij gaan lekker genieten!

Tot gauw weer lieve lezers en lees ook mijn andere artikelen: