Een bevalling in sneltreinvaart!

06.00 uur: de wekker. Au au au…Teuuuun, Teuuun zou het beginnen? Harde buiken keer op keer. Deze morgen hebben we controle in het ziekenhuis omdat ik al op 40.5 week zit. Maar eerst hup, Levi naar de opvang. Telkens, met wat ik ook doe ,aankleden, zitten of lopen voel ik om de zoveel tijd een harde buik. Zonder er al te veel over los te laten tegen Teun brengen we Levi weg en gaan we door naar het ziekenhuis. Onderweg dwalen de gedachten alle kanten op…. Is dit echt? Gaat het nu gebeuren? Had ik dit gevoel met Levi ook?

In mijn hoofd weet ik het stiekem wel dit is het begin van de bevalling maar wat als het niet zo is en dit nog dagen aanhoud… Daar lig je dan op bed met de banden om je buik. Je kent het misschien wel? Kijken of je weeënextractie hebt. Nou niet dus! Niks te zien op het scherm. De moed zakte me even in de schoenen. Ben ik dan echt zo’n aansteller? Hup, de volgende kamer in met de arts.

(In mijn hoofd: nou al vanaf vanmorgen 6 uur harde zere buiken en doet nu ook erg pijn). Maar wat ik letterlijk zei: Gaat goed hoor, ik ben nu inmiddels 2 keer gestript maar mag nog niet veel helpen. Het lijkt wel of ik wat last heb van harde buiken maar op het scherm was niks te zien…En dan mag je het bed op voor controle. Heel fijn, weer met alles bloot, gevroet van onder, nog een keer gestript. “Je hebt 3 cm ontsluiting mevrouw, maaaaar de bevalling zit er zeker nog niet aan te komen.” En dan denk je echt HOE DAN?!?! Inmiddels kon ik niet meer naar de auto lopen zonder tussenstoppen en te zitten, te hangen of wat dan ook.

Maar ik was eigenwijs. Nee kom, we gaan naar huis. Je hebt het toch gehoord geen bevalling aanstaande… Ja dat had je gedacht.. Onderweg kon ik niet meer. De ene wee na de andere, inmiddels was het 10 uur. Oké, we gaan NU bellen. In de auto gebeld. Nou de reis die normaal 20 min duurt, leek wel eeuwen. Ik lag inmiddels half in de auto van de pijn. Eenmaal thuis stapte ik binnen (mijn schoonmoeder was nog aan het schoonmaken in ons huis). Ik zei, nou het begint hoor, ik ga bevallen. De verloskundige komt er zo aan. Ik ben meteen naar boven gegaan dat weet ik nog wel. Wat was ik blij dat ik op mijn eigen bed lag.

Ze was heel lief en rustig. Maar het enigste wat ik wilde horen komt het nu snel? Wat een pijn. Wee op wee, het kwam zo snel achter elkaar. Wil je nog naar het ziekenhuis? Naar het ziekenhuis? Asjeblieft niet, ik wil niet nog eens in de auto terug. Laat het maar thuis gebeuren. Dit was niet vooraf het plan maar ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen. Ik wist dat ik het kan.

Nou dat was maar goed ook, want nog geen half uur erna met 2 keer persen lag er een heel mooi lief klein knap mannetje in mijn armen.

Wat waren we gelukkig, opnieuw ouders van een knappe gezonde zoon. Tranen van geluk en tegelijk ook heel even die angst (Xavi was zo snel geboren dat zijn longen nog vol zaten dit moest er een beetje “uitgeschud” “geklopt” worden en gelukkig was het vrij snel goed). Op dat moment had ik niet eens in de gaten dat mijn schoonmoeder nog beneden was dat mijn ouders terwijl binnen waren gekomen om onze puppy op te halen. Het ging allemaal langs mij heen. Onze ouders hebben precies zijn eerste huil gehoord. Het was een bevalling in sneltreinvaart.

Maar het bewijst ook maar weer dat je als vrouw echt zelf wel weet wanneer je bevalling eraan zit te komen. Vertrouw in én op jezelf. Het ziekenhuis had zelfs nog even contact gehad met de verloskundige voor ze bij ons was dat ze zich echt niet zo erg hoefde te haasten aangezien ik net nog bij haar was en ze nog geen naderende bevalling aan zag komen.. Nou dat was het dus echt wel! Zelfs de kraamhulp was er niet op tijd meer bij…