Mijn man en de zwangerschap

In mijn eerste blog vertelde ik over onze weg naar zwanger worden en mijn vriend die constant alle vragen weerkaatste. Je moet vooral niet opgeven, zei ik al. Dit is een grapje natuurlijk, maar we weten allemaal dat het bij mannen iets meer tijd nodig heeft om te landen. Dat is bij baby’s zo en in het huishouden. Al denk ik zelf dat daar iets meer bewustzijn bij zit.

Ik was dan ook super benieuwd hoe Erik deze 9 maanden naar kleintje toe zou groeien. Hij was namelijk als de dood voor kleine baby’s, zo klein en pril als ze zijn, en hij voelt natuurlijk kleintje niet bewegen zoals ik dat voel.

Een spannend begin

Het begon voor Erik en mij allemaal tijdens de eerste ongeplande echo. De angst schoot er bij mij al flink in omdat ik wat bloed verloor. De verloskundige had ook nog eens haar twijfels of het wel goed zat en stelde daarom een 6 weken echo voor. Erik was ervan overtuigd dat het goed kwam met kleintje. Later bleek ook hij wat zenuwen te hebben. Maar hij wilde dit een zwangere vrouw natuurlijk niet laten merken. Het was dan ook een prachtig beeld om te zien. Een iniemienie knikkertje met een kloppend hartje erin, en toen ik opzij keek zag ik een opgeluchte vriend met een prachtige twinkeling in zijn ogen. De verloskundige gaf ons namelijk het verlossende antwoord; “ik zie een hartje kloppen”. En daar begon onze reis pas echt.

Hondsberoerd

En toen brak week 10 aan. Ik gaf op 1 dag vaker over dan je op vier handen kan tellen. En dit hield weken lang aan. Ondanks dat je weet dat dit eraan zit te komen, hoop je toch dat het bij jou meevalt. Niet dus. 10 tot 20 keer op een dag overgeven en dit ging door tot de 18e week. Echt gezelliger werd het er niet op. Want na mijn werk lag ik meteen weer in bed. En papa in spė? Die was één dag “samen zwanger” na een avondje stappen en speelde ondertussen FIFA of Call of Duty. Verschil moest er wezen.

De echo’s

In die weken van pure misère en racen naar het toilet, kregen we ook nog een aantal echo’s. Helemaal fantastisch om kleintje zo enorm te zien groeien. We keken allebei super erg uit naar de 12 weken echo. We hadden zoveel zin om kleintje weer te zien en waren ook super benieuwd of alles goed met hem ging. Maar toen kwam daar papa in spé weer die nu wel heel ongelukkig “samen zwanger” was. Hij kreeg namelijk een dag voor de 12 weken echo zelf een echo. Hij had een blindedarmontsteking waardoor hij niet bij de 12 weken echo kon zijn. Zelf was hij ervan overtuigd dat hij dat met gemak kon. Maar op aandringen van de dokter is hij toch maar thuis gebleven. Vanaf toen merkte ik dat het besef bij hem steeds meer kwam. Hij was zowaar kwaad dat ik kleintje wel kon zien “hupsen” op beeld en hij niet. Super schattig, zo’n betrokken vader.

Gelukkig kon Erik wel bij de echo zijn van het geslacht van ons kleintje. Ik riep al weken lang dat het een jongetje zou worden terwijl Erik ervan overtuigd was dat het een mini Daphie zou worden. Toen we hoorden van de verloskundige dat we een jongetje kregen was aan zijn gezicht af te lezen hoe geweldig hij het vond. Na een moment van stilte was dan ook de eerste vraag; hoe zeker weet je dit? Want tja, niet dat hij straks een stoere jongenskamer in elkaar zet terwijl er een klein dametje uit komt. Huppelend kwam hij naar buiten. En de rest van de dag leek het net alsof het de eerste dag was dat zijn beugel eruit was. Zijn glimlach was geen moment weg. Helemaal fantastisch.

Toen naderde de 20 weken echo, die heb ik echt als spannend ervaren. Erik was ervan overtuigd dat “Lompe Lauwtje 2.0” helemaal gezond was. En terwijl ik vol spanning en zenuwen naar het scherm keek, leek Erik wel een medisch student. Hij bleef vragen wat is dit en wat is dat? Zijn dat de nieren? Is dat het hoofdje? Maar na 50 minuten alles checken bleek kleintje het super goed te doen. Echt bizar en prachtig wat ze tegenwoordig allemaal kunnen. Wij liepen weer hand in hand naar buiten op onze roze wolk.

Nesteldrang

En toen begon het allemaal…

Lauwtje senior kreeg het op zijn heupen. We lazen overal dat een vrouw juist nesteldrang zou hebben. Maar bij ons thuis was het de omgekeerde wereld. Erik was razendsnel. Logeerbed naar boven, box in elkaar, bedje in elkaar, commodekast halen, kledingkast in elkaar zetten, muren afplakken en alles ophangen. Zelfs de kinderstoel, waar kleintje pas in kan als hij 6 maanden is, moest eraan geloven. Die stond ook al vanaf week 20 te verstoffen aan de tafel. Wel gezellig met het avond eten om iedere keer naar te kijken (goede tip). Erik was zelfs in zijn slaap nog met kleintje bezig. Terwijl ik regelmatig wakker lag, kreeg ik ineens een aai over mijn buik of ging hij met zijn hoofd op mijn buik liggen en praatte hij over “zijn kleine vriend.” In de ochtend wist hij hier vervolgens niets meer vanaf -smelt-.

Laatste loodjes

Inmiddels zit ik in mijn 37ste week en vind ik het zo bijzonder hoe Erik deze zwangerschap heeft beleefd. Het is bizar om hem zo te zien opleven als we het over kleintje hebben en het eindresultaat van het kamertje te zien. Trots als een pauw laat hij aan iedereen kleintjes kamer zien… die HIJ heeft gemaakt. En het leukste van alles? We hebben alles gefilmd. Echo’s, bekendmakingen, babyshoppen, babyshower en allerlei andere belevenissen. Allemaal te zien in een prachtige video die na de bevalling online komt. Wederom de meest betrokken en lieve papa die ik mij kan wensen. Bij mijn volgende blog kunnen jullie onze zwangerschapsreis dus ook op beeld bewonderen. Papa is namelijk flink aan het monteren. En voor nu? Wij zijn mega benieuwd hoe kleintje eruit ziet en willen hem erg graag ontmoeten. Mama ongeduld en papa nesteldrang wachten in spanning af wanneer kleintje zich gaat melden…