Hmm, wat voel ik daar? Zou dit dan het begin zijn? Het is middenin de nacht. Ff googlelen. Dit moet het zijn, eindelijk! Ik stap uit bed en laat manlief maar slapen. Dit kan nog zo lang duren. Ik struin uren allerlei websites af. Ik lees nog op de valreep alle dingen die je niet wilt lezen en ben het helemaal beu! “Hupsakee, doorzetten nu!!”
Ralph komt ’s ochtends slaperig zijn bed uit. “Wat ben jij nou aan het doen?”
“Bevallen, hoop ik.” Maar helaas, het zakt weer weg. Na een paar uur komen de weeën terug!! Dit moet het zijn. Tasje gepakt, voor de 100e keer gecheckt of alles erin zit (neuroot) en hop naar het ziekenhuis. Nog totaal geen benul van wat me te wachten stond, maar ik was blij.
Aangekomen in het ziekenhuis begint het circus. De eerste toucheerronde: 4 cm ontsluiting. Ik mag gelukkig wel blijven. Na een snel rekensommetje realiseer ik mij dat ik daar nog wel uren lig. De uren verstrijken, af en toe komt er nog iemand toucheren. Bijzonder, maar na de 3e keer is dat ook een soort van normaal. Er wordt nog gevraagd of het goed is als er een co-assistent komt kijken. Ik zie een onzekere, bijna puberale jongeman naast mijn bed staan en flap eruit dat het goed is en dat ik hoop dat hij er veel van opsteekt. Ik lig hier nu toch al, ik ben alle schaamte voorbij. Bijna dan..
Ralph gaat slapen
Tegen de nacht begint Ralph te geeuwen. Hij is moe blijkbaar (waarvan??). Maar dat is niet erg, want ik vond het eigenlijk best irritant dat iemand de hele tijd naar me zat te kijken. “Ga maar slapen, ik maak je wel wakker straks!” Hij neemt daar dankbaar gebruik van, zet de leuning achteruit en ligt, vijf minuten later, keihard te snurken. Hmm, dat was ook niet wat ik me had voorgesteld, maar prima!
Ik krijg enorme rugweeën en de verloskundige vraagt of ik een kruik wil. Warmte helpt blijkbaar tegen de pijn. “Ja natuurlijk, heel graag!” Na een paar minuten begin ik te gillen. Mijn rug, water? Pijn! Zouden dit die gebroken vliezen zijn? Dat kan toch niet? Waarom heeft niemand verteld dat dat zo ontzettend warm is? Fuck, die kruik is natuurlijk geklapt! “Dat gebeurt nooit” hoor ik de verloskundige zeggen. Dat snap ik, lekker dan! Ik moet onder de koude douche gaan staan ter voorkoming van brandwonden. En kou… dat helpt dus niet tegen de pijn!
Het gebrek aan handigheid
“Mag ik zo’n pijnpompje?” Het maakt me even niet meer uit of ik een bikkel ben of niet. En voor wie eigenlijk? Ik lig in een bed met een verbrande rug en rug weeën. Pijn te lijden. En waarom zou ik dat doen, als het niet nodig is. De verloskundige geeft aan dat je het beste tussen de weeën door op dat pompje kan drukken omdat er enige vertraging in zit. Ik geloof dat ik die handigheid heb gemist. Ik druk zo vaak als ik kan. Er zit gelukkig een beveiliging op, zodat je niet te veel krijgt. Maar door mijn onhandigheid en/of ongeduld werkt het dus niet op de momenten dat het zou moeten. Ik vraag om een ruggenprik. “Dat gaat helaas niet meer. “Je hebt daar al te veel ontsluiting voor.”
“Oke, ik kan dit ook. Net zo goed, als al die andere vrouwen”… Euhm, waarom ben ik zo eigenwijs geweest dat ik geen zwangerschapscursus heb gevolgd?
“Met zijn allen iedere week een beetje puffen. Onzin, ik kan dat zo wel” Lekker handig, ik weet dus niet hoe ik moet ademen… Mijn verloskundige leert mij puffen en ontpopt zich tot een ware engel!
Ik hoor “Kom op” op dezelfde afkeurende, strenge toon zoals mijn vader vroeger langs het sportveld deed. Hij vond dan dat ik niet hard genoeg mijn best deed. Vervolgens zie ik de schaar.. “oh nooooo” en hup een knip! Maar dat voel je dus echt bijna niet.
Er wordt een gynaecoloog bij gehaald, het wordt onrustig in de kamer. De co-assistent moet nu toch echt aan de kant. “Nog 1 keer persen en anders naar de OK” hoor ik de gynaecoloog zeggen. De hartslag van de baby daalt.
Yes, gelukt!
Dit gaat mij niet gebeuren!! Met alle kracht, uit iedere vezel (ik zet mijn ” totaalruptuur angst” aan de kant) pers ik en…ik heb geluk. Een bizar, warm glibberig gevoel! Na 28 uur bevallen hoor ik haar voor het eerst huilen. Tranen van geluk rollen over mijn wangen. Ze checken of alles goed met haar is. Ik voel me weg glijden. Ik hoor Ralph vragen of iemand ook even bij mij wil kijken omdat het niet zo goed gaat. Mijn held! Op het moment dat er iets moet gebeuren, regelt hij het. Ze lappen mij weer op. Een paar minuten later wordt ze op mijn borst gelegd. Onbeschrijfelijk mooi. Een golf van liefde zoals je nog nooit hebt gevoeld. En die bevalling? Ja dat sucks! Maar het is het meer dan waard. En een groot deel ben je al snel weer vergeten. Dit werkt dus echt zo en is geen fabeltje.
Ik heb 2 tips voor iedereen die nog moet bevallen. Volg een zwangerschapscursus, daar heb je dus wel iets aan! En laat ze altijd met een plaatselijke verdoving hechten. Bij mij waren ze dat, potverdorie, even “vergeten.”
Lees ook:
