Ervaringsverhaal bevalling Laura: hoera daar zijn ze!

Inmiddels is het al eventjes geleden dat jullie iets van mij gehoord hebben, dit is natuurlijk niet zomaar. De laatste keer dat ik mijn blog schreef, wist ik al wanneer het allemaal zou gaan gebeuren… Misschien heb je het nieuws al op Instagram voorbij zien komen. Na een inleiding en zwangerschapsduur van 36 weken en 1 dag, zijn op 9 maart 2018 onze zoon en dochter geboren!

Tijdens mijn laatste controle in het ziekenhuis bleek mijn urinezuur in het bloed verhoogd, elke week werden de waarden hoger. Het kon zijn dat mijn milde zwangerschapsvergiftiging in een razend tempo kon omslaan naar een ernstige vorm. Dit wilden we erg graag voor blijven! En zo werd er dus, in goed overleg met de gynaecoloog, besloten om een inleiding af te spreken. Er viel een enorme last van mijn schouders. Het einde was nu echt in zicht en ik zou snel onze kleine wondertjes gaan ontmoeten.

We hielden de inleiding geheim.

Opgelucht verlaat ik het ziekenhuis en laat ik mijn man per whatsapp snel weten wat het plan is. We houden de hele inleiding geheim, alleen mijn ouders zijn op de hoogte omdat zij moeten oppassen op onze oudste dochter. Ook de fotografe licht ik alvast in!

De dagen voor de bevalling maak ik mij in alle rust klaar en “vier” ik nog even mijn 30e verjaardag met mijn ouders, schoonouders en broers. Ik vind het spannend, bang dat ik mijn mond voorbij praat. Maar we zetten iedereen op het verkeerde been met onze smoes dat ik vrijdag op controle moet bij mijn eigen gynaecoloog en dat we dan een plan gaan maken.

Op de dag van de afgesproken inleiding, pak ik de allerlaatste spulletjes in en check ik de vluchtkoffer nog een aantal keer. Ik ga even uitgebreid in bad en geniet van mijn laatste dag thuis! Die avond mag ik mij om 19.30 uur melden op de verloskamers. Snel pakken we alles in en brengen Romee naar opa en oma. En dan is het zover: ons avontuur gaat beginnen, op naar het ziekenhuis!

De CTG en de ballon.

Aangekomen op de verloskamers, maken ze eerst een CTG. Hier zijn al regelmatige harde buiken aanwezig. Verder onderzoek wijst uit dat ik op 1 cm ontsluiting zit. Ze kunnen ons dus gaan helpen door een ballonnetje te plaatsen. Dit alles voelt helemaal niet prettig en helaas lukt het plaatsen niet zo goed. Maar goed, na even “stoeien” is het ballonnetje geplaatst. Ik mag weer aan de CTG en meteen is duidelijk dat het al wel iets heeft veroorzaakt. Mijn baarmoeder is wat onrustiger dan daarvoor. Na de CTG mogen we gaan slapen. Het is afwachten tot de ballon er vanzelf uitvalt.

Die nacht na het 3e toiletbezoekje, verlies ik het ballonnetje. Ik doe nog net geen vreugdedansje, maar dit is een goed teken.

De volgende ochtend.

s’Ochtends worden we al vroeg naar de kamer gebracht waar de tweeling ook echt geboren gaat worden. We krijgen een lekker ontbijtje en verder is het afwachten tot het 1e onderzoek. We zijn beide erg relaxed en kijken ernaar uit om onze kindjes te ontmoeten. Tijdens de 1e controle zit ik op 2 a 3 cm ontsluiting, de verloskundige wil overleggen of we mijn vliezen al kunnen breken. Het duurt even voor we weer iemand terug zien op de kamer. Maar dan is daar de gynaecoloog. Ze onderzoekt en besluit om mijn vliezen te breken! Na het breken van de vliezen legt ze alles uit over de naderende bevalling, ook informeert ze ons over de verschillende scenario’s. Zo legt ze uit dat er een OK team klaar staat voor als er echt spoed bij komt kijken en dat het erg druk gaat zijn op de verloskamer met verpleegkundigen, kinderartsen gynaecologen etc…

De middag: ruggenprik, spuugbakjes

Halverwege de middag zit ik op 5 cm ontsluiting en mijn weeën zijn te heftig om nog op te vangen. Rug, been en buikweeën zijn geen pretje. Met het idee dat ik 2 kindjes moet uitpersen, kies ik ervoor om een ruggenprik te nemen, zodat ik misschien enigszins energie en kracht kan besparen. Na de ruggenprik gaat het in een razendsnel tempo. Ik merk dat ik slaperig word, dus ik doezel nog eventjes weg. Voor mijn gevoel heb ik uren liggen slapen. Maar niets is minder waar, een half uurtje hooguit. Ik word wakker van de weeën die ik weer ga voelen. Na controle blijkt dat ik op 7 a 8 cm ontsluiting zit. Ik moet op het alarm drukken als ik drang krijg om te persen. Nog geen 10 min later is het zo ver, ik kan ze niet meer tegenhouden. Al snel is de gynaecoloog (in opleiding) weer op de kamer: ze voelt, volledige ontsluiting! Ik mag gaan persen om baby 1 iets te laten dalen, ik doe dit een aantal keer en voel me niet goed worden. De welbekende spuugbakjes worden tevoorschijn getoverd en deze keer bespaar ik de gynaecoloog.

Baby 1: Siem met 3 keer de navelstreng om zijn nekje

Mijn misselijkheid heeft er wel voor gezorgd dat baby 1 verder is ingedaald. Ik mag gaan persen om baby 1 geboren te laten worden. Na 1 keer persen komt zijn hoofdje al tevoorschijn en na 4 keer persen in totaal wordt daar onze zoon Siem geboren, Zijn navelstreng zat maar liefst 3 x om zijn nekje heen. Maar deze werd heel rustig eraf gehaald. Siem laat gelukkig meteen van zich horen en lijkt het goed te doen. Er wordt een heel team opgepiept om Siem te gaan onderzoeken. Nadat zijn navelstreng is doorgeknipt, wordt hij al bij me weggehaald.

Lang genieten is er nu niet bij…

Helemaal niet als blijkt dat baby 2 het erg zwaar heeft en haar hartslag wegzakt. Er wordt al over de OK gesproken. Na een paar minuutjes heeft baby 2 zich herpakt en gaan we het nog even op de verloskamers proberen. Mijn weeënopwekkers gaan omhoog, maar helaas is er weinig activiteit en lijkt baby 2 niet van plan te zijn om in te dalen. Ook haar hartslag is het er niet mee eens. Na een tijdje proberen, gaan we alsnog met spoed naar de OK. Er staat een heel team klaar en er wordt uitgelegd dat ze haar gaan proberen te draaien en dat ze haar dan bij de voetjes kunnen pakken. Als dit niet zou lukken, dan wordt het een keizersnede onder algehele narcose. Een angstig gevoel overheerst op dat moment… Tranen rollen over mijn wangen. Siem had ik maar een minuutje op mijn borst gehad en zou ik dan mijn dochter haar geboorte misschien niet eens meemaken? Gelukkig heeft het spoedritje naar de OK goed gedaan en is de kleine eigenwijs iets gedaald. Ik moet, zodra mijn vliezen gebroken worden, meteen gaan persen. Na 3 x persen werd op de OK onze dochter Vive geboren met behulp van een Kiwi (vacuümcup). Opluchting en geluk is wat ik voel, ze is er! En ik heb het gewoon mee kunnen maken!!

En dan? Dan zijn we eindelijk compleet.

Vive wordt ook al snel weer meegepakt voor controles en wordt daarna nog even in warme doeken door mijn man naar mij toe gebracht. Ik kan alleen maar denken hoe klein ze is. En hoe wijs ze al uit haar oogjes kijkt. Ondertussen zijn ze mij weer aan het opknappen en Vive wordt in een couveuse gelegd, zodat zij naar de verloskamers kan waar haar grote broer op haar ligt te wachten. Ik volg snel daarna… En dan, dan zijn we eindelijk compleet. Voor het eerst kan ik in alle rust mijn kindjes bewonderen! En nadat ze aangekleed zijn, worden ze beiden op mijn borst gelegd. Tranen rollen over onze wangen, alles is goed gekomen. Ze hebben ondanks hun termijn en de toch wel heftige bevalling een goede start! Siem woog mooi 2.980 gram en werd om 17:35 geboren en Vive werd met haar 2.360 gram om 18:07 op de operatietafel geboren. Iets wat dit OK team niet vaak ziet, ze waren allemaal in de gloria dat ze een natuurlijke bevalling van een tweeling hebben mogen bijwonen.… Het genieten, voeden, verschonen en de slapeloze nachten kunnen gaan beginnen!

Lees je ook mijn andere artikelen: