De bevalling van Daphne: marathon zonder finish!

39 weken en 5 dagen was ik zwanger. Ik had het helemaal gehad en voelde me net een schildpad die op zijn schild lag en niet omhoog kon komen. Ohja, en mijn geduld was ook op. Mede doordat ik al vanaf week 32 de valse hoop had dat kleintje eerder dan de uitgerekende datum geboren zou worden. Dat allemaal door het feit dat hij vanaf week 32 al ingedaald was. Niets was minder waar.

Toen was het maandagavond.

Ik besefte ineens dat ik kleintje de hele dag al niet veel gevoeld had. Het was dan ook een vrij drukke dag. Maar toch, wat maak je me nou kleintje? Ik heb op aandringen van mijn vriend toch maar de verloskundige gebeld. We mochten meteen naar het ziekenhuis voor een CTG. Eenmaal verwikkeld in een web van kabels en draden bleek alles al snel oke te zijn met hem. Mijn bloeddruk was wel te hoog maar ik had de volgende dag toch een controle die we even af moesten wachten. We gingen dus weer met een gerust gevoel naar huis. Om 01:00 uur lagen we eindelijk in bed en werden we ineens anoniem gebeld door het ziekenhuis. Ze waren namelijk vergeten mijn urine te checken. Ze gaven dus al aan dat als ik mezelf niet goed zou voelen, we direct terug moesten komen naar het ziekenhuis.

So far het geruste gevoel…

Dinsdagochtend dus gewoon op controle bij de verloskundige. Ze controleerde mijn bloeddruk en die bleek opnieuw te hoog. Deze keer werd mijn urine wel goed gecontroleerd en de verloskundige vertelde even tussen neus en lippen door dat ik weer terug moest naar het ziekenhuis. Er zaten namelijk eiwitten in mijn urine.

Zwangerschapsvergiftiging

Ik belde Erik meteen op; “Schat blijf maar lekker op je werk, ik ga wel even alleen”. Hij moest tenslotte anderhalf uur reizen. Gelukkig was hij eigenwijs en kwam hij direct naar huis. We waren nog geen half uur in het ziekenhuis of we kregen te horen dat ik een zwangerschapsvergiftiging had en niet meer naar huis zou gaan zonder kind (oké, slik)…. Ik had niks gemerkt, in tegenstelling tot Erik, hij had dit wel verwacht. Dat maakte het allemaal niet minder spannend. Je hebt hier tenslotte toch 9 maanden naartoe geleefd.

Toen installeerden de artsen ons in de bevallingskamer met de gedachte dat wij morgen (woensdag) papa en mama zouden zijn. Super fijn want kleintje werd net zo goed in de gaten gehouden als een kunstwerk in het van Gogh Museum. Erik ook blij, we waren namelijk net op tijd voor het avondeten. Mannen..

Om 20:00 uur werd er een ballonnetje geplaatst. Woensdagochtend kwam de gynaecoloog “wat gegevens doornemen en controleren of er ontsluiting was”. Voordat ik het wist had ze het ballonnetje eruit gehaald en mijn vliezen gebroken. Flink schakelen voor ons aangezien het allemaal gebeurde in een tijdsbestek van 2 minuten.

Slak in stroop

Onze kleine vriend had in het vruchtwater gepoept (ook dat nog) en ik kreeg direct weeënopwekkers. Na een paar uur begon de pret. Om half 12 in de ochtend kreeg ik weeën. En hoe. Het was net alsof je op de loopband begint te lopen op niveau 25. Geen moment rust. Door het ballonnetje had ik al 3 cm ontsluiting dus wij dachten; oh niets aan de hand, gaat super snel dit. Zo snel als een slak in stroop bleek achteraf. Om half 2 had ik nog steeds 3 cm ontsluiting, om half 4 had ik 4 cm, en om half 7 had ik (tromgeroffel….) 5 hele centimeters ontsluiting. Dit ging gepaard met een weeënstorm met 2 minuten weeën en een halve minuut rust. Moedeloos werd ik ervan. Het ging nog langzamer dan kilo’s verbranden terwijl je iedere dag MacDonalds eet.

Ik kan je 1 ding vertellen, als je in 7 uur maar 2 cm ontsluiting erbij hebt gekregen terwijl je kapot gaat van de pijn, dan is het licht aan het einde van de tunnel ineens mijlenver.

Maar ja, ik kon moeilijk stoppen natuurlijk. En Erik? Die zag je van uren lang geduldig wachten ook vragend kijken naar de artsen wat de volgende stap zou zijn.

Marathon zonder finish

Om half 4 kreeg ik een spuit in mijn been tegen de pijn. Dit zou de scherpe randjes er vanaf halen. Dat zou zo’n 3 a 4 uur moeten werken. Een half uurtje was ik helemaal van de wereld. Na het half uur gingen we weer verder waar we gebleven waren. Die marathon waar ze de finish zijn vergeten neer te zetten.

Om half 7 drong het ziekenhuispersoneel aan op een ruggenprik. Iets waar menig vrouw tegenop ziet, waaronder ik. Je wilt het namelijk “zelf doen”.

Ik werd weer teruggebracht, vol praatjes en gezelligheid. “Ik ben er weer” luidde door de gang. Pure gezelligheid, ik was een heel ander mens zonder pijn. 2 uur later; 10 cm. Door de ruggenprik voelde ik geen persweeën. En om mezelf te motiveren dat ik het toch echt ergens voor deed, vroeg ik een spiegel zodat ik zag wat ik aan het doen was. Echt? Ja echt. Leuk detail: we waren er inmiddels zo lang dat we verloskundigen hadden die eerder al afscheid van ons hadden genomen en veel plezier hebben gewenst met de kleine baas. We hadden tenslotte dienstwisseling na dienstwisseling meegemaakt.

2 uur persen

Toen ging ik persen. Ons kleintje bleef lekker stug zitten. Na bijna 2 uur persen besloten ze de gynaecoloog erbij te roepen en kleintje te halen met de vacuümpomp. Ook weer iets dat ik niet wilde natuurlijk.

Onze kleine man is geboren op 24 mei om 02:08 met een hersenschudding, maar hij deed het fantastisch. Erik heeft samen met de gynaecoloog kleintje eruit gehaald en op mijn borst gelegd. Een heel gek moment, de allereerste keer je kind vasthouden die je al 9 maanden in je buik hebt zitten. In het begin was ik behoorlijk van slag, het moest allemaal echt landen. Maar daar was hij dan. Kleintje was kleintje niet meer maar: MEES LAUWEN.

Na 1 uur op mijn borst te hebben gelegen, haalde ik het dekentje van me af en daar stond ons een grote verrassing te wachten. Mees had mij helemaal onder gepoept. Bedankt hè vriendje en bij deze; Welkom op de wereld!!