De ALTE van Julia

Ze begint wat in haar oogjes te wrijven, wat door haar beentjes te zakken en een kleine tegenslag is ineens een hele klim. Zo is Julia als ze moe wordt. Toch blijven spelen, want ja, dat is nou eenmaal heel leuk. We nemen haar dan mee naar haar kamertje, lekker donker, lekker rustig. Haar naar bed brengen is nooit een probleem. Ze gaat altijd lief liggen, pakt haar speentje (als ze echt moe is) en krijgt haar knuffeltjes. Deze legt ze vaak in haar gezichtje. Ik doe de deur achter mij dicht en zo’n 2 uur later is ze weer helemaal vol energie en vrolijk.

Helaas ging het vrijdag anders…

De bewuste vrijdag was aanvankelijk niet anders dan anders. Julia was lief en vrolijk, had goed gegeten en gedronken en werd langzaam moe. Ik had haar luier verschoond en heb haar in bed gelegd. De speen had ze binnen no-time gevonden. Ik wilde haar haar knuffels aangeven en ze reikte haar armpjes
omhoog. Nog voordat ze haar knuffels beet had, vielen haar armpjes slap naast haar neer. Ze had haar oogjes nog open. Verder gebeurde er helemaal niets. Ik wist meteen; ‘Dit zit niet goed’.

Ik heb haar direct uit haar bedje gehaald, helemaal slap, niet meer ademend.

Ik kan wel zeggen dat het voelde of er helemaal geen leven meer in haar lijfje zat. Op de automatische piloot heb ik haar met haar buikje op mijn onderarm gelegd en ben ik flink gaan kloppen tussen haar schouderbladen. Ondertussen bedacht ik me wat ik zou moeten doen, als dit geen baad zou hebben. Het
aankleedkussen. Daar zou ik haar neerleggen en misschien wel moeten gaan reanimeren. Gelukkig heeft net niet zo ver hoeven te komen! Na een seconde of 20 voelde ik weer iets van spierspanning. Ik heb haar omgedraaid en tegen me aangehouden. Zo kon ik voelen of ze weer ademhaalde. Even later kwam ook dat weer op gang. Ondertussen hield ik haar stevig tegen me aan en wreef ik hard over haar ruggetje om haar te blijven stimuleren.

Ik fluisterde dat het goed was dat ze weer bij me terug was en bleef dat herhalen. Ik weet niet of ik dit voor haar deed of voor mezelf. Mijn telefoon lag beneden, dus met een beduusde Julia ben ik naar beneden gegaan, waar ik 112 heb gebeld. De dame aan de lijn zei meteen dat ik goed had gehandeld en dat er een ambulance naar ons onderweg was.

Julia had nog niet gehuild of een ander geluid gemaakt.

Ze hing tegen me aan, met haar handjes hield ze mijn jurk stevig vast. Ondertussen vocht ik tegen de prikkende tranen. Zielsgelukkig dat ik ons poppetje nog had. Samen hebben we naar buiten staan kijken tot de ambulance er was. Ik heb de ambulancebroeders het verhaal verteld. Waarna ze hetzelfde vermoeden hadden als wat ik had: mogelijk een ALTE. Meteen werden de controles gedaan. Haar saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) was goed, haar hartslagje ging wat snel en haar ademhalingsfrequentie was ook iets hoger dan normaal. Maar dat kon goed van de schrik zijn.

ALTE staat voor ‘Apparent Life Threatening Event’. Het is een plotseling en onverwacht optredende, ogenschijnlijk levensbedreigende situatie bij een van tevoren gezonde baby. Toen ik in het ziekenhuis werkte, werden er weleens kindjes mee opgenomen. Dus de verhalen had ik al vaker gehoord. Ik heb me er toen in verdiept, vandaar dat ik nu wist dat het levensbedreigend was. En dat ik snel en adequaat moest handelen. Sterke stimulatie (als prikkelen, op de rug kloppen of wrijven) en eventuele mond-op-mondbeademing is op zo’n moment gewoon heel belangrijk.

De ambulancebroeders namen ons mee naar een kinderziekenhuis, waar we heel lief werden ontvangen. Julia had in de ambulance haar ogen uitgekeken, maar nog steeds niet echt geluid gemaakt. Op de SEH kreeg ze weer wat kleur en maakte ze weer wat voorzichtige kreetjes. Na het verplegend personeel mijn verhaal te hebben verteld, werd Julia aan allerlei snoertjes gelegd. Ze wilden haar hartje even monitoren. Dit deden ze om uit te sluiten dat er geen dingen over het hoofd werden gezien.

In de ambulance had ik Julia’s papa gebeld.

Hij is meteen naar ons toe gekomen. Ik denk dat hij nog wel meer geschrokken was dan ik. Hij moest het doen met mijn verhaal en kon Julia niet zien. Eenmaal in het ziekenhuis werd hij ook weer wat rustiger. Samen hebben we haar heel veel geknuffeld. Het hele weekend lang. Want Julia moest voor 48 uur worden opgenomen. Dit doen ze om een medische onderliggende oorzaak uit te sluiten.

Voor 24 uur ging ze aan de monitor.

Mocht er namelijk wel een oorzaak aan ten grondslag liggen, dan is de kans heel groot dat het zich binnen 24 uur nog een keer voordoet. 24 uur lang aan draadjes en snoertjes, feest! NOT. Vooral niet bij een bewegelijk kind als Julia… Maar het gaf ons als ouders wel heel veel rust. Mocht er iets gebeuren, dan zouden we het meteen zien. Ook kwam de kinderneuroloog nog even bij ons langs, om het verhaal te horen. Aan de hand daarvan maakt ze een inschatting of het nodig is om een hersenfilmpje te maken. Op deze manier kun je kijken of er mogelijk spraken is van epilepsie. Maar omdat ik geen trekkingen of overstrekking bij Julia had gezien, leek haar dit hoogst onwaarschijnlijk.

Na 24 uur deed Julia het heel goed.

De monitor liet geen gekke dingen zien, dus werd ze verlost van alle snoeren. We moesten we nog een keer 24 uur blijven. Dit doen ze mede om ouders weer het vertrouwen te geven, dat het kindje het ook goed doet, zonder al die controle.

Zondagochtend mochten we het ziekenhuis weer verlaten. Julia nog wel onder indruk van alle toeters en bellen, een ander bed en een omgegooid ritme. Maar wij hadden onze dochter, thuis. Gezond en wel! Ik was heel erg blij, dat ik een klein beetje wist wat ik moest doen. Dat ik niet in paniek ben geraakt, maar dat ik meteen kon handelen. Dat ik haar bij me terug had. Ook omdat mijn telefoon niet in mijn zak zat en ik dus niet meteen kon bellen. Ik was op mezelf aangewezen en mijn kunde en kennis.

Zorg dus dat je weet wat je moet doen!

Daarom een oproep van mij, aan alle ouders (to be): Zorg dat je een baby- en kinderEHBO hebt gedaan/gaat doen! Het is zo belangrijk dat je (ook al is het maar een beetje,) weet wat je moet doen in een noodsituatie. Omdat hun leven je lief is!