Ik had het heus wel bedacht hoor, van tevoren. Ik zou een week voor de twintig weken echo een afspraak maken voor een pret-echo. Dan kon Kate mee om te kijken of ze een broertje of een zusje zou krijgen en dan konden wij op een later moment rustig het officiële gedeelte doen. Maar zoals eerder beschreven ben ik nogal een chaoot deze zwangerschap en zo was het ineens half april en staan we vol goede moed met zijn drieën bij de echo-praktijk op de stoep.
De vrouw vraagt vriendelijk of Kate op de stoel wil blijven zitten en zo stil mogelijk kan blijven. We hebben koekjes, boekjes en de iPad mee en voor alsnog zit ze in spanning naast haar papa te wachten, klaar voor de grote bekendmaking.
Een voor één worden de te onderzoeken gebieden afgevinkt.
Alles ‘ziet er goed uit’ of ‘is keurig binnen de grens’. Het groeit goed en het is wederom een behoorlijke wiebel baby. Dan wordt er ingezoomd op de twee beentjes met daartussen onmiskenbaar een piemel. Een piemel! Een piemel? Het moet even landen en de papa van Kate en ik kijken elkaar nerveus maar lachend aan. Ik vertel Kate dat ze grote zus wordt van een broertje. ‘Met een echte piemel?’ ‘Ja. Met een echte’.
Geen engelengeduld
De echoscopiste geeft aan verder te willen, we zijn nog niet klaar en het is erg belangrijk wat er nog komt. Ze vraagt gefrustreerd of Kate niets meer wil zeggen want ze kan zich door haar aanwezigheid toch moeilijk concentreren. En ik baal, want ze doet het juist zo goed. In plaats van de echoscopiste, ben ik nu totaal afgeleid en ik probeer oogcontact te maken met Kate en haar een vette knipoog te geven. Dit peutertje is namelijk helemaal niet zo meegaand op het moment, maar ze laat zich hier van haar beste kant zien. Ze luistert, ze is geduldig en weet zelfs het enthousiasme voor haar kleine broertje al fluisterend over te brengen aan haar vader.
Computer crash
Ik hoor de vrouw nog wat vertellen over ’toevoer van bloed’ en ‘keurig binnen de marge’. Ze concludeert dat alles goed is, en hoewel ik daar natuurlijk blij en opgelucht over ben, ben ik met mijn hoofd al buiten. Klaar om een ijsje te gaan halen met mijn stoere peuter. Ze rond het onderzoek af, wil onze foto’s op de USB zetten, en net voordat ze klaar is crashed de computer. Ja hoor, zal je net zien. Geen foto’s van de kleine man. Met een knoop in mijn maag lopen we de deur uit, dit moment had ik me toch iets anders voorgesteld.
Maar…
Twee weken later, notabene op Koningsdag, vind ik ineens een envelop op de mat. Zonder adres, zonder zegel. Ik maak hem open en zie dat het de USB is met de foto’s van ons kindje, door de echoscopiste persoonlijk door de bus gegooid. Hoe attent. Hoewel ik haar niet bepaald kan prijzen voor haar engelengeduld, laat dit toch wel een bijzondere betrokkenheid zien. Ik voel me beter, kan de frustratie van de echopraktijk van mij af laten glijden en trots kruip ik achter de computer.
Hallo kleine man. Wat ben je welkom.
Lees ook mijn andere artikelen:
