Er zijn van die dingen waarvan je altijd hebt gezegd dat je dat natuurlijk NOOIT gaat doen wanneer je zelf moeder wordt. Nou, ik kan je inmiddels vertellen, reken maar dat jij ook een paar van die dingen gaat doen. Ikzelf zou bij voorbeeld nooit “omdat ik het zeg” gebruiken. Dat vond ik zelf vroeger (en nu nog steeds trouwens) zó irritant. Dat is toch geen goed argument? Jammer, mislukt! En nu….. gebruik ik het dus wel, met name wanneer ik de ellenlange discussies in de ochtendspits beu ben.
De ochtendspits
Ochtendspits ook zoiets, dat vond ik zo’n overdreven en suf woord ,dat vaak gebruikt werd door mijn zus, die al eerder kinderen had. Hoe moeilijk kon het zijn en hoe lang duurt het nou eenmaal? Zo erg kan dat toch niet zijn? Nu ik zelf een paar kleuters heb rondlopen, begrijp ik volledig wat die zogenaamde spits inhoudt. Ik schrik wakker van de wekker, want om de een of andere reden ben ik dán altijd net wel in slaap gevallen. Van rustig wakker worden is geen sprake, alles is strak getimed om maar zo lang mogelijk te kunnen slapen (fout nummer 1, het is echt een stuk relaxter voor iedereen om iets meer tijd te hebben). Een “niet uitgeslapen” ik met een paar hyperactieve kinderen die van alles willen doen, behalve wat ze moeten doen.
Hoog opgetrokken sokken en broek onder de oksels.
Kinderen wassen en aankleden, bij ons niet easy peasy. Allereerst zijn ze plots druk bezig met allerlei andere activiteiten en ik moet “héél even wachten”. Na 5 keer roepen en eindeloos tot 3 ge-tel, komen ze dan toch. Dan begint het feest. Ze trappen niet meer in de trucjes van het klaarleggen van de kleding de avond van te voren (dat is dan ’s ochtends toch ineens niet meer leuk) of het laten kiezen tussen 2 mogelijkheden.
Ik kan dan inderdaad op mijn strepen gaan staan en iedere ochtend weer met ruzie starten of ik accepteer gewoon dat ze soms de vreemdste combinaties aan hebben. Met de sokken hoog op getrokken onder een korte broek en het liefst een T shirt strak in de broek, en die ook weer hoog opgetrokken tot onder de oksels. Zie je het voor je? Kleine mister Beans.
Nouja, ze dingen zelf laten ondervinden en laten kiezen is vast ook goed voor de ontwikkeling in 1 of andere opvoedstijl. Denk je ook niet? Wanneer ik nu aangeef dat ze voor paal lopen (dat is dan vast weer niet helemaal pedagogisch verantwoord, maar soms is het echt te erg), wordt er heel soms iets veranderd of worden de sokken snel naar beneden geduwd.
Blèh, vieze boterhammen.
En dan begint nog een leuk onderdeel, het ontbijt. De boterhammen, (ja, ze eten brood). Want die worst of kaas (het maakt eigenlijk niet uit wat het is, het is per definitie vies) is eeeeeeecht niet lekker. “Jammer mam, maar dat eet ik dus niet”. Wat ze dan wel willen? Pindakaas, jam en hagelslag. Het liefst allemaal tegelijk op 1 boterham. Dat feest gaat (in tegenstelling tot de Mister Bean imitatie) niet door! Eet gewoon je ontbijt op, anders heb je honger op school. En je hebt nog vijf minuten. De armpjes gaan over elkaar en ik heb een paar broodweigeraars, voor een paar minuten maar. “Waar zijn je schoenen? Hoezo je eet je boterhammen niet? Je eet gewoon die boterhammen op!” “Waarom?”
“Omdat ik het zeg, en wel nu!!” En dat werkt dus wel. in plaats van uitleggen dat ze echt gezond moeten eten, omdat bla bla bla.
Bovendien hebben we die tijd ook niet. “Hup, we moeten gaan.” Schoenen aan, jas aan, tas check. Ruzie met de autostoelen. Enigszins klam kom ik dan op school aan, blij dat ik op tijd ben. Ik geef ze een hele dikke knuffel, geniet van de kleffe kusjes en….. Toedeledokie, blij dat ze weer met een gevulde buik, gewassen en gestreken een dagje op school zitten.
