D-day: over inleiden en de geboorte van Boaz

Dinsdag 9 april stap ik binnen in het ziekenhuis. D-Day!!!! Ze zouden mij gaan inleiden. Wat een spanning! Maar vooral ook nieuwsgierigheid naar ons ventje en hoe ons leven straks zal zijn met zijn drieën.

Ctg… check

Infuus… check

Vliezen breken… check

Wachten.. check

Wachten of het misschien toch vanzelf op gang komt. Iets wat we hoopten, omdat ik al 3 cm ontsluiting had. Maar nee…. Helaas gebeurde er niets vanzelf. Dus hup, aan het infuus. Ik lag aan alle toeters en bellen en bedacht me dat ik toch nog even naar de wc moest. Alles weer los gekoppeld en ik kon naar de wc. Eenmaal daar begonnen de weeën. Ik hoorde een stemmetje in mijn hoofd van m’n moeder: “Maaike, je weet wel wanneer het echte weeën zijn.” En ja hoor, bingo, dat weet je inderdaad heel goed! Dat was om 9.00 uur.

Ik weer terug op bed en daar kreeg ik een soort van weeënstorm. Mijn weeën duurde z’n 1,5 minuut en ik had maar 1.. EEN!!! Minuut om bij te komen tussendoor.. Wat vond ik dat intens en heftig. Al was mijn man wel blij met die minuut rust voor z’n hand 😉

De pijn was echt heel erg pittig maar toch kon ik er wel goed mee omgaan. Ik had een soort van rust over mij heen. Dat is mij later in ieder geval verteld. Ik lag daar nou niet bepaald enorm rustig te zijn voor mijn gevoel.

Ondertussen was ik 2,5 uur onderweg. De verloskundige wilde wel even kijken hoe het ervoor stond. “Mevrouw u heeft 8 cm ontsluiting.” Ik was wederom verbaasd.. Hoe dan?!?!? Het ging voor mijn gevoel zo snel allemaal. Ik had gedacht dat hij er aan het einde van de middag wel zou zijn, maar zo snel?

En toen werd het ineens druk in m’n kamertje. Alles moest klaargelegd worden. Een warm kruikje in z’n bedje, z’n eerste kleertjes. Ik mocht op m’n zij gaan liggen. Ik lag daar heel even oog in oog met m’n grote liefde. Hij werd bijna papa! Ik zag de spanning in z’n ogen en op zijn gezicht. Hij werd lijkwit. Ik werd bezorgd om hem. Ik vroeg of het wel goed met hem ging. Waarop hij antwoordde “Héél goed lief! Maak je om mij nou maar niet druk! Je doet het fantastisch.” (Zo lief!)

En boem….. Op dat moment kreeg ik persdrang. Ik mocht mee gaan persen en m’n gynaecoloog kwam er ook bij. Jeetje, dat was echt zo fijn om te doen! Eindelijk kon ik toegeven en hoefde ik niet meer als een malle te puffen! Tien minuten later en 3 keer persen werd om 11.45 uur Boaz geboren!

Wauw.. De wereld stond even stil. Wat een bijzonder mooi moment! Zijn warme glibberige lijfje op mijn buik. Ik kan nog huilen als ik aan dat moment denk. Wat een een knap mooi ventje, met een mega schattig dopneusje en donkere donshaartjes op z’n oortjes. En de mooiste lippen. Helemaal perfect en gezond. Wat een geluk!

Maar dat geluk sloeg al snel om in paniek….