Van carrièretijger naar twinmom: deel 3

Mijn 2 jongens zijn op 12 januari 2017 gehaald om 16:07 en 16:09 uur. Nadat ik even de 2 mannetjes heb mogen knuffelen, moesten ze naar de kinderafdeling. Jaimz vergat nog af en toe adem te halen en Ferrand had een lage bloedsuiker. Ik werd op zaal gelegd en mijn man werd naar huis gestuurd.

Dit werd de verschrikkelijkste nacht van mijn leven. Ik zal hier later nog een keer over bloggen, maar voor nu is het voldoende als je weet dat ik in verwarde en uitgeputte toestand in een vreemde omgeving op bed lag. Daarnaast hoorde ik baby’s huilen op de gang en kon ik de mijne niet vinden. Bij vlagen wist ik hoe het zat en stelde mezelf gerust. Maar bovenal had ik een instinctief en oeverloos verlangen om mijn kinderen bij me te hebben.

Die ochtend kwam mijn man weer naar het ziekenhuis en vertelde later dat hij op dat moment een moeder geboren heeft zien worden. Ik was hartstikke ziek, een beetje van de wereld en niet in staat om op te staan, maar ik zou niet rusten voordat ik mijn kinderen bij me had. Ik voelde mij een paniekerig vogeltje waarbij de eitjes uit het nestje waren gevallen. Het feit dat Jaimz op een ander deel van de kinderafdeling lag dan zijn broer hielp ook niet mee.

De tweede nacht na mijn bevalling mocht Ferrand bij me slapen. Jaimz lag nog aan de monitor. Ik kon wederom niet slapen. Dit keer niet door de verwardheid, maar doordat ik mijn ogen niet af kon houden van dat jongetje wat in het doorzichtige kunststof wiegje naast mij lag. Ik appte mijn man en vertelde dat Ferrand en ik elkaar wel mochten. Wat ik eigenlijk bedoelde was… ik hou van onze zoon en hij voelt als een onderdeel van mezelf. De dag daarop werd ook Jaimz toegevoegd aan ons gezelschap en hoewel ik aanvankelijk even aan zijn aanwezigheid moest wennen en hij ook terug deinsde van elke aanraking, was dat na een dag ook helemaal zoals het moest zijn.

Eenmaal thuis merkte ik dat ik instinctief aanvoelde wat de jongens nodig hadden, meestal kwam dit neer op voeding of geborgenheid. Ik was me hier niet zo van bewust totdat ze een paar weken oud waren. Ik had een etentje met vriendinnen en wilde er heel graag even tussenuit. Die avond verliep niet zoals we het hadden gedacht. De jongens waren erg onrustig en krijsten alsof hun leven ervan af hing. Mijn man had alles al geprobeerd en raakte ondertussen behoorlijk in paniek. Eenmaal thuis had ik 3 mannen in huis die overstuur waren en had ik ze alle 3 in een kwartier tijd getroost en gerust gesteld. Als dat geen powermommy skills zijn, weet ik het ook niet meer!

Dat ik beschik over instinctief moedergevoel werd me al snel duidelijk, maar daarmee had ik me nog niet direct neergelegd bij mijn nieuwe levenssituatie. Dit proces heeft maanden geduurd. Vanaf 4 maanden werd het gevoelsmatig steeds een beetje makkelijker. Van klagen over wat ik nu allemaal niet meer kan met kinderen, voelt het steeds meer alsof je er andere dingen voor terug krijgt (CLICHÉ ALERT!) Ineens heb ik zin om naar de dierentuin te gaan, omdat de jongens dat misschien wel leuk vinden. Voorheen had ik me dat niet kunnen voorstellen. Daarnaast wordt de zorg ook steeds minder heftig, de nachten worden weer langer (Hallelujaaaaa) en langzamerhand heb ik weer een beetje het oude leven kunnen oppakken. Natuurlijk is mijn leven nooit zo meer onbezorgd zoals het was. “Work hard, play harder” is nu ineens wel heel letterlijk, namelijk met ECHT speelgoed. Maar dat is ook leuk!

En ja, mijn carrière staat nu op een lager pitje dan voorheen en bij tijd en wijle heb ik daar last van. Maar ik realiseer me steeds meer waar het ECHT om draait in het leven…. Je denkt het antwoord nu te weten he? NEE! Het zijn niet alleen de kinderen. Het draait om balans!!! In mijn geval balans tussen het zijn van een carrièretijger (en alles wat mijn oude leven behelst) en het omarmen van alle nieuwe dingen die deze 2 prachtige lieve nieuwe wereldburgers met zich meebrengen.