Van carrièretijger naar twinmom: deel 2.

Als je eenmaal zwanger bent van een tweeling, en in mijn geval een eeneiige tweeling, stap je direct in het medisch circuit. Geen gezellige praatjes met je verloskundige over thuis bevallen en de inrichting van je kinderkamertje. Nee, hardcore medische termen, enge risico’s en scenario’s bespreken met je gynaecoloog. Om de week groei echo’s en vooral iedere keer de spanning of de placenta nog goed haar werk deed en of de kindjes nog groeiden naar verwachting.

In plaats van die mooie aparte kinderwagen een dubbel standaard moederschip! Dubbele hoeveelheid kinderstoelen, autostoelen, bedjes, dekens, kleding, luiers en voeding. Ik walgde van het idee dat ik spullen uit praktische overweging moest kopen. Dat had ik immers nooit gedaan. Mooi moest het zijn!

Ik werd al snel dik, kreeg last van mijn bewegingsapparaat en hoewel ik hier in het begin van mijn zwangerschap hard om lachte (Dat ga ik echt niet doen!!!), moest ik met 30 weken echt met verlof.

Als ik dit nu zo typ, moet ik om mezelf lachen en schaam ik me een beetje voor mijn egoïstische gedachten. Natuurlijk sta ik nu anders in het leven … maar daarover later. Ik beschrijf het hierboven iets minder genuanceerd dan dat mijn zwangerschap en emoties in werkelijkheid waren. Maar wanneer mijn hormonen op hol sloegen, somde ik al deze bovengenoemde punten op en bedacht ik me hoe hard iets of iemand daarboven in de hemel om mij zou lachen:

“Marijke: Die carrièrevrouw die geen kinderen wilde, op de gok voor 1 kindje zou gaan en toen zwanger werd van 2.”
“De vrouw die altijd zo haar best deed om modieus te zijn en enorme kast vol kleding heeft nu nog maar 1 legging en soepjurk aan kon.”
“De vrouw die altijd zo op haar lijn lette nu 27 kilo was aangekomen!”
“De vrouw die soms 60 uur in de week kon werken, lag nu op de bank netflix te kijken”.

Op goede dagen kon ik de hele zwangerschap en de komst van 2 kindjes veel beter relativeren en bedacht ik me dat dit waarschijnlijk niet voor niets op mijn pad was gekomen. Het zou de grootste leerschool des levens worden. Op de beste dagen kon ik zelfs al mijn onzekerheden loslaten, genieten en uitkijken naar de komst van de 2 jongetjes.

In week 35 van mijn zwangerschap werd mijn bevalling gepland. Voor iemand die leeft met een agenda is dit IDEAAL (“Doe mij maar donderdag dokter, dan ben ik dat weekend weer thuis. Wel zo gezellig!”) Uiteraard bleef de kans bestaan dat de jongens zich eerder zouden aandienen en ik was inmiddels zo ver, zo dik en zo moe dat ik daarvoor zou tekenen. Maar de boys bleven keurig zitten tot de geplande datum en wat een natuurlijke bevalling moest worden, werd een spoedkeizersnede.