Hoe een prille zwangerschap bijna mijn leven kostte aan de andere kant van de wereld….

We woonden al twee jaar als expat in Hong Kong wanneer we op vakantie naar Nieuw Zeeland gingen. Camper gehuurd, route uitgestippeld en gaan!

We hebben een heerlijke tijd, maar ik voel me soms raar en heb kleine steekjes onderin mijn buik…. Zou ik zwanger zijn? Op de één of andere manier wil ik nog geen zwangerschapstest doen omdat het hoop gevoel van ‘misschien is het wel zover’ mij energie geeft.

Ik voel me niet lekker..

Op oudjaarsdag zijn we in Rotorua, een klein plaatsje op het noordereiland. We gaan uiteten maar ik voel me niet lekker…. ‘Betaal die rekening, ik moet nu daar buiten op dat bankje gaan liggen.’ In de taxi terug naar onze camper zeg ik dat het niet goed voelt en dat we misschien naar het ziekenhuis moeten. “Weet je het zeker? Want dan ga ik dat nu regelen.” Hij had een paar wijntjes gedronken, dus kon de camper niet rijden. Na 5 minuten kwam hij terug met de camping eigenaar die ons naar het ziekenhuis wilde rijden. Ik dacht  ‘Zou dit nu wel echt nodig zijn? Nouja, nu kan ik niet meer terug dus laten we maar gaan.’

Je bent zwanger

Daar aangekomen word ik opgenomen op de eerste hulp. Er worden testen gedaan en om 5 voor 12 vertellen ze me dat ik zwanger ben. Wow, echt? Ongeloof, blijdschap, maar tegelijkertijd weet ik dat het niet goed is. Zoveel pijn kan niet normaal zijn. Ze willen mij een nachtje houden, dus ik blijf achter. Daar lig ik dan..  oudjaarsnacht. Alleen in het ziekenhuis aan de andere kant van de wereld. De volgende dag krijgen we te horen dat het een miskraam is, krijg ik pijnstillers mee, en kunnen we gaan.

Een miskraam

We zetten onze reis voort met het ongeloof dat ik zwanger was/ ben, best verwarrend. De laatste dagen houd ik het bijna niet van de pijn…. Zou dit normaal zijn voor een miskraam? Op Google word ik helaas niet veel wijzer.

Thuis gekomen in Hong Kong realiseer ik me dat ik toch langs de dokter moet. Ik maak een afspraak voor twee dagen later, maar word ‘s nachts met veel te veel pijn wakker.

Ik kan om 12 uur in de middag bij de dokter terecht. Ik blijf in bed en voel me slecht, dizzy en kan bijna niet lopen. Mijn man is aan het werk dus ik contact een vriendin. Wellicht kan zij mee naar de dokter, want het lukt niet alleen. Ze zit in een meeting en reageert op dat moment niet. Oké,  dan ga ik alleen, het is niet anders.

Pijn

Ik ontmoet mijn man bij de dokter, ik zie lijkbleek en hij schrikt. Weer onderzoeken, maar ze weten niet wat er aan de hand is, mijn bloeddruk is ok. Ik heb pijn bij mijn sleutelbeen dus ze zijn bang dat ik misschien een bloedprop in mijn longen heb. Om 5 uur krijg ik een scan. Ik zeg tegen mijn man dat ik wel alleen ga want hij kan toch niks doen. Ik krijg vloeistof ingespoten en ze kijken of mijn longen in orde zijn. Ik krijg de foto’s mee en kan weer gaan.

Weer terug naar het ziekenhuis

Als ik in de taxi stap, word ik gebeld ‘Je moet direct terug komen, we willen nog een scan doen.’ Ok, dit vind ik raar, ik app mijn man en vriendin. Mijn man reageert niet en mijn vriendin vertrouwt het niet en komt meteen naar me toe.

Ik krijg een tweede scan van mijn buik, wederom krijg ik de foto’s mee en kan gaan. We lachen nog ‘Gelukkig kijkt hij niet alsof je bijna dood gaat’.

In de taxi belt de dokter, ‘We hebben vloeistof in je buik gezien. We weten niet waar het vandaan komt, dus je moet nu meteen naar het ziekenhuis voor observatie. Ga liever direct en niet via huis!’

En weer opnieuw

Daar aangekomen gaat het allemaal heel snel. De OK is al geboekt en ik krijg een kijkoperaratie om te zien waar het bloed vandaan komt. De dokter komt binnen en vraagt of hij even aan mijn buik mag voelen, hij drukt en ik verschiet. Mijn vriendin ziet de dokter naar de klok kijken.‘We gaan over tien minuten opereren, we kunnen niet op je man wachten’. Gelukkig komt hij net op tijd binnen. Hij en mijn vriendin zien mij trillen, ‘Je rilt helemaal, je hoeft niet nerveus te zijn’. Ik denk, ‘ik ben niet nerveus maar ik heb het heel koud’.

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap

De operatie duurt veel langer dan gepland en na 1,5 uur kom ik bij.  ‘Meisje, je hebt 3 liter bloed verloren door een interne bloeding in je buik. Hoe heb jij nog rond kunnen lopen?’ zegt de dokter. ‘Hoe heb jij in het vliegtuig gezeten van Nieuw Zeeland naar Hong Kong, levensgevaarlijk!’ Het was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het vruchtje was gaan groeien in de eileider en geknapt. Ze hebben helaas deze eileider moet verwijderen om de bloeding te stoppen.

Gelukkig hebben ze professioneel gehandeld in Hong Kong en waren ze er op tijd bij om uiteindelijk mijn leven te redden. Ik heb de situatie redelijk nuchter meegemaakt omdat ik geen moment door heb gehad dat ik in levensgevaar was. De doktoren in Hong Kong hebben, met mijn toestemming, contact gehad met het ziekenhuis in Nieuw Zeeland om hen op de hoogte te stellen van de situatie. Ter voorkoming van meerdere verkeerde diagnoses in de toekomst.

De maanden daarna heb ik moeite gehad met het vertrouwen in mijn lichaam. Ineens realiseer je dat ook ‘slechte’ dingen je kunnen overkomen en kreeg ik een grote angst dat ik misschien nooit zwanger kon worden, zeker nu ik nog maar één eileider had.

Na vallen en opstaan werd ik binnen een jaar opnieuw zwanger. Nu ben ik een gelukkige mama van dochter Tess. Nog altijd heeft deze ervaring een stempel achter gelaten, maar ik probeer er maar het positieve uit te halen.

Bekijk hier wat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is.