Nadat onze tweeling eindelijk de leeftijd had bereikt dat we konden zeggen dat we het hadden overleefd, besloten we er toch nog voor te gaan. Een zevende kind. Mijn cadeautje Jet. Haar bevalling was dat helaas niet…
De zwangerschap van Jet
Ik ben zo’n moeder die werkt in de tuin met kaplaarzen. En dan niet van die modieuze met stippen maar gewoon groen…Ik hou niet zo van die poespas. Ik hou van functioneel en degelijk. En dat is dus ook de manier hoe ik graag beval. Naar mijn idee heeft een vrouw drie keuzes.
Keuze 1: Je laat de natuur zijn gang gaan en bevalt zonder verloskundige in een beekje ergens achteraf (laatst nog een hit op YouTube…..)
Keuze 2: Je kiest voor een verloskundige die je begeleid bij de thuis bevalling en eventueel bij complicaties naar het ziekenhuis brengt.
Keuze 3: Je bevalt in het ziekenhuis. Ik vind dat hele, de natuur zijn gang laten gaan, net zoiets als heel lang sparen voor, zoeken en verlangen naar een bijzondere en kostbare breekbare vaas. Om hem dan vervolgens op de bagagedrager van je fiets mee naar huis te nemen. En de natuur haar gang laten gaan betekent ook dat je die hogere babysterfte accepteert, want dat is ook de natuur. Dus toen ik zwanger bleek van ons zevende kind, koos ik ook weer voor een bevalling thuis met verloskundige.
Complicaties tijdens deze zwangerschap
Bij mijn eerste zwangerschap stond alles in het teken van de buik. Dat is bij een zevende zwangerschap wel anders. Ik verslond bij de eerste zwangerschap elk boek. Stopte vooral alles wat gezond was in mijn mond, ging samen met manlief naar elk consult en haalde op ieder ongepast moment mijn echo tevoorschijn om wildvreemde mijn alsmaar groeiende garnaal te laten zien. Ik wil niet zeggen dat het allemaal vanzelfsprekend was, maar een boek heb ik überhaupt al in geen jaren gelezen, laat staan een zwangerschapsboek. Mijn voeding bestond vooral uit korstjes van de andere 6 kinderen of andere overgebleven restanten en de verloskundige heeft mijn man pas tijdens de bevalling ontmoet.
Bij het eerste consult van de verloskundige bleek het allemaal niet zo vanzelfsprekend. Ik was zwanger van een zevende kind en dan krijg je dus een heuse titel. Grande mult. Klink prachtig maar dat is het dus niet. Allerlei extra complicaties lagen op de loer. Ze zouden mij extra in de gaten houden. Een hele geruststelling. De zwangerschap verliep prima.
Rond de 4 maand begon het mijn vriendinnen op te vallen dat ik wat langzamer naar school fietste. Ik fietste in zo’n bakfiets met twee kinderen op dusdanig tempo dat ik een wielerploeg zou kunnen bijhouden. Ik merkte dat ik bepaalde heuveltjes moest afstappen omdat ik gewoonweg niet meer omhoog kwam. De verloskundige stuurde mij voor de zekerheid door naar de huisarts. Die vertelde dat het bloed in een been langzamer terug stroomt naar het hart. Onder invloed van al die zwangerschapshormonen sloten de kleppen in mijn beenaders niet goed meer en het bloed kan dan niet terug stromen. Het bloed hoopt zich op in de vaten. Maar met een stel charmante steunkousen zou ik de tijd wel uit kunnen zitten. Die dingen knelde de hele boel af en onmogelijk om zelf aan te trekken met een dikke buik. Maar als ik flink doorliep merkte ik er niks van. Na verloop van tijd besloot niet alleen de afvoer maar ook de toevoer van bloed in staking te gaan. Lopen was ineens een opgave. Ik kon de trap niet meer op en slapen was verleden tijd vanwege krampaanvallen in alle twee mijn benen. Heel handig met 6 rondlopende kinderen waaronder een drie-jarige tweeling en 6 wassen per dag!
Aangezien ik voor deze zwangerschap een tweeling had gebaard, had deze dame niet een pop-up tentje maar een twee persoons bungalowtent. Dat zorgde ervoor dat mevrouw tot aan week 38 rond draaide in de buik. Nou is dat tot week 37 niet heel boeiend, maar toen ze met 38 weken nog steeds ronddraaide en uiteindelijk in dwarsligging ging liggen,was mijn thuisbevalling definitief van de baan. Ik mocht in het ziekenhuis bevallen. Ik kon inmiddels niet meer uit mijn ogen kijken vanwege het slaapgebrek, dus ik vond het allemaal prima.
De zwangerschap van Jet
De bevalling kon pas beginnen als onze dwarsligger in de juiste positie (dus met het hoofd naar beneden) lag. Er werd besloten tot het uitwendig draaien. Het komt er op neer dat je kindje zachtjes, maar toch wel dwingend (en uiteindelijk hardhandig) in de juiste positie wordt gedrukt. Onze dame stribbelde lichtjes tegen maar na wat vermanende woorden, liet ze zich uiteindelijk toch overhalen om gewoon zoals elk kind met het hoofd naar beneden te gaan liggen. De stop kon eruit!
Breken van de vliezen
Meestal eindigt je vruchtwater in je eigen schoenen. Dat van mij belandde in de schoenen van de gynaecoloog. Ik kan mij nog goed herinneren hoe de wenkbrauwen van de gynaecoloog omhoog gingen toen mijn man zijn stoel drie meter opzij schoof tijdens het breken van de vliezen. Haar blik sprak boekdelen. Meestal sluit het hoofd van de baby de uitgang al bijna helemaal af, zodat je nog weinig vruchtwater verliest. En bovendien, als je staat, zakt het kind naar beneden, waardoor de “uitgang” toch aardig geblokkeerd is. Zeker als het kind is ingedaald. Je zult dan niet echt een plas op de grond veroorzaken als het zover is, hooguit een natte broek….Bij alle voorgaande bevallingen waren de hoofdjes al helemaal ingedaald en ving ik mijn weeën staand op. Aangezien Jet niet was ingedaald en ik vastgebonden lag op bed tijdens mijn bevalling, ontwikkelde zich een ideale situatie om een straal van zeker drie meter richting de muur te veroorzaken. Mijn man kon dan ook nog net een glimlach onderdrukken toen de gynaecoloog de verloskamer op soppende klompen verliet.
Persen
Na het breken van de vliezen ging het snel. Mijn bevalling was inmiddels gedowngraded van gecompliceerde dwarsligging naar gewoon baren. Ik kon weer doen waar ik goed in was. Kletsend wachten op het moment dat ik niet meer door de weeën heen kon praten. Geheel zoals afgesproken ving, onder het toeziend oog van mijn man, mijn lieve vriendin en tevens verloskundige Jet op.
De wereld was een cadeautje rijker……
Wil je beelden van de bevalling van Jet zien?
Lees ook mijn andere artikel:
Annemarie Geerts 41 jaar. Zeven kinderen….
‘Ja, wij hebben zeven kinderen! En ja, daar hebben wij bewust voor gekozen!’ Als moeder van een groot gezin, ben ik altijd bezig met het beantwoorden van de meest idioten vragen. Ja, allemaal van dezelfde man. Nee, het is nu nog niet klaar. Nee, we zijn niet gelovig. En nee het is inderdaad niet van deze tijd, ik weet het.
Waar de ene moeder haar handen al vol heeft aan één kind, kan het gezin voor mij niet groot genoeg zijn. Ik geef je graag een kijkje in mijn leven. Ik heb voor ieder wat wils. Van een irritante puber tot een schattige baby van 10 maanden. Ik heb het allemaal!
Volg mij ook op instagram.com/prinsessenspul of op youtube.com/user/prinsessenspul
