Ik hoopte dat het geen kerstkindje zou worden..

Mijn zwangerschap verliep erg voorspoedig, hier en daar een klein kwaaltje. Ik was uitgerekend op 27 december en heb de hele zwangerschap geroepen dat ik niet met de kerst wilde bevallen. Maar… dat gebeurt dan natuurlijk toch. En het kerstdiner… dat belandde op de gynaecoloog!

De 1e dagen van mijn verlof verveelde ik me suf. Uiteindelijk kon ik mijn draai vinden en er enorm van genieten. Achteraf denk ik weleens dat ik meer had moeten genieten. Direct gevolgd door “Hoe had ik dat dan moeten doen?” De weken gingen voorbij en inmiddels was ik de 39 weken gepasseerd. De kerstdagen stonden voor de deur. Ik was 27 december uitgerekend dus het kon alle kanten op. Mijn grootste angst was om familie te moeten bellen dat we niet naar het kerstdiner konden komen omdat ik “bezig” zou zijn.

Kerstavond

Kerstavond hadden we een heerlijke avond bij mijn broer met mijn familie, heerlijk eten en veel gezelligheid. Wel had ik na het eten een enorm rommelende buik en wat pijntjes. Die ochtend verloor ik een flinke slijmprop op de wc. Ook al hoeft dat nog niets te betekenen, ik deed toch een klein dansje. We hadden gelukkig 1e kerstdag geen plannen, dus ik kon rustig afwachten.

Het rommelen werden krampen. Ze werden sterker en ik wist dat het begonnen was. Iedereen die altijd zei: je voelt het echt wel als het begint. Het klopt! Mijn man is in bed gaan liggen en ik ben in bad gegaan. De weeën kwamen om de 4 minuten en hielden bijna 1,5 minuut aan. Ik ben al snel weer uit bad gegaan omdat ik toch niet lekker kon liggen. Na allerlei houdingen te proberen, kwam ik erachter dat ik het het fijnste vond om met mijn armen om mijn man zijn nek te hangen en een beetje op en neer te wiegen. Rond 00.15 uur hebben we de verloskundige gebeld. Ik vond het zo lullig dat ze uitgerekend met kerst werd gebeld. Maarja… er moest iemand komen. Het was begonnen en ik zat op een ruime 2,5 cm ontsluiting. We spraken af om ons voor 4.30 uur te melden in het kraamhotel. Zij zou daar dan sowieso zijn en wij mochten gaan wanneer we er aan toe waren.

Het kraamhotel

We hadden een schitterende grote kamer met een enorm bevalbad. Hier zag ik het wel voor me, na de bevalling samen met zijn drietjes op zo’n mooie kamer. De verzorgster van de afdeling liet het bad voor me vollopen en wikkelde de kleertjes alvast om een warme kruik. Om 3.00 uur belde ze mijn verloskundige om te komen, mijn weeën duurde zo lang en binnen 2 minuten volgde de volgende wee alweer. Ik waggelde wat rond door de kamer. De verloskundige heeft me onderzocht en mijn ontsluiting was maar met een 1/2 cm opgeschoten. Aangezien mijn weeën zo sterk waren, had ze ook meer ontsluiting verwacht. Mijn vliezen werden gebroken. Daar lag ik dan met mijn billen in een warme plas bruin/groen vruchtwater. Jakkes! Helaas, ze had in het vruchtwater gepoept! Alle spullen werden ingepakt en ik werd in een rolstoel naar de verloskamer gereden. Dag mooie kamer met bevalbad! Wat was ik blij dat we in ieder geval al in het ziekenhuis waren en dat ik niet nu nog met de auto weg moest.

Op de verloskamer moest ik blijven liggen. Een straf! Ik belandde in een weeënstorm en kreeg ondertussen persdrang. Godsamme, dat is afzien. Ik wist niet meer hoe ik het moest doen. Tijd om van een wee bij te komen was er niet. Ik heb om een keizersnede gevraagd en tegen mijn man geroepen dat ik dit dus echt niet nog eens ga doen….. Daar ben ik inmiddels al lang van bijgedraaid!

Nog 7 centimeter

Mijn ontsluiting werd nog eens gecheckt; nog maar een schamele 3 cm. Omdat ik nog 7 cm moest, hebben we besloten om een ruggenprik te laten plaatsen. Wat ben ik blij dat ik daar nuchter in stond! De ruggenprik nam direct de scherpte van de weeën weg. Ik lag samen met mijn man een beetje te doezelen… Uiteindelijk om 8.00 uur gepiep, de ruggenprik was leeg. Ik had gelukkig ook 9 cm ontsluiting! Alleen de baby was niet goed ingedaald. De verloskundige heeft mij op mijn rechterzij laten draaien en mij uitgelegd dat ik moest gaan meepersen op de sterke weeën. Best lastig!

Na een tijdje persen werd de verpleegkundige die bij ons op de kamer bleef onrustig, trok kasten open en drukte op een bel. Ik wist niet wat er gebeurde en keek achter me op de monitor. Daar zag ik dat de hartslag van de baby te ver wegzakte… Ik raakte in paniek en zei tegen mijn man dat ik mijn kindje niet wilde “vermoorden” door het persen. Mijn man bleef gelukkig super rustig waardoor ik ook niet compleet in paniek raakte.

Persen maar!

Uiteindelijk was het zo ver en mocht ik gaan persen. Mijn weeën werden opgewekt door opwekkers, de baby moest heel snel geboren gaan worden omdat haar hartslag te vaak, te ver wegzakte. De gynaecoloog werd met spoed opgeroepen om te helpen met de vacuümpomp. Achteraf gezien was dit blijkbaar toch niet nodig geweest. Maarja, beter het zekere voor het onzekere.

En spugen…

In een van de laatste persweeën heb ik alles onder gespuugd…. inclusief de gynaecoloog! Niet met opzet, het bakje was te klein en het volgende bakje te laat. Op datzelfde moment kwam om 11.35 uur op 2e kerstdag onze dochter Romee ter wereld! Ik werd schoongepoetst en Romee werd op mijn borst gelegd. Wat een onbeschrijflijk gevoel, de tranen rolden over onze wangen. We waren nu echt papa en mama! Nog nooit heb ik zoveel liefde gevoeld, en het is zo cliché maar waar, het is zo’n magisch moment.

Van te voren wilde ik geen kerstkindje omdat het ons niet zo praktisch leek voor als ze later wat ouder is. Nooit op school echt jarig zijn, iedereen heeft altijd andere verplichtingen op 2e kerstdag. Maar… we zijn nu wel altijd samen vrij op haar verjaardag! En ze kan later dubbel gaan feesten. En wat betreft cadeau’s… wij kregen natuurlijk het allermooiste kerstcadeau dat je je maar kan wensen.