En soms loopt een bevalling net even anders..

Na een mooie bevalling ligt er een blakend roze jongetje op haar borst. Wat heeft ze hard gewerkt en wat een goed team waren haar man en zij samen! Ze ligt verliefd te kijken naar haar zoon, terwijl ik probeer om de placenta geboren te laten worden. Met een beetje geduld gebeurt dit vrijwel vanzelf, maar deze keer gaat het moeizaam. Ik merk dat ze meer bloedverlies heeft dan normaal en ik geef haar medicijnen in de hoop dat de placenta zo wel wil komen. “Ik denk dat ik even iets moet eten, ik word een beetje duizelig” zegt ze. Natuurlijk, denk ik in eerste instantie. Na het harde werken, zul je inderdaad honger hebben. Maar al snel leg ik de link met het bloedverlies. Ze heeft geen honger, haar lijf reageert op wat er gebeurt!

Dit gaat niet goed

“Sorry, ik ga je pijn doen. De placenta moet er uit. Ik zal straks uitleggen waarom” zeg ik. En gelukkig, na veel moeite komt de placenta. Ik controleer of deze compleet is, en met een schuin oog kijk ik naar wat er verder gebeurd. De placenta is compleet geboren, maar ik heb al snel door dat ze nog steeds bloedverlies heeft. Meer dan normaal is… “Ik ben misselijk en duizelig” zegt ze. Ik kijk naar haar en zie een bleke en zweterige vrouw. “Dit gaat niet goed”, denk ik. Ik vertel aan haar man wat ik zie en dat ik wil dat we naar het ziekenhuis gaan. De kraamverzorgster zorgt ervoor dat de kleine man wordt aangekleed en pakt behendig spullen bij elkaar om mee te nemen naar het ziekenhuis.

Handelen

Handelen is nu belangrijk; nog een keer medicijnen geven, ervoor zorgen dat haar blaas geleegd wordt, kussen onder haar billen leggen, matjes wegen om zo de precieze hoeveelheid bloedverlies te weten, de ambulance bellen voor vervoer, het ziekenhuis bellen om door te geven wat er aan de hand is, proberen een infuus te prikken, haar bloeddruk meten, haar man in de gaten houden en uitleg geven, de kraamverzorgster uitleg geven, proberen om haar alvast naar beneden te begeleiden, met haar praten om haar wakker te houden. Ik blijf rustig, er moet heel veel gebeuren in een kort tijdsbestek.

Spullen pakken

Voor ik het weet, staan de ambulancemedewerkers in de kamer. Na een korte uitleg vertrekken ze naar het ziekenhuis. Haar man rijdt samen met zijn pasgeboren zoon in hun eigen auto achter de ambulance aan. Ik pak mijn spullen bij elkaar en vertrek dan ook snel naar het ziekenhuis. Daar blijkt dat het bloedverlies intussen onder controle is, gelukkig! Ze heeft weer iets meer kleur op haar wangen en ze krijgt weer praatjes. “Wat een sensatie he? Gelukkig midden in de nacht, ik hoop dat de buren hier niks van hebben gemerkt.” Ik zie dat ze moe is, dus ik ga naar huis. Ik laat haar in goede handen achter, maar voordat ik vertrek geef ik haar een dikke knuffel. En zij mij… “Bedankt voor alles”, fluistert ze zacht.

Rustig blijven

Tijdens de visite een paar dagen later bespreken we het hele gebeuren. “Ik heb geen moment door gehad hoe spannend het was. Je bleef zo rustig”, zegt ze. En dan zeg ik gewoon wat ik denk en voel; dat ik het wel heel spannend vond en dat ik allesbehalve rustig was. Maar dat zij daar gelukkig niks van hebben gemerkt. En daar ben ik oprecht blij om, want wat heeft iemand er aan om een zenuwachtige en gespannen verloskundige naast zich te hebben staan?

Vooruit denken

Een bevalling begeleiden is prachtig, intiem en een voorrecht. Maar het is soms ook spannend… Voor degene die het ondergaat, voor degene die er naast staat, maar ook voor ons als zorgverlener. Als verloskundige moet je steeds vooruit denken en dat is pittig. In mijn hoofd spelen zich verschillende scenario’s af, maar welke het wordt, weet ik van tevoren nooit. Dat is vaak het mooie aan mijn vak, maar soms is het zenuwslopend. Ik ben ontzettend blij dat wij hier een fijne samenwerking hebben met het ziekenhuis en dat we hier snel terecht kunnen als het nodig is. Ik ben blij met de gezondheidszorg in Nederland en ik ben nog steeds heel blij met mijn vak! Maar ik vind het ook heel fijn als ik na een spannende gebeurtenis, een fijne visite kan rijden bij trotse ouders!